Παρατηρώ τα φώτα ανοιχτά στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών, με τους φροντισμένους κήπους
Όμορφους πίνακες που κοσμούνε τα ψυχρά σαλόνια τους
Κόκκινες πόλεις και μπλέ τοπία βαθιά
Να αναμιγνύονται αρμονικά
Με λικέρ και ουίσκι οι συζητήσεις
Με ξεχασμένα λαμπιόνια Χριστουγέννων στολισμένα
Με την ησυχία της νύχτας, αρμονικά, να μπερδεύονται με τις μωβ φωτισμένες εσοχές μας...
60 χρόνια μετά περιμένουν να το δώσουν για αντιπαροχή. Η Ηλιούπολη κι αυτή γέμισε με πολυκατοικίες, για να αγγίξεις τις αχτίδες του φωτός πρέπει να γίνεις Ίκαρος...
Σήμερα είναι η μέρα σου! Χτυπάνε τα τηλέφωνα και τρομάζεις. Που να φανταστείς ότι παίρνουν να ευχηθούν.
Κάποιοι βέβαια ξεχνάνε μέχρι και τα δικά τους γενέθλια, αλλά οι κουρδισμένοι φίλοι τους επιμένουν να τα υπενθυμίζουν, καθώς πλησιάζουν οι μέρες.
Σαν Σήμερα γεννήθηκες κι εσύ, τι μεγάλο έγινε τότε; Κάποιο ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε; Ε και να μην έγινε πάρε το δωράκι σου, να ξεγελαστείς στην μάχη με το χρόνο, την άνιση που δίνεις.
Σβήνοντας κεράκια κοιτάμε που βρισκόμαστε, μια προσωπική "πρωτοχρονιά", η τούρτα μας υπενθυμίζει τη φθαρτότητα και τη μοναδικότητα που όλοι μοιραζόμαστε.
Ανάμεσα στις τυπικές ευχές για δημόσιες σχέσεις, ή από ουσιαστικό ενδιαφέρον, ίσως η υγεία είναι τελικά η σημαντικότερη.
Μας φαίνεται δεδομένο, αλλά αν το ένα επίτευγμα είναι η ενηλικίωση το άλλο είναι πως θα τη διατηρήσεις.
Κάποτε θα ήθελες να παρτάρεις μια βδομάδα, πλέον να σου φαίνονται όλα μάταια, αλλά γι'αυτό να χαίρεσαι που είσαι ζωντανός και υγιής, να μπορείς να φχαριστιέσαι τη νωθρότητα.
Ίσως του χρόνου να έχεις περισσότερη όρεξη, να βρίσκεσαι κάπου καλύτερα.
Ακομα και αν η φάση είναι απομυθοποίηση, όταν λαμβάνεις τα μηνύματα παλιών σου φίλων, μετράει που δίνουν νόημα στο ασήμαντο.
Στα κοινωνικά δίκτυα οι ευχές δεν είναι τόσο εύκολες όσο φαίνεται, η εικονική είναι εξίσου πραγματικότητα. Ακόμα και η απόφαση να πληκτρολογήσεις ένα απλό μήνυμα θέλει προσπάθεια, καμία σχέση με τους ψόφους που μοιράζουμε. Κάποιος ξένος μπορεί να σου προσφέρει κάποια αναπάντεχη γνώση, κάποιο κομμάτι του εαυτού σου ξεχασμένο να ανασύρει...
Σε κάθε περίπτωση ακόμα κι αν ξεχνάμε τα γενέθλια και τις γιορτές των φίλων μας, σημασία έχει αν γιορτάζουμε-την ύπαρξη τους-στη ζωή/μας καθημερινά!
🎂
Στους κάδους σκουπιδιών απ'τις σακούλες σκορπισμένα, για τις γάτες, κόκαλα από κυριακάτικο ψητό.
Στα φωτεινά μπαλκόνια η τηλεόραση να παίζει διαπασών.
Των Βρυξελλών τα εγκλήματα και του Χριστού τα πάθη.
Της άνοιξης ανοίγουν φλέβες
Με παπαρούνες και ιαχές
Οι καπνισμένες στέγες
Από το Ντόνετσκ στο Χαρτούμ
Τούτες τις άγιες μέρες
Με μύρο αλείφουν τις πληγές
Κάθε παλάμη σφαίρες
Η έξοδος των εκδρομέων, τα ψώνια για το γιορτινό τραπέζι, τα βεγγαλικά, η όλη αίσθηση είναι διαφορετική, γιατί είναι ο τρόπος μας εδώ που διαφέρει. Άλλωστε ο ουρανός στο Ισραήλ είναι χρυσός και μυστηριώδης, ενώ στο Αιγαίο παίρνει το χρώμα του Σεφέρη και του Ελύτη.
Το ελληνικό Πάσχα που συνδυάζεται με την άνοιξη, έχοντας μετουσιώσει στοιχεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, όπως με διάφορα άλλα, έχει δημιουργήσει τη δική του ξεχωριστή κουλτούρα. Δεν βαφτίζονται τα παιδιά για λόγους θρησκευτικούς αλλά παράδοσης. Δεν βαφτίστηκαν ούτε ο Γιάννης από την Νιγηρία, ούτε η Ελένη από την Αλβανία για να γίνουν χριστιανοί, αλλά ένα με εμάς.
Άλλο πράγμα ο επιτάφιος στην Κωνσταντινούπολη και άλλο στο χωριό μας, ακόμα κι αν είναι ίδια αυτά που ακούγονται παντού, τα σουξέ της εκκλησίας.
Τι ήταν αλήθεια ο Ιησούς, για ποιο λόγο η Παναγία έπρεπε να τον δει να υποφέρει και να θυσιάζεται, ενώ θα μπορούσε να την έκανε γιαγιά εάν καθόταν ήσυχα με την Μαρία Μαγδαληνή, τόσο Ψωνισμένος ήτανε και ξεροκέφαλος ή τόσο φωτισμένος και ανιδιοτελής;
Το μόνο σίγουρο ήταν η μεταθάνατον ζωή.
Πολλοί νέοι, στην εποχή της αμφισβήτησης, δηλώνοντας άθεοι ή δωδεκαθεϊστές τρώνε σουβλάκια μεγάλη Παρασκευή. Αρνούνται πεισματικά αυτές τις αξίες και τη συμμετοχή στις μεγάλες γιορτές. Πότε διαμαρτυρόμενοι για τα αρνιά, πότε για τη διαφθορά στους θεσμούς ή την υποκρισία από τους επίσημους εκφραστές.
Στην πραγματικότητα δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από τον ίδιο τον Ιησού, καθώς μοιράζονται τις ίδιες επαναστατικές αξίες., φόβους κι ελπίδες, αναζητώντας λύση στα πάθη τους.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούν πως αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν μπορεί κανείς από κανέναν να το πάρει.
