Μια βόλτα στο Άμστερνταμ (+photoreport)

Σαν το παραμύθι Χάνσελ και Γκρέτελ, το Άμστερνταμ είναι η χαρά του ξέγνοιαστου τουρίστα, αν δεν κρυώνει, αν έχει μπόλικο χρήμα για ξόδεμα, αν μείνει παραπάνω από 5 ημέρες για να μην χάνεται, μπερδεύοντας τις δαιδαλώδεις, πανομοιότυπες, γειτονιές, με τα ίδια κτήρια και γεφύρια. Μοναδική αρχιτεκτονική με σπίτια που μοιάζουν σαν ζαχαρωτά, την οποία όμως μπορεί κανείς να συναντήσει και σε άλλες γειτονικές χώρες. 

Αν και μιλάνε αγγλικά ακόμα και οι γιαγιάδες που εργάζονται στα εκδοτήρια των σταθμών, η σήμανση μου φάνηκε απαράδεκτη, για μια τόσο τουριστική πόλη. Οι ταμπέλες είναι μεν σε λατινικό αλφάβητο αλλά όχι στα αγγλικά, η γλώσσα αυτή δύσκολα διαβάζεται, μια λέξη μπορεί να περιέχει 10 σύμφωνα και 5 φωνήεντα μόνο. "Ξααλσταγγκαντζνατ" δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά μόνο μέχρι εκεί κατάφερνα να διαβάζω, ενώ στο τέλος η προφορά μου φαινόταν στους ντόπιους ακατανόητη. Το ίδιο όνομα μπορεί να είχε μια γειτονιά, η οδός, η πλατεία η περιοχή ολόκληρη κι άντε να βγάλε άκρη!

ΠΕΣ ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ / Το στρουμφόσπιτο της τέχνης +photoreport

Ο Γαβριήλ και η Γωγώ Μιχάλη εδώ και μερικά χρόνια κατοικούν, μαζί με μια σκυλίτσα που κοιμάται αγκαλιά με δύο πονηρές και παχουλές γάτες, στα Καλύβια Θωρικού.

Τους ζηλεύω γιατί έχουν δημιουργήσει έναν ξεχωριστό πολυχώρο, στον οποίο πραγματοποιούνται από εκθέσεις καλλιτεχνών και εκδηλώσεις πρεσβειών, μέχρι γιορτές κρασιού. Εκεί τους επισκέπτονται οι φίλοι και οι ενδιαφερόμενοι, για καφέ ή για αποκριάτικα πάρτι. 

Με μια μεγάλη εξωτερική αυλή, γεμάτη πράσινο και μποστάνια, που συνεχώς εμπλουτίζεται με γλυπτά, κάδρα ζωγραφικής, διαφόρων Ελλήνων και ξένων, σημαντικών, όσο και φίλων, καλλιτεχνών.

Ο μυστικός αυτός χώρος τέχνης βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της εκκλησίας Ευαγγελιστρίας. Τουλάχιστον 600 αυθεντικά έργα Ελλήνων καλλιτεχνών, εκτίθενται και πωλούνται εκεί, από 150 μέχρι 15.000 ευρώ, ενώ οι συλλογές χρονολογούνται από το 1948 μέχρι το 2016!

Άνδρος +Photoreport

Η Άνδρος φαίνεται να είναι ένα νησί μεσοαστών, με εφοπλιστές να κατεβαίνουν από το Λονδίνο για τριήμερο και να προσγειώνονται με ελικόπτερα. Δεν θέλουν όμως τουρισμό, γιαυτό και οι λακκούβες στους στενούς δρόμους μετράνε δεκαετίες. Αν γινόταν πόλεμος σίγουρα θα παρέμενε στην Ελλάδα, μόνο δυό ώρες από το λιμάνι της Ραφήνας.
Αισθάνθηκα το μέρος γνώριμο, καθώς έχω επισκεφτεί και την Τήνο.

Το λιμάνι του Γαυρίου μοιάζει με ψαροχώρι που εξαναγκάστηκε να φιλοξενεί σύγχρονα πλοία.

Κατά μήκος του δρόμου διαφημίζεται πολύ το real estate. 
Το σπίτι που έμεινα ήταν εντελώς διαφήμιση Total 0% και στο μυαλό μου κόλλησε "η ζωή που περνάει και χάνεται" του Σπανουδάκη. Φυσικά κάποιοι διαμαρτύρονταν για το ζεστό νερό, ενώ άλλοι για τα μαμούνια.

Το ηλιοβασίλεμα, αν βρίσκεται μπροστά σου μια πισίνα που βλέπει θάλασσα, δεν έχει να ζηλέψει κάτι από Θήρα, ούτε από τις βίλες κουτάκια της Μυκόνου.

Ο καιρός την πρώτη μου μέρα ήταν μουντός, οι λιγοστές ακτίνες που έπεφταν στο γρασίδι, διαχωρισμένο από πετρόχτιστες μάντρες, τόνιζαν έντονα το πράσινο χρώμα.

Πρωτεύουσα θεωρείται η "Χώρα", που μου θύμησε την Κέρκυρα, με αρχοντικά χτισμένα σχεδόν πάνω στα ερείπια του παραθαλάσσιου Ενετικού κάστρου. 
Πλακόστρωτα στενοσόκακα οδηγούν στην παραλία, που για να ξανανέβεις σκαρφαλώνεις αμέτρητα σκαλοπάτια, λαξευμένα στο βράχο.