Βόλτα από την παλιά διαδρομή εθνικής οδού Αθηνών-Κορίνθου +phototrip

Στα ταξίδια με το αυτοκίνητο ο προορισμός δεν είναι ποτέ ο στόχος. Σκοπός είναι το ταξίδι. οι μικρές στάσεις από την παλιά εθνική. Περνώντας τα κιόσκια των ψαράδων με τα οστρακοειδή, περπατώντας για λίγο στους Αγίους Θεοδώρους να χαζέψει κανείς τους ντόπιους, ειδικά τους θερινούς μήνες όπου η κίνηση στην παραλία της Κινέτας είναι μεγάλη, όπως και στη Νέα Πέραμο που κυκλοφορούν φαντάροι.
Ύστερα μια φωτογραφία στον ισθμό και ίλιγγος. Πιο κάτω θα συναντήσει κανείς την ταβέρνα του Αγιάννη, στο δρόμο προς Κόρινθο χωρίς διόδια, όπου σταματάς οπωσδήποτε για γουρουνοπούλα, έστω μισό κιλό.

Από το Ξυλόκαστρο, που παραθερίζει η Ζωζώ Σαπουντζάκη μέχρι τη Λυκοποριά η διαδρομή γίνεται ακόμα πιο υπέροχη, από τη μια μεριά η θάλασσα κι από την άλλη τα βουνά που όταν πέφτει ο ήλιος φαίνονται μεγαλοπρεπή και παραμυθένια, όπως και τα μικρά πετρόχτιστα σπίτια κατά μήκος του γραφικού δρόμου. Εκεί παραθέριζε όλο το αφάν γκατέ των 90s, από τον Βλάσση Μπονάτσο μέχρι τον Ασλάνη, εκεί μεταφερόταν τα καλοκαίρια το θρυλικό club Privelege
Φυσικά εκείνη την περίοδο η περιοχή άκμαζε για διάφορους πρακτικούς λόγους, όπως το ότι η περιοχή ήταν εύκολα προσβάσιμη και σε κοντινή απόσταση από την Αθήνα, δεν υπήρχαν μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι, ενώ τα πλοία που μετέφεραν κόσμο στα νησιά έκαναν ατέλειωτες ώρες. Οπότε ο Αθηναίος που προτιμούσε να δραπετεύσει για ένα σαββατοκύριακο θα πήγαινε προς Ξυλόκαστρο, όπως το 1950 που έφευγε από το κέντρο της Αθήνας και τραβούσε με την καρότσα μέχρι το μακρινό, για τα δεδομένα της εποχής, Λαύριο να παραθερίσει για λίγες καλοκαιρινές μέρες.

Από την παλιά εκδρομή μπορεί κανείς να σταματήσει στο Διακοπτό και να πάρει το τελεφερικ για Καλάβρυτα, που κοστίζει βέβαια γύρω στα 20 ευρώ, να ψωνίσει τοπικά χειροποίητα προϊόντα όπως χυλοπίτες από βατόμουρα. Ύστερα υπάρχει και η γνωστή σε κάθε μικροαστό Ακράτα με τη γραφική παραλία της, όπου αν πετύχεις γιορτινές μέρες, όπως το Πάσχα που το κοινό εκκλησιάζεται, θα συναντήσεις πολύ κόσμο και βαβούρα.

Αν σε κόψει η πείνα μέχρι να φτάσεις Αίγιο, θα σταματήσεις σε όποιο σουβλατζίδικο έχει απέξω νεαρούς με μηχανές, αλλά θα κατέβεις να το φας στον παραλιακό δρόμο που βρίσκονται και τα ερειπωμένα εργοστάσια σταφίδας. 

Η διαδρομή μέχρι το Ρίο είναι εξίσου όμορφη, με μέρη να ανακαλύψεις, μικρούς οικισμούς όπως ο Ψαθόπυργος και μυστικές παραλίες που αράζουν οι ντόπιοι, από Κάτω Ροδινή μέχρι Παναγούλα. 

Στο Ριο βρίσκονται τα καλοκαιρινά clubs της Πάτρας που προσελκύουν φοιτητές μέχρι τον Ιούνιο και ύστερα τους ντόπιους. Για να περάσεις τη γέφυρα είναι καλύτερα να πάρεις φέρυ μποτ με 6 ευρώ αντι για 12. Εκεί θα πάρεις φωτογραφίες με γλάρους και τη γέφυρα, ενώ μπορείς να επισκεφτείς και τον αρχαιολογικό χώρο του Βυζαντινού φρουρίου που βρίσκεται εκεί.  