Οι αντιδράσεις διαφοροποίησης, στο τέλος, περισσότερο συσφίγγουν τους δεσμούς παρά τους διαρρηγνύουν. Άλλωστε ο πρώτος που το δίδαξε με τα πάθη του είναι ο ίδιος ο Ιησούς.
Προκάλεσε τις αντιδράσεις του κόσμου, θεωρήθηκε βλάσφημος, ασεβής, αναρχικός και ενώ θα μπορούσε να θεωρηθεί άλλος ένας συνηθισμένος μισότρελος, όπως χιλιάδες αυτόκλητοι Μεσσίες που μέχρι σήμερα εμφανίζονται στους Αγίους τόπους, εκείνος βασανίστηκε ανελέητα, όταν οι περισσότεροι θα κάναμε πίσω περνώντας με το μέρος του διαβόλου, βλέποντας πόσο πολύ δεν άξιζε ο υστερικός όχλος τη συγχώρεση, που προτίμησε τον Βαραβά.
Η συγκλονιστική ταινία για τα πάθη του Χριστού του Μελ Γκίμπσον παρουσιάζει τη σαδιστική βαρβαρότητα που βίωσε, σε σημείο που θα έπρεπε να χάσει την εμπιστοσύνη του στο ανθρώπινο είδος, όμως εκείνος μέχρι το τέλος τους συγχωρεί όλους.
Τόσο μεγάλος είναι, ακόμα και ψέμα να είναι η ιστορία, διδάσκει ανωτερότητα σε άλλο επίπεδο. Ακόμα και ο υιός του Θεού να μην είναι, με τέτοια βασανιστήρια έφτασε στη θέωση.
Αποανθρωποποιήθηκε μαρτυρικά, δίχως να αντιδράσει προσηλωμένος στον πιο ευγενή, τον πιο απώτερο υπερβατικό σκοπό που θα μπορούσε να έχει ένας αληθινός ήρωας. Το προσωπικό του δράμα δεν είχε καμία σημασία, όσο εξωπραγματικός κι αν ήταν ο πόνος που ένιωθε, η δύναμη του μυαλού να πετύχει το στόχο του ήταν μεγαλύτερη. Άλλωστε το σώμα του αποτελούσε ένα όχημα, τόση αξία δεν είχε η σάρκα, μα γι'αυτό και στο τέλος τόση αξία της δόθηκε που αναστήθηκε, φτάνοντας να ξαναγίνει ένα με το σύμπαν.
Όλοι θυσιάζουμε από κάτι, θέλουμε δεν θέλουμε, σχεδόν καθημερινά.
#Pray for whatever you wish, specifically access in #comfortfood & available #pills for hangovers and pain relief.
Meny types of flu are now trending...Don't we all get in common?
People pray or eat together, among other stuff they share, sometimes bringing viruses at the gatherings is also one of them.
Spreading is sharing, unless you get sick and tired... In that case be prepared, have a stock! We will need plenty of faith and #prayers when the next #pandemic hits... Unless it will be bunkers we would be needing...
♻️
Πόσο κοστίζει η ηρεμία που αναζητά ο πολίτης, περιμένοντας την ανοιξιάτικη κάλπη να γεννήσει ησυχία;
Δεν είναι φάρσα η απειλή πυρηνικού ολέθρου που πλανάται, ξέγνοιαστη σαν έλκηθρο, όχι μόνο πάνω από την Ευρώπη. Η μυρωδιά απ'τις καμινάδες, μας καθοδηγεί σε καταφύγια, πίσω από βαριές μεταλλικές πόρτες που οδηγούν σε γεύσεις νέες, ασιατικές. Στο εσωτερικό τους, πάνω στα ψυχρά πράσινα γυαλιστερά πλακάκια, έχουν κρεμασμένες, εκτός από τη λέξη "ελπίδα" σε επιγραφή με neon, κάδρα με αφίσες, διάσημων ταινιών, από εκείνη τη δεκαετία που έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου.
Ανάμεσα σε μια καθημερινότητα Pulp Fiction και μια δυστοπία στην έρημο του Mad Max, ποιο μέλλον μας ανήκει;
Μοιάζει με σκηνικό ταινίας που τρύπησε τυχαία στα γυρίσματα, σαν πορτοκαλί ρουφήχτρα που καταπίνει τον γαλαξία.
Παρατηρώ μια μια τις αποχρώσεις, τόσο έντονες και ξεχωριστές, γύρω από τον ήλιο που βυθίζεται αργά, σαν φωσφοριζέ μπισκότο σε μια γκριζογάλαζη θάλασσα, ήρεμη σχεδόν, δεύτερη μέρα απ'την πανσέληνο.
Υπνωτίζομαι κοιτώντας τόσο μακριά, μέσα από το μισάνοιχτο μπλε παραθυρόφυλλο, ξεφλουδισμένο από την αλμύρα. Τρίζει από τα χρόνια καθώς μισοκρατιέται από τους φαγωμένους μεντεσέδες, που έχουνε σκουριάσει χτυπημένοι από τόσες χειμωνιάτικες καταιγίδες.
Από το μπαλκόνι του τόπου μας το ηλιοβασίλεμα είναι πάντοτε διαφορετικό, πάντοτε όμορφο όπως οι αναμνήσεις των καλοκαιριών που πέρασαν. Όσες δυστυχίες κι αν έφεραν όμως, αυτό που μένει πίσω είναι η ίδια αυτή γαλήνια εικόνα σε ένα γαλάζιο ορίζοντα.
Καθημερινά βασιλεύει, ισότιμα με τους αστερισμούς, μοιράζεται τη θέση του με τους αιώνιους κρατήρες στο πρόσωπο του κρυστάλλινου δορυφόρου μας, καθώς σκεπάζεται δειλά από τα φτερά μιας νυχτερίδας, που φέρνει το σκοτάδι.
Όποιος στερείται το Αιγαίο, τον ήλιο τον ηλεκτρικό αναζητά παντού, φτιάχνοντας το δικό του πέλαγος.
Παρακολουθώ αυτόν τον ήλιο, που ενέπνευσε τον Ελύτη, με ανυπομονησία για την έκπληξη, κάθε φορά αλλάζει σχήματα απίθανα, καθώς επαναλαμβάνεται η ιστορία, πότε σαν κολοκύθα που σκάει, πότε σαν ποτήρι, πότε σαν αντίο.
🌞
Πρέπει να βλέπεις το πράγμα σφαιρικά.
Μες στα χέρια σου κρατάς όλο τον κόσμο.
Δηλαδή το κινητό σου.
Μια νέα Ανατολή, όσο περίμενες το λουλούδι να ανθίσει, τα περιστέρια πάψαν να πετούν, κυνηγάνε τα πόδια μας και εκβιάζουν για ό,τι πέσει.
Ένα τιτίβισμα σήμερα και καταστρέφεται κόσμος.
Αδυσώπητη μάχη στην κούρσα του ανταγωνισμού για το θρόνο του ήλιου, μα ο Καίσαρας στέκει γυμνός, χαζεύει κοιτώντας έξω από το παράθυρο, καθώς μαγειρεύει, δοκιμάζοντας μια συνταγή που έγινε viral, μέχρι κι οι ειδήσεις την έπαιξαν.
