Για ούζα στο Αιγαίο

Λίγο πριν το σούρουπο είναι μια ιδανική ώρα, να απολαύσεις το απέραντο μιας ήρεμης θάλασσας. Παρέα με μεζέδες κι ένα περιοδικό. 

Μπροστά στο τόσο μπλέ και βεραμάν και γκρίζο, ταιριάζει μονάχα ούζο. 

Ο καφές είναι μόνο για το πρωί, μα όσους και να πιεις σε τούτο δω το μέρος, δεν σε ξυπνάνε!

Θέλεις να χουζουρεύεις σαν γατούλης, τρίβοντας την ουρά σου γύρω από τα πόδια περαστικών. 

Ακόμη και σε καιρούς με φουρτούνα και μπουρίνια, πάλι η ενέργεια του νησιού είναι μοναδική. Μαζί με την άγρια φύση και τα λιγοστά σπιτάκια, με τα φθαρμένα παραθυρόφυλλα και τα οξειδωμένα κάγκελα, η χαλάρωση, που προσφέρει η Ικαρία, είναι ευεργετική.

⚓

Για μια χώρα γεμάτη νήσους και διαφιλονικούμενα χωρικά ύδατα, ο καθένας θα έπρεπε να έχει το καΐκι του, το μικρό του κότερο, να κόβει βόλτες στο Αιγαίο, όπως με το αμάξι του, να βγάζει δίπλωμα ναυτικό από τα 18. Να ταξιδεύει, χοροπηδώντας, από νησί σε νησί, μέχρι το Καστελόριζο. Αλλά όχι, πρέπει να θεωρείσαι κροίσος για να έχεις βάρκα, να πληρώνεις κερατιάτικα τα κέρατά σου στην εφορία, για να βλέπεις κυρίως ρημαγμένες μαρίνες, που ανήκουν στην εκκλησία. 

Το καρτοτηλέφωνο στην πλατεία

Η ρουτίνα κάθε καλοκαιριού ήταν ίδια. 

Μετά τη θάλασσα για τους μικρούς είχε καρουζέλ στην ΕΡΤ, μπαρμπούνια τηγανητά, μεσημεριάτικο ύπνο. Για κάποιους ξεκούραση από τα χωράφια, ενώ για άλλους ήταν τάβλι και φραπές, στο καφέ, που ήταν χτισμένο σε ένα πελώριο βράχο πάνω από τη θάλασσα. Το βράδυ σερβίριζε αμερικάνικα, μπέργκερ με πατάτες, μαζί με κέτσαπ που έπρεπε να ζουλήξεις το κόκκινο, κυλινδρικό, σωληνάριο και να το χτυπάς πάνω κάτω για να βγεί. Είχε και πίτσα, αυτή την επαρχιώτικη συνταγή, πάνω στο τσίγκινο ταψί. Τα κοκτέιλ έρχονταν με αυτή τη κινέζικη, ξύλινη, ομπρελίτσα, ενώ τα παγωτά γαρνίρονταν με τη κλασική σαντιγύ και αυτό το απαράδεκτο, γυαλιστερό, κερασάκι.

Οι μεθυσμένοι εκνεύριζαν τη Μαρία, που έφτιαχνε τα τοστ, πάντα σε μακρόστενα αφράτα ψωμάκια, αφού συχνά έπρεπε να επαναλαμβάνει, ακόμα και παραπάνω από τρεις φορές πως δεν είχε τυροσαλάτα! 

"Ωραία" έλεγαν, το σκέφτονταν λίγο, ξύνοντας το μέτωπο κατσουφιασμένοι, <<τότε βάλε μου τυρί, ζαμπόν, ντομάτα, τυροσαλάτα>>, <<Εεε σορυ, τυροκαυτερή είπες έχει;>> 

Στο μοναδικό θάλαμο τηλεφώνου που είχε η πλατεία, κάποιοι έβρισκαν τηλεκάρτες, για τη συλλογή τους, εκείνες που άφηναν οι φαντάροι ή οι μετανάστες από Ανατολικό μπλοκ. 