Μια βόλτα στο Άμστερνταμ (+photoreport)

Σαν το παραμύθι Χάνσελ και Γκρέτελ, το Άμστερνταμ είναι η χαρά του ξέγνοιαστου τουρίστα, αν δεν κρυώνει, αν έχει μπόλικο χρήμα για ξόδεμα, αν μείνει παραπάνω από 5 ημέρες για να μην χάνεται, μπερδεύοντας τις δαιδαλώδεις, πανομοιότυπες, γειτονιές, με τα ίδια κτήρια και γεφύρια. Μοναδική αρχιτεκτονική με σπίτια που μοιάζουν σαν ζαχαρωτά, την οποία όμως μπορεί κανείς να συναντήσει και σε άλλες γειτονικές χώρες. 


Αν και μιλάνε αγγλικά ακόμα και οι γιαγιάδες που εργάζονται στα εκδοτήρια των σταθμών, η σήμανση μου φάνηκε απαράδεκτη, για μια τόσο τουριστική πόλη. Οι ταμπέλες είναι μεν σε λατινικό αλφάβητο αλλά όχι στα αγγλικά, η γλώσσα αυτή δύσκολα διαβάζεται, μια λέξη μπορεί να περιέχει 10 σύμφωνα και 5 φωνήεντα μόνο. "Ξααλσταγγκαντζνατ" δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά μόνο μέχρι εκεί κατάφερνα να διαβάζω, ενώ στο τέλος η προφορά μου φαινόταν στους ντόπιους ακατανόητη. Το ίδιο όνομα μπορεί να είχε μια γειτονιά, η οδός, η πλατεία η περιοχή ολόκληρη κι άντε να βγάλε άκρη!

ΠΕΣ ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ / Το στρουμφόσπιτο της τέχνης +photoreport

Ο Γαβριήλ και η Γωγώ Μιχάλη εδώ και μερικά χρόνια κατοικούν, μαζί με μια σκυλίτσα που κοιμάται αγκαλιά με δύο πονηρές και παχουλές γάτες, στα Καλύβια Θωρικού.

Τους ζηλεύω γιατί έχουν δημιουργήσει έναν ξεχωριστό πολυχώρο, στον οποίο πραγματοποιούνται από εκθέσεις καλλιτεχνών και εκδηλώσεις πρεσβειών, μέχρι γιορτές κρασιού. Εκεί τους επισκέπτονται οι φίλοι και οι ενδιαφερόμενοι, για καφέ ή για αποκριάτικα πάρτι. 


Με μια μεγάλη εξωτερική αυλή, γεμάτη πράσινο και μποστάνια, που συνεχώς εμπλουτίζεται με γλυπτά, κάδρα ζωγραφικής, διαφόρων Ελλήνων και ξένων, σημαντικών, όσο και φίλων, καλλιτεχνών.


Ο μυστικός αυτός χώρος τέχνης βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της εκκλησίας Ευαγγελιστρίας. Τουλάχιστον 600 αυθεντικά έργα Ελλήνων καλλιτεχνών, εκτίθενται και πωλούνται εκεί, από 150 μέχρι 15.000 ευρώ, ενώ οι συλλογές χρονολογούνται από το 1948 μέχρι το 2016!

Άνδρος +Photoreport

Η Άνδρος φαίνεται να είναι ένα νησί μεσοαστών, με εφοπλιστές να κατεβαίνουν από το Λονδίνο για τριήμερο και να προσγειώνονται με ελικόπτερα. Δεν θέλουν όμως τουρισμό, γιαυτό και οι λακκούβες στους στενούς δρόμους μετράνε δεκαετίες. Αν γινόταν πόλεμος σίγουρα θα παρέμενε στην Ελλάδα, μόνο δυό ώρες από το λιμάνι της Ραφήνας.
Αισθάνθηκα το μέρος γνώριμο, καθώς έχω επισκεφτεί και την Τήνο.
Το λιμάνι του Γαυρίου μοιάζει με ψαροχώρι που εξαναγκάστηκε να φιλοξενεί σύγχρονα πλοία.

Κατά μήκος του δρόμου διαφημίζεται πολύ το real estate. 
Το σπίτι που έμεινα ήταν εντελώς διαφήμιση Total 0% και στο μυαλό μου κόλλησε "η ζωή που περνάει και χάνεται" του Σπανουδάκη. Φυσικά κάποιοι διαμαρτύρονταν για το ζεστό νερό, ενώ άλλοι για τα μαμούνια.

