Τα σπίτια που έτρωγε το κύμα

Τα σπίτια που τα έτρωγε το κύμα αντέχανε, παρά τα εκατό χρόνια και βάλε που μετρούσαν οι τοίχοι τους. Ήταν φτιαγμένα από πέτρες, που τις κατέβαζαν από τα βουνά, για χιλιετίες ως τα παράλια, οι ρεματιές. Τοποθετούνταν η μια πάνω στην άλλη με τέτοια ακρίβεια και τόση λεπτοδουλειά που θα ζήλευαν οι καλύτεροι αρχιτέκτονες. Κάποιες σκεπές μάλιστα δεν είχαν αντικατασταθεί με κεραμίδια, αλλά είχαν διατηρηθεί οι πλάκες που είχαν σμιλευτεί από τους προγόνους τους πριν από έναν αιώνα τουλάχιστον.

Μετά το παιχνίδι με τα χρωματιστά κανό και τις σανίδες σερφ, που κάποιοι είχανε μεταφέρει από την Αμερική, έστηναν ξύλα στους πετρόχτιστους φούρνους, μέσα στις αυλές που είχαν φτιάξει οι παππούδες τους. 

Εκεί έψηναν τα ψάρια που είχανε καταφέρει να πιάσουν και μοσχομύριζε το σύμπαν. Άλλοτε έριχναν μέσα σε κάτι παλιά τσίγκινα σκεύη θαλασσινό νερό να κοχλάζει, πετούσαν και μερικά λαχανικά από το μποστάνι που τους χάριζε η γειτόνισσα, κάποια ξαδέρφη μακρινή τους, φτιάχνοντας ψαρόσουπα. 

Έτρωγαν ξαπλωμένοι σε κάτι αιώρες, ή καθισμένοι σε ασπρισμένα από ασβέστη πεζούλια και φθαρμένες πλαστικές καρέκλες, φορώντας ψάθινα καπέλα να τους προστατεύουν όχι από τον ήλιο, αλλά από τις νιφάδες κάτω από τα αλμυρίκια που μαδούσαν με τον άνεμο.