Μεγάλη επιτυχία σου λέει, αφού κι εγώ onlyfans σκέφτομαι να κάνω, ο λαός τη θέλει την ποιότητα, την ξεχωρίζει, ειδικά εάν πίνεται. Αυτά ακούει ο κόσμος αυτά θα παίξει κι ο dj. Λες και έχει ιδέα το αφεντικό να του πει τι θα βάλει, Κοντολάζο θα ζητήσει. Τα γκομενάκια πως θα χορέψουνε; Θέλουνε τις μπάτσες τους, διαμάντια και τις μπάμιες τους.
Από λάθος πλευρά περιμέναμε, σε μαύρα κοντέινερ καταφτάνει η ελπίδα, μες στο λιοπύρι σκάβουν τα τούνελ να μας περάσουν τις γραμμές. Να συντονιστούμε στη νέα συχνότητα, η προηγούμενη ήδη απ'το μιλένιουμ πάλιωσε, ούτε χοντρή δεν βγαίνει πια, πατάς το κουμπί και κολλάει.
Εχουμε ξεχάσει να ακούμε μουσική, ραπάρουν μονάχα καταγγελίες, στο ίδιο πικάπ και βελόνα να αλλάξεις σε έλλειψη.
Σαν συνωμότες που ξεφεύγουν, δύο φίλοι που μοιράζονται την ίδια τρέλα.
Σε κάποιο σημείο σκοτεινό, πάνω στα βράχια, θα μοιραστείς μυστικά, κάποιο ένοχο τσιγάρο ή νεανικό φιλί ή και το αντίστροφο.
Κοιτώντας από απόσταση, τους άλλους να χορεύουν, να συνεχίζουν.
Ανάμεσα στα φωτορυθμικά και τις φωνές, ακούς τη δική σου καλύτερα, ξεχωρίζεις τους ήχους από τα ποτήρια, τις μυρωδιές από τα πιάτα με το ψητό καλαμάρι και τον κόσμο να πηγαινοέρχεται.
Συζητάς τόσα που χάνεις την αίσθηση του χρόνου, ύστερα γυρνάς κι αναρωτιέσαι τι έχασες, που πήγαν οι άλλοι;
Από το 1980 ως το σήμερα όλοι αναζητούν αυτή τη φάση. Απεγνωσμένοι, χαλαροί, πότε βαριεστημένοι, πότε στην ένταση.
Πηγαίνεις εκεί που πάνε όλοι, ξεχνώντας ότι παίζεις φρουτάκια στον κουλοχέρη. Προσδοκώντας κάποια ανάσταση νεκρών, φαντάζεσαι πως θα βρεθείς στον Όλυμπο.
Καμία αναδυόμενη Αφροδίτη μέσα από την πυκνή μαύρη θάλασσα, μονάχα ο αφρός μιας μπύρας και μια ανάμνηση ρομαντική, που αλλιώς την περίμενες, αλλά είχε όμορφο πορτοκαλί φεγγάρι.
🌕☄️
Οι ξεθωριασμένες ετικέτες στα σνακ, που ξέμειναν από τη θερινή σεζόν, θα συνεχίσουν λίγες Κυριακές ακόμα να ξεβάφουν κοιτώντας προς τον φθινοπωρινό ήλιο.
Θα περιμένουν όλα παρά τις μειωμένες τιμές ευκαιρίας, που προσφέρονται, ως τον επόμενο πρώτο καύσωνα, υπομένοντας τις νέες βροχές, που θα ποτίσουν ξανά το χώμα στο πευκόδασος.
Φουσκωτά, αλιγάτορες και καρχαρίες, πορτοκαλί και πράσινες ομπρέλες και ροζ με μπλέ μπρατσάκια, ξεχασμένα όλα πάνω στα θλιβερά τους ράφια, ανήμπορα να αντισταθούν στον απειλητικό χειμώνα που πλησιάζει.
Μετά το παιχνίδι με τα χρωματιστά κανό και τις σανίδες σερφ, που κάποιοι είχανε μεταφέρει από την Αμερική, έστηναν ξύλα στους πετρόχτιστους φούρνους, μέσα στις αυλές που είχαν φτιάξει οι παππούδες τους.
Εκεί έψηναν τα ψάρια που είχανε καταφέρει να πιάσουν και μοσχομύριζε το σύμπαν. Άλλοτε έριχναν μέσα σε κάτι παλιά τσίγκινα σκεύη θαλασσινό νερό να κοχλάζει, πετούσαν και μερικά λαχανικά από το μποστάνι που τους χάριζε η γειτόνισσα, κάποια ξαδέρφη μακρινή τους, φτιάχνοντας ψαρόσουπα.
Έτρωγαν ξαπλωμένοι σε κάτι αιώρες, ή καθισμένοι σε ασπρισμένα από ασβέστη πεζούλια και φθαρμένες πλαστικές καρέκλες, φορώντας ψάθινα καπέλα να τους προστατεύουν όχι από τον ήλιο, αλλά από τις νιφάδες κάτω από τα αλμυρίκια που μαδούσαν με τον άνεμο.
Μέχρι να κάνω λίγο έτσι λοιπόν, με το λάστιχο να καθαρίσω, να ανάψω το καντήλι ως συνήθως, τι να δω από δίπλα;
Έναν λάκκο που είχαν παρατήσει στις προετοιμασίες για τη νέα υποδοχή... Γνώριμες συνήθειες, με τους αργούς ικαριώτικους ρυθμούς. Άλλωστε ποιος να αγχώνεται τώρα και τι τον νοιάζει πια;
Με έπιασε δέος στη θέα του ξεθαμμένων ανθρώπινων οστών. Μέχρι και του διπλανού του τάφου το λιβάνι άναψα.
Αλλά και που αλλού να έβρισκα έναν σκελετό, τους έχω κάνει έξωση δεκαετίες τώρα από τη ντουλάπα μου.
Ίνες, μέταλλα κι ιχνοστοιχεία γινόμαστε και διαμοιράζονται κύτταρα του dna μας παντού στον κόσμο ξανά και ξανά, σε άλλη μορφή και με άλλη αίσθηση.
☠️
Μα είναι δυνατόν, ένα σκέτο Αθήνα; Οι γονείς σου από που κατάγονται;
Δεν έχετε κάπου να πηγαίνετε το καλοκαίρι, το Πάσχα; Έστω σε μια κηδεία να φάτε φρέσκα παραδοσιακά κόλλυβα;
Παίρνω κάτι απαντήσεις που με κάνουν από τη μια να σκέφτομαι θεέ μου τι τυχερός που είμαι, μα από την άλλη λυπάμαι για όλους αυτούς.