Το ηλιοβασίλεμα, αν βρίσκεται μπροστά σου μια πισίνα που βλέπει θάλασσα, δεν έχει να ζηλέψει κάτι από Θήρα, ούτε από τις βίλες κουτάκια της Μυκόνου.
Ο καιρός την πρώτη μου μέρα ήταν μουντός, οι λιγοστές ακτίνες που έπεφταν στο γρασίδι, διαχωρισμένο από πετρόχτιστες μάντρες, τόνιζαν έντονα το πράσινο χρώμα.
Πρωτεύουσα θεωρείται η "Χώρα", που μου θύμησε την Κέρκυρα, με αρχοντικά χτισμένα σχεδόν πάνω στα ερείπια του παραθαλάσσιου Ενετικού κάστρου. 
Πλακόστρωτα στενοσόκακα οδηγούν στην παραλία, που για να ξανανέβεις σκαρφαλώνεις αμέτρητα σκαλοπάτια, λαξευμένα στο βράχο.

Μούχρωμα στην Καρύταινα (+phototrip)



Ξεκινώντας για Καρύταινα, είπαμε να κάνουμε μια στάση στη Δημητσάνα, πως καταφέραμε να βρεθούμε στις Μυκήνες και τη Νεμέα είναι ανεξήγητο. Πηγαίνοντας από την παλιά εθνική οδό, γλιτώνεις διόδια, αλλά παίρνει περισσότερη ώρα, στο γυρισμό όμως μπορείς πάντα να σταματήσεις στις ψαροταβέρνες και να προμηθευτείς φρέσκα μύδια και στρείδια, ή να θαυμάσεις τη διαστημούπολη της Ελευσίνας νύχτα. Εγώ πάντα σταματώ για ένα σουβλάκι στους Αγίους Θεοδώρους, ή πηγαίνω βόλτα στην παραλία να χαζέψω ντόπιους.
Το gps μας έβγαλε σε χωριά που μοιάζαν στοιχειωμένα, όπως η "Σκοτεινή" νομού Αργολίδας, επέμενε πως ο δρόμος για Δημητσάνα περνούσε απ΄τα βουνά, ο δρόμος όμως μετά από κάποια χιλιόμετρα κι αφού παίξαμε χιονοπόλεμο δεν ήτανε πια προσβάσιμος χωρίς αλυσίδες. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να γυρίσουμε πίσω, χαθήκαμε, ανεβοκατεβήκαμε βουνά και στο τέλος αναγκαστήκαμε να πάμε από τον σίγουρο δρόμο, πληρώνοντας τελικά κι από τρεις σταθμούς διοδίων. Σταματήσαμε για κρέπα στην Τρίπολη, η οποία φαίνεται να έχει αρχίσει να αποκτά μεγάλη κίνηση. Οι βιτρίνες της πολύ εκλεπτυσμένες, που κανείς δεν θα περίμενε από την επαρχία, αφού και η αρχιτεκτονική της θυμίζει λίγο από Ναύπλιο, λίγο από Πάτρα. Είχε κι η Τρίπολη με τη σειρά της υιοθετήσει μια αισθητική όμοια με την Ιταλικότατη Κέρκυρα, όπως όλο σχεδόν το Ιόνιο. 

Άξιζε όμως τον κόπο, αν και φτάσαμε 11 το βράδυ μας περίμενε ένα πολύ ζεστό δωμάτιο. Το πρωί μας έφτιαξαν ομελέτες με αυγά από τις κότες τους και μας πρόσφεραν και ντόπιο μέλι, ενώ και τα ντόπια πορτοκάλια που δοκίμασα, ήταν τα πιο ζουμερά και γλυκά που έχω γευτεί ποτέ.
Η πόλη είναι όλη πετρόχτιστη με ένα κάστρο στην κορυφή, από εκεί κοντά καταγόταν και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Η Δημητσάνα απέχει γύρω στη μια ώρα από την Καρύταινα, και οι δύο φημίζονται για τις ταβέρνες τους, δεν έχουν θάλασσα και γιαυτό αποτελούσαν χειμερινό προορισμό για τους Έλληνες, όμως με την κρίση η κίνηση έκοψε. Τα πράγματα όμως εδώ και μερικά χρόνια κάθε Απρίλιο αλλάζουν, πολλοί τουρίστες από Γαλλία, Βρετανία και το Ισραήλ, όπως μας είπανε, κατεβαίνουν μέχρι εκεί λες και δεν έχουν δικές τους μεσαιωνικές πόλεις. Τι βρίσκουν εκτός από κατάλληλες διαφημίσεις; Χαμηλές τιμές, εύκολη κι ευχάριστη πρόσβαση με αυτοκίνητο, οπότε μένουν δυό μέρες σε κάθε μέρος και μέχρι να τελειώσει η άδεια, έχουν γυρίσει τη μισή Πελοπόννησο, που συνδυάζει τα πάντα και συμφέρει. Ασφαλείς μέρη να περιηγηθούν, καθαρά, με τη φύση τους και γρήγορη εναλλαγή τοπίων. Φτηνό και καλό φαγητό, μεγάλες μερίδες που τους κάνουν εντύπωση, τουλάχιστον για τα δεδομένα των ξένων τουριστών.