Ξενοδοχείο Παρθένων

Κάθε χρόνο αφήνω πίσω πράγματα, ανεξερεύνητα, για να επιστρέφω πάντα, ξέροντας πως έχω ακόμα κάτι καινούργιο να ανακαλύψω. 

Διασχίζοντας πάνω σε δύο ρόδες τον αμαξωτό, η αίσθηση ελευθερίας μοιάζει πάντα μεγαλύτερη, αν κι αυτό προσφέρεται σε αφθονία εδώ στην Ικαριά. 

Στην άκρη των ματιών μου μαγνητίζονται, αναπάντεχα, εικόνες που δεν είχα ξαναδεί, σημεία που περιμένουν να αποκαλυφθούν.

Μονοπάτια μυστικά που οδηγούν σε άγνωστα ξωκλήσια, χτισμένα σε πλαγιές προστατευμένα από τους πειρατές. 

Στις στροφές παραμονεύουν οι αέρηδες, εκεί που ξεπηδούν τράγοι από το πουθενά, καμαρωτοί κι αγέρωχοι κοιτώντας πάνω από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. 

Οι σκιές από τις ανεμογεννήτριες θυμίζουν δράκους, οι προπέλες τους κοστίζουν ψευδαισθήσεις. Σαν πτεροδάκτυλοι που κάνουν κύκλους στον αέρα, γύρω γύρω πάνω από τα ανυποψίαστα θυράματα. 

Ενα καταπράσινο φαράγγι, ανάμεσα στις κορυφές των βουνών το άπειρο, τυλιγμένο με αιθαλομίχλη.

Σαν να αλείφει ο ουρανός σύννεφα πάνω στη θάλασσα.

🏞️

Τα Ανεξερεύνητα

 

Κάθε χρόνο αφήνω πίσω πράγματα, ανεξερεύνητα, για να επιστρέφω πάντα, ξέροντας πως έχω ακόμα κάτι καινούργιο να ανακαλύψω. 

Διασχίζοντας πάνω σε δύο ρόδες τον αμαξωτό, η αίσθηση ελευθερίας μοιάζει πάντα μεγαλύτερη, αν κι αυτό προσφέρεται σε αφθονία εδώ στην Ικαριά. 

Στην άκρη των ματιών μου μαγνητίζονται, αναπάντεχα, εικόνες που δεν είχα ξαναδεί, σημεία που περιμένουν να αποκαλυφθούν.

Μονοπάτια μυστικά που οδηγούν σε άγνωστα ξωκλήσια, χτισμένα σε πλαγιές προστατευμένα από τους πειρατές. 

Στις στροφές παραμονεύουν οι αέρηδες, εκεί που ξεπηδούν τράγοι από το πουθενά, καμαρωτοί κι αγέρωχοι κοιτώντας πάνω από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. 

Οι σκιές από τις ανεμογεννήτριες θυμίζουν δράκους, οι προπέλες τους κοστίζουν ψευδαισθήσεις. Σαν πτεροδάκτυλοι που κάνουν κύκλους στον αέρα, γύρω γύρω πάνω από τα ανυποψίαστα θυράματα. 

Ενα καταπράσινο φαράγγι, ανάμεσα στις κορυφές των βουνών το άπειρο, τυλιγμένο με αιθαλομίχλη.

Σαν να αλείφει ο ουρανός σύννεφα πάνω στη θάλασσα.

🏞️

Πιξελαρισμένες αναμνήσεις

Κάθε βράδυ βρίσκονταν παρκαρισμένα μια ντουζίνα μηχανάκια, απέξω από το αναψυκτήριο, άλλος με το παπί κι άλλος με τη Yamaha, συζητώντας για μοτορ κρος. Έπαιρναν δυό ξυλάκια ο καθένας, αλλά η μερίδα πατάτες ήταν η σπεσιαλιτέ. Η σύζυγος του αφεντικού ήταν ξένη, η Αννέτ, μαζί της είχε φέρει και συνταγές. Κάθε παρέα έπρεπε οπωσδήποτε να σταματήσει και για μια δική της τηγανιά πατάτες, που προηγουμένως της άφηνε στο νερό, έτσι βγαίναν τραγανές, καλύτερες και από εκείνες των McDonald's. Που βέβαια το '80 εδώ κανείς δεν τα ήξερε, σε αντίθεση με το Βελιγράδι. 