Γιατί εδώ που είμαι εγώ ποτέ δεν θα αναγκαστούμε να πουλήσουμε το εξοχικό, όπως πολλοί εκείνοι που κάθε καλοκαίρι-τη χρυσή δεκαετία του 2000, παραθέριζαν στη Μύκονο και αλλού. Με τη μεγάλη κρίση την πάτησαν. Εδώ ευτυχώς μας έρχονται μονάχα Αμερικάνοι, κανένας Σαουδάραβας δεν πρόκειται να μας εξαγοράσει!
Όποιος θέλει μπορούμε να μοιραστούμε το δικό μου χωριό, να έρθει και να γίνει κι αυτός από εδώ...κι ας είναι η μάνα του από το Δυρράχιο και ο πατέρας του από τη Μικρασία.
Να μπερδευτεί λιγάκι και το αίμα βρε παιδί μου, όπως μπερδεύονται οι άνθρωποι χορεύοντας τον Ικαριώτικο.
⛱️
Δύο χρόνια μετά την πανδημία η απελευθέρωση είναι συγκρατημένη.
"Να πάρε μια μάσκα, καθαρή είναι!"
Κοιτάς τη μάσκα κι έχει πάνω ίχνη από μακιγιάζ.
Ένας μπάρμπας βήχει τα εσώψυχά του, ενώ κι ο ένας παπάς την ώρα της λειτουργίας δεν σταματά να φτερνίζεται.
Οι γριές σταυροκοπιούνται, μαζί τους κι εμείς.
Το θρησκευτικό συναίσθημα πίσω στο χωριό παίρνει άλλο νόημα. Ακολουθείται μια ιδιαίτερη παράδοση σε κάθε μέρος ξεχωριστά, ενώνοντας παρέες που θέλοντας και μη πάνε στο μέρος που πάνε όλοι και κάθε χρόνο ξανασμίγουν, γύρω από τις πλατείες που βρίσκονται οι εκκλησιές.
Τα παιδιά δημιουργούν αναμνήσεις, από το θυμιατό και τον ήχο που προκαλεί το λιβανιστήρι, καθώς πηγαινοέρχεται στην αίθουσα ο παπάς, που δε δίνει την αίσθηση ιεροσύνης, αλλά δημοσίου υπαλλήλου.
Μεγαλώνοντας ανακυκλώνεται και σε εθίζει αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά των κεριών, χωμένα στην άμμο, καθώς λιώνουν και την εικόνα εκείνου που αναλαμβάνει κάθε λίγο να τα καθαρίσει, σβήνοντας μαζί κι εκείνο το κερί που έχεις ανάψει εσύ και σου κακοφαίνεται. Γιατί δεν ξέρεις αν η ευχή σου καταφέρνει να πραγματοποιηθεί.
Αναμνήσεις παιδικών χρόνων γεννούν όμως κι εκείνες οι γριές, που γέρνουν από τη μια μπάντα, έχοντας κρεμασμένες κάτι μεγάλες τσάντες στον ώμο, κουβαλώντας μέσα χάπια, βεντάλιες, σακούλες και ψωμοτύρια που μαζεύουν από τα μνημόσυνα. Εκείνες που στολίζονται φορώντας ανοιχτό παπούτσι-δαντελένιο μπλε, με τα δύο δάχτυλα να εξέχουν και βαμμένο νύχι, να κρύβει τον μύκητα.
Τις Κυριακές τρέχουν να προλάβουν να κοινωνήσουν πρώτες, σχηματίζοντας ουρά πάνω στο κόκκινο χαλί. Μπαίνουν με αριστοτεχνικό τρόπο πάντα μπροστά από τα παιδάκια, που τρομοκρατούνται από τις μασέλες έτοιμες να ξεκολλήσουν. Όλοι περιμένοντας εκείνη τη μπουκιά από το χρυσοποίκιλτο κουτάλι, με ψωμί ποτισμένο σε ζεστό κρασί.
Στην άλλη πλευρά όσοι άντρες δεν χασμουριούνται, σιγοψιθυρίζουν τους βυζαντινούς ύμνους.
Στο τέλος μένει πίσω ο παπάς και κάποια κυρία με ανάστημα, που έχει από καιρό αναλάβει τη θέση γενικού κουμανταδόρου, τόσο στα εκκλησιαστικά, όσο και στα του χωριού.
➕
#mygreece #ikariamag #ikaria
Στην Ικαρία αυτή η υπερτροφή αποτελεί κυριολεκτικά "φαγητό του δρόμου". Καλύπτει τα κενά στις άκρες κάθε δρόμου, μια πυκνή βλάστηση που από τα παράλια ως τις βουνοκορφές στολίζει μονοπάτια και ανθίζει σε όσα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα κι αφρόντιστα.
Αν πέσεις μέσα στα βάτα την έβαψες. Αφήνουν χρώμα, έχουν αγκάθινες περικοκλάδες που όσο πιο πολύ προσπαθείς να ξεφύγεις προς τα πάνω, τόσο πιο κάτω βυθίζεσαι!
Απλώνεις το χέρι λοιπόν κι αν δεν είσαι ηλίθια να το καταγδάρεις, μπορείς να ξεχωρίσεις τα άγουρα με τη ξινή γεύση, από εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκιά.
Αν έχεις όρεξη τα μαζεύεις σε μια βόλτα, δωρεάν, φτιάχνεις ωραιότατη μαρμελάδα ή τα τσιμπολογάς έτσι και αποκτάς διάφορα τα οποία αν θες να μάθεις τι προσφέρουν, ρώτα κάναν επιστήμονα, γιατί εγώ δεν τα θυμάμαι!
Μικρός συνήθως έμπαινα για να αγοράσω κάποια τσίχλα, με δώρο αυτοκόλλητο ή τατουάζ, με τις υποδιαιρέσεις εκείνου του μοναδικού κατοστάδραχμου, που κατάφερνα κι έπαιρνα για χαρτζιλίκι.
Ο άλλος παππούς ο Κανάρης χαιρόταν που μας έβλεπε, μας ξεχώριζε μέσα από τις θολές και χοντρές, κοκάλινες, μυωπικές του διόπτρες, ήμασταν οι μικροί του πελάτες!
Ένας άλλος που δεν το θυμάμαι καθόλου, άνοιγε κι έκλεινε κατά την όρεξή του, όμως έδινε την αίσθηση πως είχε παραιτηθεί πλήρως, κι ας κάθονταν απέξω πότε πότε για παρέα, στα σκαλοπάτια, κάποια όμορφη κοπέλα όλο χαμόγελα, που ίσως ήταν εγγονή του.
Έτσι και τα τρία εκείνα μαγαζιά, σαν να καταράστηκαν, έως σήμερα παραμένουνε κλειστά.
Σήμερα που τα 90s είναι πάλι της μόδας και ο ψυχρός πόλεμος επαναλαμβάνεται, γυρνώντας τον κόσμο ολόκληρο πίσω.
Για τα παιδιά της δύσης οι αναμνήσεις είναι κυρίως όμορφες. Μπορεί να μην αντέχαμε το βασανιστήριο του σχολείου, αλλά στις διακοπές περνούσαμε σίγουρα ξέγνοιαστα.