Μια βόλτα στο Μητροπολιτικό μουσείο της NYC (sexual content)

Τον Μάιο του 2015 αποφάσισα να επισκεφτώ το Μητροπολιτικό Μουσείο του Μανχάταν, στην Πέμπτη Λεωφόρο, που βρίσκεται μαζί με το Guggenheim στα ανατολικά και κατά μήκος του Central Park. 

Πολλοί επισκέπτες μπερδεύονται και βλέποντας τις πινακίδες καταβάλουν το προτεινόμενο αντίτιμο ,από το μουσείο. Αλλά αυτό αποτελεί μια πρόταση για δωρεά, στην πραγματικότητα δίνεις ένα δολάριο, ή όσα θες εσύ και μπαίνεις κανονικά.  

Για να καταφέρω να το δω όλο, που και πάλι δεν ολοκλήρωσα την εξερεύνηση, χάλασα 4 δολάρια πηγαινοερχόμενος για τέσσερις ημέρες.
Το μουσείο ήταν γιγαντιαίο, όσο κόσμο κι αν είχε, περπατιόταν άνετα. 
Το μαγικό σε αυτό το μουσείο είναι η διαδρομή που παίρνει ο επισκέπτης ανακαλύπτοντας με τη σειρά όλους τους πολιτισμούς της γης, τον έναν μετά τον άλλο. Ο θεατής θα διαπιστώσει πως η μια κουλτούρα δανείζει και δανείζεται από την άλλη, σαν μια αλυσιδωτή αντίδραση κυκλικά γύρω από τη γη, από όπου μετακινήθηκε και εγκαταστάθηκε το ανθρώπινο είδος. 
Είναι πραγματικά μεγαλειώδες το πως ένα μουσείο καταφέρνει να εξηγήσει, με εύκολο τρόπο, πως ο ένας πολιτισμός μοιάζει συνέχεια του άλλου. Πως από την Σφίγγα της Αιγύπτου περάσαμε στη Γόργω της Ελλάδας, ύστερα στους ΚουρδοΑσσυριακούς γρύπες και φτάνουμε στην Κίνα των δράκων, από την Κίνα περνάμε στα τοτεμ των γηγενών της Αμερικής, ενώ ύστερα φτάνουμε μέχρι την Ωκεανία, επιστρέφοντας ξανά στην Αφρική. 
Το ταξίδι του ανθρώπινου πολιτισμού περιγράφεται με τον πιο εύκολο και όμορφο τρόπο μέσα από το γύρο του μουσείου, που βρίσκεται στη σύγχρονη μητρόπολη των εθνών. 
Αμφιβάλω φυσικά αν ένας αμόρφωτος χρυσαυγίτης θα κατέληγε στα ίδια πανανθρώπινα και ιστορικά συμπεράσματα, μέσα από έναν τέτοιο διαπολιτισμικό περίπατο. 
Η προσωπική μου εντύπωση, ύστερα από αυτή την τετραήμερη επίσκεψη, είναι πως το ανθρώπινο είδος έχει κοινή διαδρομή, από όπου πέρασε ο άνθρωπος, σε μια διαχρονική μετανάστευση, άφησε κάτι πίσω του, στους νέους τόπους δημιούργησε κάτι καινούργιο, ενώ στη συνέχεια πήρε ξανά μαζί του κάτι...Αυτή η κυκλική πορεία των πολιτισμών και των αλληλοδανείων ανάμεσα στις κουλτούρες, που όσο μακρυά κι αν βρίσκονται τελικά υπάρχει κάτι άμεσο, πάντα κάτι κοινό, που τις συνδέει, ακόμα κι αν η μια πλευρά αγνοεί την ύπαρξη της άλλης. 
Δεν εξηγείται αλλιώς η εξελικτική διαδρομή που φαίνεται να ακολουθεί η τέχνη, με έντονες ομοιότητες ανάμεσα στην Αφρική, περνώντας ύστερα από την Ασία, φτάνοντας μέχρι την Νότιο Αμερική και επιστρέφοντας πάντα αναγεννημένη ξανά, μοιάζοντας να διανύει μια διαρκή κυκλική πορεία.