Νύχτες Κρεπάλης


Στιγμές είναι και σβήνουν
κι ύστερα πάλι αγκαλιά το μαξιλάρι
μόνο οι αναμνήσεις μένουν
 κι ύστερα πάλι στο κυνήγι θησαυρού
Κάθε βράδυ το πάθος σου να σβήσεις
κάθε νύχτα στους δρόμους της πόλης
στα πιο έμμεσα και τα πιο άμεσα σημεία αναφοράς
να συναντάς τους φίλους, τον έρωτα,  
την κινητήριο δύναμη,
μια βραδινή έξοδο για να μην φανείς γεροντοκόρη επιβάλλεται!
Μέχρι να βαρεθείς, αυτό είναι όλη σου η ζωή,
η ύπαρξη σου βασίζεται σε μια εικόνα, μια κίνηση των γοφών,
γύρω σου μαζεύονται άγγελοι και δαίμονες,
έτοιμοι να σε κατασπαράξουν, έτοιμος να παρασυρθείς
μια κακοσμία ή ένα φανταχτερό περιτύλιγμα
και την επόμενη μέρα μήνυμα
 Κι ύστερα συνάντηση κι ύστερα πάλι κενό
η λύτρωση αυτή μοιάζει με δίψα
δίψα σε μια έρημο από όλα όσα ζητάς
και πάλι δεν σου φτάνει τίποτα
το πηγάδι με το νερό να΄χεις μπροστά σου
πάλι απ΄το παγούρι θα ψάχνεις να πιεις...
 Κι ύστερα πάλι στο κυνήγι του θησαυρού,
το τρόπαιο έχει πολλές μορφές,
πολλές μορφές και η κορύφωση του πάθους
μια μονάχα όμως είναι η μορφή κι η αίσθηση της λύπης σου,
μια μονάχα η θλίψη της ατέρμονης αναζήτησης,
άλλη μια φορά να βρεθείς στην πασαρέλα,
άλλη μια φορά να επιδείξεις ό,τι καλύτερο έχεις...
 Κι όταν αυτά περάσουν την απλή τη βόλτα θα θες να κάνεις,
γύρω από μάρμαρα κι ερείπια μιας άλλης εποχής να βρεθείς,
τις συζητήσεις και τα θέατρα θα αναζητείς
και στα βιβλία τις ιστορίες των άλλων να διαβάζεις
που δεν έζησες κι εμπειρίες να αποκτάς.
Πως να γυρίσεις πίσω τώρα που απομυθοποίησες την πλαστή μας τη νεότητα;