Πάντα περιμένοντας ξεχωριστά δώρα, από τον Άγιο Βασίλη ή τους θείους από την Αμερική. Polly-pocket & Playmobil!
Οι ταινίες της Disney είχαν καθοριστική σημασία στη διαμόρφωση χαρακτήρα.
Νάνοι και πριγκίπισσες, μαγικές σοφίτες και μυστικές καταπακτές, ζωάκια που μιλούσαν.
Θέλαμε πολυ να σκαρφαλώνουμε ανθισμένες σκαλωσιές κάθε καλοκαίρι, αλλά δεν υποψιαζόμασταν κάτι πολύ σημαντικό.
Πως εκεί πάνω στα μωβ και ροζ λουλούδια φωλιάζουν κατσαρίδες και από κάτι τέτοιους κισσούς και μποκαμβίλιες βρίσκουν το μονοπάτι, για να κρυφτούν στα συρτάρια σου, κατι αηδιαστικές, καφετί σαρανταποδαρούσες. Μόνο ένας μάγος θα μπορούσε να εξολοθρεύσει τέτοια πραγματικά τέρατα, ο κύριος με τη στολή των Ghostbusters, που κάθε χρόνο πρέπει να φωνάζεις για απολύμανση. Διαφορετικά παθαίνεις εμμονές και μαζί με τα κουνούπια βρικόλακες, φαντάζεσαι κι άλλα πολλά φρικιαστικά να σε επισκέπτονται τη νύχτα.
Όταν συναντούσε νεόπλουτους που άραζαν με τα κότερα γελούσε. Πίστευαν πως είναι φοβεροί καπεταναίοι, αλλά το πάθος τους δεν ήταν η θάλασσα, δεν είχαν μεγαλώσει με τη λαγουδέρα. Αντίθετα το πηδάλιο χρησίμευε σε ότι και το πολυτελές τους αυτοκίνητο. Όπως το σκυλάκι που βγαίνει βόλτα κι έρχονται όλοι να το χαϊδέψουν.
Εκείνος θεωρούσε πλούτο να βγαίνει στα ανοιχτά με το ιστιοφόρο του, πιάνοντας ο ίδιος το ψάρι που θα έβαζε στο τραπέζι του.
Λάτρευε τον ήχο που έκαναν τα καλαμάρια, στην ησυχία της νύχτας, καθώς ανασύρονταν από το βάθος, ξεφυσώντας και εκτοξεύοντας νερό, στην προσπάθεια να αμυνθούν, να γλιτώσουν.
Αλλά έτσι κρεμασμένα, πιασμένα από το χοντρό μεταλλικό αγκίστρι ήταν καταδικασμένα.
Λέγεται πως έχουν εξωγήινο κώδικα προέλευσης, όπως και τα χταπόδια, αν κι αυτά δεν ταξιδεύουν σε κοπάδι.
Τόσο έξυπνα φάνηκαν και τα μεγάλα ψάρια κάποτε, αλλά φαγώθηκαν από ακόμα μεγαλύτερα, κάποια γνωστά και ως φόροι, κρίση και χρηματιστήριο. Αλλά έτσι είναι και η στεριά, όπως και ο βυθός, ένα απέραντο σφαγείο.
⛵
βρέθηκα να τα πίνω με έναν άγιο
Καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό»
🎶
Ο Καρυωτάκης σε ένα παράλληλο σύμπαν, ξενυχτά πίνοντας το τελευταίο ποτήρι συνομιλώντας με την Αρλέτα. Εκείνη που έχει σκάσει για περιοδία, αράζει σε ένα μπαράκι ενός γνωστού της, που το λειτουργεί από το '80. Διαβάζει τα ποιήματα του Καρυωτάκη, μήπως και τα μελοποιήσει για τον επόμενο δίσκο. Είναι πολύ εκεί γι'αυτόν, ο οποίος λυπημένος της λέει και τα δικά του, ενώ δείχνει όσα εκείνη τον συμβουλεύει να τα ακούει...
Αργότερα όμως προφασίζεται πως θέλει να πάει στο αφτεράδικο ο «Ουράνιος Κήπος» της Βρυσούλας, ενώ εκείνη έχει ανάγκη να ξεκουραστεί για την αυριανή της συναυλία στο κάστρο.
Ο Καρυωτάκης κατευθύνεται προς τη θέση Βαθύ της Μαργαρώνας, κρατώντας ένα Walkman, ακούγοντας στο ριπίτ Άντζελα Δημητρίου...
Χωρίς να τον δει κανείς πέφτει στη θάλασσα, παραπατώντας από το πολύ το ούζο, γίνεται αυτοκράτορας, με τον Ποσειδώνα να εμφανίζεται ενοχλημένος εκεί μεσοπέλαγα, ρωτώντας τον "που πας ρε μαλάκα;", "με παρέσυρε το ρέμα", αποκρίνεται ο ποιητής στο θεό της θάλασσας και η μικρή γοργόνα Άριελ, που μόλις είχε βάψει τα μαλλιά της, παρακολουθεί από μακριά, έχοντας βρεθεί εκεί όλως τυχαίως. Κολυμπά λοιπόν προς το μέρος του και λέει στον Καρυωτάκη, "να σου πω, η φίλη μου η Ούρσουλα, μου έχει δώσει ένα φίλτρο, εντελώς divine φάση μιλάμε, άμα το πιούμε μαζί, εσύ θα βγάλεις ουρά και εγώ ποδάρια, ψήνεσαι;"
Ο Καρυωτάκης μεθυσμένος λέει ναι!
Στο βυθό επικρατεί ενθουσιασμός.
Ε τα υπόλοιπα τα ξέρετε...
Ακόμα και σήμερα η Βίκυ Φλέσσα αναρωτιέται, πως σκατά ο άλλος ο ψυχάκιας αποφάσισε να αυτοκτονήσει σε τέτοια ωραία πόλη, γεμάτη ιστιοπλοϊκά η θάλασσα, κανείς δεν τον πήρε χαμπάρι, ολόκληρο λιμάνι;
🥃
#preveza
Η Πάργα ήταν στα σχέδιά μου, ήρθε βέβαια πιο άμεσα. Δεν ήμουν έτοιμος όμως, για να δω ξανά τη Χερσόνησο του Ηρακλείου Κρήτης. Μόνο οι ρωσικές πινακίδες έλειπαν πέραν των αγγλοπρωσικών και ευτυχώς!
Έβρεξε μάλιστα και εδώ, γυμνόστηθα τουριστάκια τρέχανε γελώντας.