Κρατώντας μερικά μπουκάλια μπύρες σε μια σακούλα, μη βιοδιασπώμενη, που κάποιοι μάλιστα τις άνοιγαν με τα δόντια, γκάζοναν στις ανηφόρες, μέχρι να βρεθούν σε εκείνο το σημείο που η θέα ήταν καλύτερη. Μαζεύονταν γύρω από την εκκλησία, πίσω της ένα ξέφωτο που όποιοι το περπατούσανε παρέα, καρφώνονταν στους υπόλοιπους. Έτσι διαδίδονταν τα νέα της εβδομάδας. Ο Μήτσος κι η Μαίρη που-ποιος-πως. Οι παπάδες βρίζαν τα κωλόπαιδα γιατί κανένα τους δεν μάζευε αποφάγια. Τα πρωινά της Κυριακής οι συγγενείς των νυχτερινών επισκεπτών, συναντούσαν τα απομεινάρια στα οποία χαλούσαν τα παιδιά το χαρτζιλίκι τους. Ήθελαν και οι μικρότεροι να βγαίνουν, να μένουν ως αργά τη νύχτα στην πλατεία, ταΐζοντας με δραχμές εκείνες τις αμερικάνικες μηχανές ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Έριχναν τα κέρματα, το ένα μετά το άλλο, εκείνα τα χρυσά κατοστάρικα με τη μορφή του Μεγαλέξανδρου πίσω, συνεχώς τσακώνονταν, θύμιζε πρωτάθλημα το ποιό παιδί θα καταφέρει να σπάσει το ρεκόρ του προηγούμενου, ώστε να εμφανιστεί το δικό του όνομα γραμμένο στην οθόνη, με πιξελαρισμένα γράμματα. Τα πρώτα γκρικλις. 

Έπιαναν τόσο χώρο, προκαλώντας τέτοια ηχορύπανση σε συνδυασμό με τις φωνές, που οι γειτόνισσες έφτασαν σε σημείο να πάθουν επιληψία οι ίδιες, ακόμα κι αν βρίσκονταν μέσα στο σπίτι τους. 

<<Απαγορεύεται να βγεις το βράδυ, κυκλοφορούν βουρβούλακες>>, ενώ μια άλλη προσπάθεια αποτροπής να επισκεφτούν οι μικρότεροι τα φλιπεράκια ήταν το <<ας πάει στο διάτανο αν σου φανιστεί να πας κι εσύ σε αυτά τα πράγματα, εκεί συχνάζουν μόνο κάτι αλήτες, με την ακτινοβολία που έχει θα σταματήσει να μεγαλώνει το πουλάκι σου!>>

Αχλάδι Καπνιστό

Βγαίνοντας στον κήπο το πρωί στα ρουθούνια μου εισέβαλε μια περίεργη μυρωδιά διαφορετική. Ήταν έντονη και ξεχώριζε από εκείνη τη συνηθισμένη, όταν καίνε στο ξυλόφουρνο. Δεν έμοιαζε με τη γλυκιά οσμή που συναντάς στο χωριό. 

Νιφάδες διαφανείς έπεφταν γύρω μου, ακουμπώντας απαλά στο χώμα, στις γλάστρες, μα στα μαξιλάρια από καραβόπανο άφηναν σημάδια από κάρβουνο, σαν αναποδογυρισμένο τασάκι. 

Έφυγα για το λιμάνι, διασχίζοντας με φορτωμένο αμάξι, μια παράξενη ομίχλη. 

