Μούχρωμα στην Καρύταινα (+phototrip)



Ξεκινώντας για Καρύταινα, είπαμε να κάνουμε μια στάση στη Δημητσάνα, πως καταφέραμε να βρεθούμε στις Μυκήνες και τη Νεμέα είναι ανεξήγητο. Πηγαίνοντας από την παλιά εθνική οδό, γλιτώνεις διόδια, αλλά παίρνει περισσότερη ώρα, στο γυρισμό όμως μπορείς πάντα να σταματήσεις στις ψαροταβέρνες και να προμηθευτείς φρέσκα μύδια και στρείδια, ή να θαυμάσεις τη διαστημούπολη της Ελευσίνας νύχτα. Εγώ πάντα σταματώ για ένα σουβλάκι στους Αγίους Θεοδώρους, ή πηγαίνω βόλτα στην παραλία να χαζέψω ντόπιους.
Το gps μας έβγαλε σε χωριά που μοιάζαν στοιχειωμένα, όπως η "Σκοτεινή" νομού Αργολίδας, επέμενε πως ο δρόμος για Δημητσάνα περνούσε απ΄τα βουνά, ο δρόμος όμως μετά από κάποια χιλιόμετρα κι αφού παίξαμε χιονοπόλεμο δεν ήτανε πια προσβάσιμος χωρίς αλυσίδες. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να γυρίσουμε πίσω, χαθήκαμε, ανεβοκατεβήκαμε βουνά και στο τέλος αναγκαστήκαμε να πάμε από τον σίγουρο δρόμο, πληρώνοντας τελικά κι από τρεις σταθμούς διοδίων. Σταματήσαμε για κρέπα στην Τρίπολη, η οποία φαίνεται να έχει αρχίσει να αποκτά μεγάλη κίνηση. Οι βιτρίνες της πολύ εκλεπτυσμένες, που κανείς δεν θα περίμενε από την επαρχία, αφού και η αρχιτεκτονική της θυμίζει λίγο από Ναύπλιο, λίγο από Πάτρα. Είχε κι η Τρίπολη με τη σειρά της υιοθετήσει μια αισθητική όμοια με την Ιταλικότατη Κέρκυρα, όπως όλο σχεδόν το Ιόνιο. 

Άξιζε όμως τον κόπο, αν και φτάσαμε 11 το βράδυ μας περίμενε ένα πολύ ζεστό δωμάτιο. Το πρωί μας έφτιαξαν ομελέτες με αυγά από τις κότες τους και μας πρόσφεραν και ντόπιο μέλι, ενώ και τα ντόπια πορτοκάλια που δοκίμασα, ήταν τα πιο ζουμερά και γλυκά που έχω γευτεί ποτέ.
Η πόλη είναι όλη πετρόχτιστη με ένα κάστρο στην κορυφή, από εκεί κοντά καταγόταν και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Η Δημητσάνα απέχει γύρω στη μια ώρα από την Καρύταινα, και οι δύο φημίζονται για τις ταβέρνες τους, δεν έχουν θάλασσα και γιαυτό αποτελούσαν χειμερινό προορισμό για τους Έλληνες, όμως με την κρίση η κίνηση έκοψε. Τα πράγματα όμως εδώ και μερικά χρόνια κάθε Απρίλιο αλλάζουν, πολλοί τουρίστες από Γαλλία, Βρετανία και το Ισραήλ, όπως μας είπανε, κατεβαίνουν μέχρι εκεί λες και δεν έχουν δικές τους μεσαιωνικές πόλεις. Τι βρίσκουν εκτός από κατάλληλες διαφημίσεις; Χαμηλές τιμές, εύκολη κι ευχάριστη πρόσβαση με αυτοκίνητο, οπότε μένουν δυό μέρες σε κάθε μέρος και μέχρι να τελειώσει η άδεια, έχουν γυρίσει τη μισή Πελοπόννησο, που συνδυάζει τα πάντα και συμφέρει. Ασφαλείς μέρη να περιηγηθούν, καθαρά, με τη φύση τους και γρήγορη εναλλαγή τοπίων. Φτηνό και καλό φαγητό, μεγάλες μερίδες που τους κάνουν εντύπωση, τουλάχιστον για τα δεδομένα των ξένων τουριστών.