Στις φωτογραφίες έμοιαζε με καρτ ποστάλ. Από κοντά τελικά, είναι μια τουριστικότατη πρώην μεσαιωνική(;) πόλη, που μόνο αν τη συνδυάσεις με Πρέβεζα και Σύβοτα, γίνεται το ταξίδι ενδιαφέρον, ειδικά αφού χρειάζεται να διασχίσεις τη γοτθική Αμφιλοχία. Με τη δε Λευκάδα που επισκέφτηκα το 2010, επίσης δεν ενθουσιάστηκα, αφού μου θύμησε λίγο από Ικαρία, κάτι από Κέρκυρα και γενικά οκ, απορώ με τους Τουρίστες πως γουστάρουν τόσο. Ο συνοδοιπόρος μου επίσης γουσταρε, αλλά επειδή έφτασε πια τα 30 και, οπότε ένα ταξίδι με τροχόσπιτο σε μια απέραντη διαδρομή με πράσινο σου φαίνεται μαγευτική. Όχι για μένα όμως, συγγνώμη αλλά όσα φρούρια του Αλή Πασά, βυζαντινά και ενετικά κάστρα και αν συνάντησα εδώ, σαν το ταξίδι στη Δυτική Πελοπόννησο, από Φοινικούντα μέχρι Κατάκωλο πχ, δεν υπάρχει.
Από όλα τα εστιατόρια-που έμοιαζαν να γδέρνουν και όχι μόνο λόγω μπουκαμβίλιας, προτίμησα ένα φαστ φουντ-σουβλατζίδικο που σίγουρα είχε πολύ καλύτερο κρέας από τα σκουπίδια που σερβίρουν στη Λειβαδιά.
Αξίζει μια φορά, αλλά μονάχα μια, διαφορετικά μέχρι να πάω Άρτα και Γιάννενα ξανά, προτιμώ να φτάνω μέχρι το ιστορικό Μεσολόγγι και τη μαγευτική του, νοτιοαμερικανική, λίμνη Τουρλιέδα.
Μπύρες και τσιγάρα ένας δρόμος σαν αυλή
Ήχοι από κιθάρες στα μπαλκόνια φτάναν μόνιμα
Πιο πολύ απ'τη μέρα ήταν η νύχτα ζωντανή...
Μα στη ξάγρυπνη τη γειτονιά
διαμαρτύρονταν
Που θα πάει η κατάσταση αυτή
Τι θα γίνει πια με τα παιδιά τα μηχανόβια
Σβήσαν αναπάντεχα μια μέρα όλοι μαζί...
Ο ουρανός παρακολουθεί προβληματισμένος, αλλάζοντας συνεχώς τη γνώμη του.
Το μπερδεμένο τοπίο δεν ξεκαθαρίζει μαντεύοντας τα σχήματα που δημιουργεί ο καπνός.
Εδώ μυρίζει τσίκνα, στα όρια της Ευρώπης ανθρώπινο κρέας. Τα στεφάνια του Μάη θυμίζουν εκείνα του '68...
Θα σας πω για μια κυρία
Που τη λέγανε Μιράντα
Και καθόταν στη βεράντα
Να αγναντεύει καλοκαίρια
Της πλατείας τα χαμπέρια
Που λαλούν τα αηδονάκια
Τι μασούν τα ποντικάκια
Μαζευόντουσαν οι φίλες
Κι εκτοξεύονταν κακίες
Πότε η μια για την άλλη
Ραντεβού όμως αύριο πάλι
Έπαιζαν λίγο χαρτάκι
Κι ολο έσταζαν φαρμάκι
Γούνα και μαργαριτάρι
Όλο νάζι κι όλο χάρη
Δαντέλες σεμεδάκια
Χειροποίητα κουλουράκια
Κρυστάλλινα πιατάκια
Ασημένια κουταλάκια
Του γλυκού και του τσαγιού
ώρες του κουτσομπολιού
Πείτε μου να σας κεράσω
Συκαλάκι να σας βάλω
Από αγριοσυκιές που τις μάζευα προχθές.
Τι σε εκπλήσσει;
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ακολουθείς την μάζα, άκριτα, αναντίρρητα, δίχως να επιβεβαιώνεις τίποτα, απλώς για να αρέσεις, γιατί φοβάσαι τον ωκεανό, γιατί έχεις ανάγκη το κοπάδι.
Σε αφήνει δηλαδή το ένα ρέμα και σε παίρνει τ'άλλο...
Την πρώτη φορά περπατούσα στους στενούς δρόμους της Κυψέλης, κόσμος στα μπαλκόνια με πιτζάμες, έψαχνε τι κεριά θα κρατήσει. Η φασαρία από τα πυροτεχνήματα του δήμου, τις καμπάνες και τις φωνές, προσπαθούσαν να ξορκίσουν την επιβεβλημένη απομόνωση. Οι ευχές ανταλλάσσονταν για πρώτη φορά ανάμεσα σε ξένους, μέσα από τα διαχωριστικά των μπαλκονιών. Πιο κοντά και πιο μακριά από ποτέ.
Η δεύτερη φορά μας βρήκε συμφιλιωμένα παραδομένους, με την γιορτή ρυθμισμένη και την ανάσταση κομμένη στα "μέτρα" μας. Αγανακτισμένα παραιτημένους.
Αυτή τη φορά όμως έπρεπε να μας βρει στα λιβάδια. Έπρεπε να αποδράσουμε από τα προσωπικά μας καταφύγια.
Αλλά και όσοι δεν το κάναμε έπρεπε να το απολαύσουμε, να έχουμε την επιλογή της αδιαφορίας που είναι εξίσου λυτρωτική.
Να εξαναγκάσουμε τους εαυτούς μας σε άλλου είδους "νέα μέτρα", να συνειδητοποιήσουμε και τα προσωπικά μας "μπλόκα".
Γιατί η ανάσταση αυτή τη φορά μπορεί να έχει μοιραία κατάληξη, η πυρηνική οικογένεια είναι προτιμότερη από μια πυρηνική απειλή.
Από το σκοτεινό μονοπάτι τα ξερόκλαδα των δέντρων, που θυμίζουν σκιάχτρα, ή τους δαίμονες που παραμονεύουν, εκείνους των παιδικών μας φόβων, διαδέχονται οι λάμπες στο ήσυχο λιμανάκι.
Δύο φίλοι στην ακρογιαλιά, παρέα με τα καλάμια τους, ψαρεύουν, δύο τρείς άλλοι ακόμα βρίσκονται στον καφενέ, που τους παρηγορεί χειμώνα-καλοκαίρι.
Ήρεμοι παφλασμοί, μυρωδιά από καμινάδες μιας οικογενειακής γιορτής, κάποια ανήσυχα γαβγίσματα. Γρύλοι που σφυρίζουν ρυθμικά, παρέα με τον γκιώνη, συναυλία.
Μια καθιερωμένη κυριακάτικη αναστάτωση, το σούρουπο που προτιμά να κλείσει τις ειδήσεις, ανάβοντας το μπρίκι, λέγοντας "και του χρόνου".
Πιστεύουν πως θα γλιτώσουν από μια νέα απαγόρευση.
Σκυμμένοι με το βλέμμα στην πλατεία. Επιτηρούν το αναπόφευκτο.
Παρακολουθούν ο ένας τον άλλο κι εκείνον τον ξένο, που δεν έχουν ξαναδεί.
Προστατεύουν τα λημέρια τους. Νομίζουν πως μπορούν να υπολογίσουν αυτομάτως τα βήματα περαστικών από τον κάδο ως την πλατεία.
Να ξεχωρίσουν τους ήχους των γειτόνων, τον χτύπο στο οδόστρωμα από τις αρβύλες αναρχικών και μπάτσων.
Ελπίζουν πως όλα θα τα καταφέρουν.
Στις κρυμμένες, από το πράσινο, αυλές τους, θα πηγαινοέρχονται, επικοινωνώντας μυστικά.
Απλώνοντας γέφυρες, με πυρσούς που μόνο οι ίδιοι θα μπορούν να διακρίνουν.
Μέχρι την καθολική ανατροπή της νύχτας...
Περπατούσα τα στενά του Παγκρατίου μεθυσμένος, τριγυρνώντας στις πολυκατοικίες και τα ξεχασμένα χρέπια ανάμεσά τους. Στις γωνιές των εισόδων με παρατηρούσαν γάτες, που περιφρουρούσαν τα σημεία τους, με τα στομάχια τους χορτασμένα, από περίοικους που πάσχιζαν να εκδηλώσουν πως έχουνε καρδιά. Σε εκείνη την εύκολη ασφάλεια, μπορούν να νιώθουν κυρίαρχοι, ακόμα κι αν ζηλεύουν τις γάτες που ζούνε ξέγνοιαστες.
Σε κάποιες προσόψεις τα μπαλκόνια ήταν διακοσμημένα με απλωμένα ρούχα, πολύχρωμα για να μοιάζουν με τσαντίρια εντός πόλεως, ενοχλώντας εκείνους που είχανε στεγνωτήριο.
Η μυρωδιά του ψημένου κρέατος ξυπνούσε τη λαιμαργία μου, ενώ το καμμένο ξύλο μου πρόσφερε εκείνο το αίσθημα θαλπωρής, που είχα ξεχάσει εντελώς μετά το καλοκαίρι.
Περιπλανώμενος με το βλέμμα στο κενό, συνομιλούσα με τη σκιά μου, τρομάζοντας από αδέσποτα σκαρφαλωμένα σε κάδους, αλλά και κάτι τελευταίες κατσαρίδες που περπατούσανε στους τοίχους, δίπλα από κάτι σωλήνες.
Αναρωτιόμουν πόσες ψυχές στοιβάζουν τα όνειρά τους, μέσα σε κάθε ένα από αυτά τα σύγχρονα κουφάρια.
Αυτά τα γεμάτα μικρές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, παντοδύναμων μέσα στην απελπιστικά ευτυχισμένη ρουτίνα τους, έτοιμοι να ξεδιπλώσουν τις ιστορίες τους.
Οι μόνοι τυχεροί που θα μπορούσαν να ανοίξουν να τα δουν, είναι οι διαρρήκτες που εισβάλουν μέσα τους για λάθος λόγους.
🪳
Μόνο για να διαπιστώσεις πόσο μικρός είσαι, κοιτώντας από κει πάνω.
Χιλιάδες φωτεινά μυρμήγκια να σπρώχνουν ρόδες ασταμάτητα. Κι εσύ ούτε σαν τζίτζικας δεν έχεις ποιο τραγούδι για να πεις.
Κάποτε στο καφενείο του χωριού παίζανε χαρτιά, στα ξύλινα τραπέζια χάραζαν τα σκορ με κιμωλία, οι παππούδες το χειμώνα.
Σήμερα οι ντόπιοι βλέπουν #ertflix, τα ντοκιμαντέρ για τη ζωή που έζησαν, αυτούς που αντικατέστησαν, πριν από τόσα χρόνια.
Τη γαλάζια αυτή απόχρωση, που κάνει τόσο χαρακτηριστική αντίθεση πίσω από τα ροζ φιογκάκια, που έχουνε δεμένες τις πλεξούδες τους, μικρά κορίτσια.
Τι να έχει συμβεί και το γαλάζιο βρέθηκε αντιμέτωπο με τόση ένταση, γιατί μαζεύτηκαν τόσα αγριεμένα σύννεφα μπροστά του;
Οι στοές που συνθέτουν τα πρώιμα εμπορικά κέντρα των περισσότερων ελληνικών πόλεων, ξεκινούν από τα τέλη του 19ου αιώνα. Μια από αυτές βρίσκεται και στο νεοκλασικό συγκρότημα της κεντρικής πλατείας του Άργους. Στους γύρω δρόμους είναι εμφανή τα σημάδια εγκατάλειψης, παραπάνω από πέντε δεκαετίες, ασχέτως αν στις ίδιες αυτές γειτονιές, όχι μόνο κατοικεί σταθερά σημαντικό μέρος του τοπικού πληθυσμού, αλλά μέχρι τη δεκαετία του '30 αποτέλεσαν αρτηρίες του κεντρικού εμπορικού άξονα.
Οι εποχές άλλαξαν, οι τεχνίτες όμως με συγκεκριμένη ειδίκευση, είναι σήμερα δυσεύρετοι, καθώς αυξάνονται οι ανάγκες για επισκευές στις προσόψεις νεοκλασικών, που βέβαια πια δεν εξυπηρετούν τα απαραίτητα χαρακτηριστικά της περιόδου μας.
Από τα μπαλκόνια των κτιρίων αυτών, έβγαιναν κάποτε να χαιρετίσουν οι ένοικοι όσους καθημερινά περνούσαν από κάτω, έχοντας πιάτο το κυρίως πέρασμα της εμπορικής ζωής της πόλης. Από τη βικτοριανή περίοδο λοιπόν, μέχρι τα τέλη του 70 οι χώροι που στεγάζονταν μόνιμα δημοτικές αγορές, ή μισό αιώνα αργότερα οι εκατοντάδες εμπορικές στοές που συναντώνται στην πρωτεύουσα, γνώρισαν έντονη ανάπτυξη.
Στην επαρχία εξυπηρετούσαν τον πληθυσμό που δραστηριοποιούνταν αναγκαστικά γύρω από την κεντρική πλατεία, προσελκύοντας άλλωστε κατοίκους των μικρότερων περιφεριακών οικισμών.
Αντίθετα στην πρωτεύουσα οι στοές προσέφεραν τον απαραίτητο ζωτικό χώρο για εξάπλωση, παρέχοντας λίγα μα πολύτιμα τετραγωνικά. Διευκολύνοντας έτσι τη συγκέντρωση, τόσο σε αριθμό κατοίκων, όσο και όλων των απαραίτητων για την κάλυψη των καθημερινών αναγκών τους. Εκεί δραστηριοποιούνταν ο κλειδαράς, ο καφετζής, η μοδίστρα, ο τσαγκάρης, ο κρεοπώλης, ανάμεσα στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες από τσιμέντο, με τα πολυόροφα διαμερίσματα, που όσο όμορφα κι ευρύχωρα ήταν εσωτερικά, τόσο άσχημα έγιναν απέξω και με μικρά πεζοδρόμια.
Ποια θα μπορούσαν να ήταν τα οφέλη για τους κατοίκους, είναι μάλλον άγνωστο. Πιθανόν η τάξη που ανήκαν οι περισσότεροι να μην επέτρεπε κάτι διαφορετικό.
Σήμερα ψηφίζουν, εδώ και δεκαετίες, έναν δεξιό δήμαρχο, τον οποίο, θυμάμαι να άκουσα, πως στηρίζουν και οι συγγενείς ενός παλιού, μάλλον ιστορικού αριστερού δημάρχου, αφού η προτομή του κοσμεί μια πλατεία, στολισμένη με κάτι κόκκινα γαρύφαλλα.
Το Περιστέρι δυο δεκαετίες τώρα, ομορφαίνει συνέχεια, αλλά η ιστορία παραμένει στις προσόψεις, στον τρόπο που τις μπαλώνουν, στην εγκατάλειψη των προσφυγικών κατοικιών, ανάμεσα στις μοντέρνες πολυκατοικίες που ξεφυτρώνουν. Στα συνθήματα που γράφονται από εφήβους που μεγαλώνουν ανάμεσα...
Στη τηλεοπτική κωμική σειρά του '90 ο Σπύρος Παπαδόπουλος, διαφημιστής και κάτοικος Λυκαβηττού, συχνά αναφέρεται στη δράση του στο Πολυτεχνείο, που συνεπάγεται με συγχωροχάρτι, εφησυχασμό και αίγλη.
Ο σαρκασμός για την επέτειο είχε ήδη κυριαρχήσει στο δημόσιο λόγο, μόλις μια δεκαετία μετά την "μεγάλη αλλαγή", καταδεικνύοντας την υποκρισία και τη μετάλλαξη σε μια γενικότερη γραφικότητα.
"Ψωμί παιδεία ελευθερία" ως σύνθημα έχει νόημα αν το προσαρμόσουμε στο σήμερα. Δηλαδή να έχουμε όμορφες γειτονιές. Θέλουμε καλαίσθητους και ποιοτικούς φούρνους, δίχως "πιστοποιητικά" προκειμένου να κάτσεις στην αυλή.
Θέλουμε πιο άνετες πόλεις, δηλαδή καλύτερη σοβαρή αρχιτεκτονική, δομές, με πράσινο και καθαριότητα. Αρα για όλα αυτά χρειάζεται παιδεία. Ενώ για να αισθανόμαστε ελεύθεροι χρειαζόμαστε ασφάλεια και ξεγνοιασιά κι όχι να φοβάσαι να περπατήσεις μεσημέρι, ή να πεθαίνεις από το άγχος των καθημερινών αναγκών.
🥀
Μέχρι που στην αυγή της νέας χιλιετίας όλα ξεχάστηκαν, τα παιδικά πάρτυ στον παιδότοπο των McDonald's έδωσαν τη θέση τους στην αυλή της Pizza Hut, που έκαναν διάσημη ο πρόεδρος Gorbachev, ο αγαπημένος μου πολιτικός όταν ήμουν 6 χρονών, αλλά και η Pamela Anderson αργότερα (η πρώτη σταρ της οποίας διέρρευσε "ερωτική κασέτα" με προσωπικές στιγμές).
Το city plaza στην άνω Γλυφάδα ήταν μάλλον από τα τελευταία "συνοικιακά" εμπορικά καταστήματα του 1990, πριν η ιδέα εγκαταλειφθεί πλήρως, μέχρι την αναβίωση των νέου τύπου, αποκεντρωμένα malls σε συνδυασμό με τα village cinemas, που ήταν πιο κοντά στην Αμερικανική αισθητική.
👽
Στις αγορές των πόλεων, διαχρονικά
αναμιγνύονται προσωπικότητες από όλες τις τάξεις, ενώ οι γύρω δρόμοι γίνονται στέκια. Εκεί καλύπτονται ανάγκες περαιτέρω κοινωνικοποίησης, πέρα από τα όρια των καθημερινών εμπορικών συναλλαγών.
Σε κάθε στενό που κάποτε απλώνονταν η δημοτική αγορά κάθε πόλης, υπάρχουν απίθανες ιστορίες, που περιμένουν να ανακαλυφθούν.
Η μαγεία του αστικού τοπίου βρίσκεται κι εκεί, στις σκουριασμένες ταμπέλες και τα σιδερένια στέγαστρα, τις ξεχασμένες βιτρίνες και τους ξεθωριασμένους τοίχους.
Γενιές ανθρώπων από το '50 ως το '80, εμπόρων, αγροτών, νοικοκύρηδων και περιθωριακών, πολιτσιμάνων και κουτσαβάκηδων, συνωστίστηκαν ανάμεσα σε πάγκους λαχανικών και γύρω γύρω ζωντανά κοτόπουλα, χασάπικα και ιχθυοπώλες, δίπλα σε τεκέδες και καφενεία.
🐤
Ένας μικρός είναι θησαυρός
Ο γάτος μας ο αδέσποτος
Του δίνω συνεχώς μεζέδες
Μα αυτός μου λέει χάδια φέρε
Φεύγουμε και μας περιμένει
Και ποντικούς για δώρα φέρνει
Σαν καθαρίζω την αυλή
Τι ουρανός είναι αυτός και πάλι
Όσα κι αν έχεις φίλτρα να του βάλεις
Δεν περιγράφεται
Δεν σκεπάζεται αυτό το όνειρο
Με τις γαλάζιες αποχρώσεις και τον βυθό τον άνισο
Για κάτι τέτοιες συννεφιές ζούμε
Πόσα παιδιά ξεβγάλθηκαν από το αλάτι, στην αυλή, με εκείνο το κλασικό, το πράσινο, το λάστιχο;
Πόσες γειτόνισσες να ήπιανε τούρκικο καφέ, στη βεράντα με τα φερ φορζε;
Ποια οικογένεια να έζησε εδώ; Από που να ήρθαν κι από που να έφυγαν;
Άραγε να πέθαναν όλοι, να ήταν πολύ γέροι; Ποιος μπορεί να έφυγε πρώτος;
Είχα την αίσθηση πως ο τελευταίος ένοικος ήταν άνδρας.
Πόσο κόπο έκανε μέχρι να ολοκληρώσει το σπίτι αυτό, πρέπει να το ξεκίνησε κάπου στο 60, να μην άλλαξε τίποτα ως τα τέλη του 90 που το εγκατέλειψε.
Τα πλακάκια του μπάνιου ήταν όλα ξεχωριστά σχέδια, κάτι από δω, κάτι από κει, ήταν διόροφο, με δύο μπάνια, το ένα εξωτερικό. Έμοιαζε να χτίστηκε τμηματικά, λίγο λίγο όπως οι διακοπές.
Κάθε φορά επιστρέφεις στο εξοχικό, μέχρι να το αφήσεις για πάντα..