Περπατούσα παρατηρώντας γύρω μου, ψάχνοντας για λεπτομέρειες, με την απορία για την παράξενη αίσθηση ανησυχίας, που απέπνεε η ατμόσφαιρα. Ένα πούπουλο από φτερό κολλημένο στο καυτό οδόστρωμα.

Η επόμενη μέρα με βρήκε κουρασμένο, από το ολονύκτιο καθάρισμα του εξοχικού, που κάθε χρόνο η ευλογία του συναγωνίζεται κι από μια νέα κατάρα. Ένα σεμεδάκι καλύπτει την ηχορύπανση που παράγει η τηλεόραση, από το σαλόνι.

"Πολιτική προσαρμογή" λέει ένας τίτλος. "Δημοφιλές συμπλήρωμα διατροφής αυξάνει την ανεκτικότητα", βρήκαν οι επιστήμονες. 

Το καλοκαίρι έχει γεύση αχλαδιού, δύσκολα να υιοθετηθεί μια πρόταση όπως αυτή που ακούστηκε με τρόμο, για αποδοχή του καπνιστού λέει και στα παραθαλάσσια, εκτός από τα ορεινά, που βεβαίως εκεί ταιριάζουν με τα χιονισμένα. 

Η πολιτική είναι σαν τα κουβαδάκια που παίζουν τα μωρά, γεμίζουν άμμο και πηγαινοφέρνουν νερό με τον κουβά, από τη μια άκρη στην άλλη. Κάνουν πως μαγειρεύουν, πιάνοντας ένα βότσαλο που το βαφτίζουν πιπεριά, ένα άλλο μεγαλύτερο το βλέπουν ως ντομάτα, γύρω γύρω το τυρί είναι η άμμος η ψιλότερη, που περεχύνουν στο ανάμεσα και έτσι φτιάχνουν πίτσα. 

Στο τέλος ξεχνάνε και τα πλαστικά τους φτυάρια, να τα βρει το επόμενο παιδάκι, που θα πάει να σκάψει λάκκο στην ακρογιαλιά.

🌇

Summer 1991 TomBow drawing

Γιατί η επιμονή στο παρελθόν σήμερα όπως μέσα από την αναβίωση της μόδας, τόσο στο στυλ όσο και σε ευρείας αποδοχής πλατφόρμες όπως το Netflix, των #80s & #90s, μοιάζει να γίνεται αναγκαία και ενώ προωθείται από τους παλιότερους, ακολουθείται άνετα και με ευχαρίστηση, εξίσου και από τις νέες γενιές; 

Γίνεται αποδεκτή η τάση να επανέρχονται παλιές σειρές ή τα remake ταινιών, που αγαπήθηκαν, συντελώντας δυναμικά στη διαμόρφωση της κοινής κουλτούρας.

Οι ρευστοί καιροί προκαλούν αναστάτωση στο άτομο, οδηγώντας στο αίσθημα του εφήμερου, γι'αυτό και η τέχνη προσανατολίζεται στη νοσταλγία. 

Επειδή η ταυτότητα βασίζεται στη διάρκεια, γι'αυτό και δίνεται έμφαση στην επιστροφή παλαιότερων αισθητικών.

Έτσι το άτομο ανακουφίζεται γύρω από την αναζήτηση και την επαναπροσαρμογή μέσα στους κύκλους της ιστορίας, ακολουθώντας τάσεις που προσδιόρισαν τον προηγούμενο αιώνα. 

Επανεφευρίσκει το άτομο τον εαυτό του, μέσα σε ένα πλαίσιο, που ενώ αλλάζει, διατηρεί έντονα στοιχεία του παρελθόντος, που βέβαια ωραιοποιείται και προσφέρει την αίσθηση της διαχρονικότητας, καθώς η δυτική κοινωνία οδηγείται σε ένα αβέβαιο μέλλον. 

🍹🌴

Καλέ Σύκα!

 <<Καλέ σύκα!>> 

Θα βλέπουμε δέντρο και θα το φωτογραφίζουμε. 

Η Ομόνοια είχε τους ανθρώπους της, το καθεστώς τους έδιωχνε κι αυτούς, όπως και τα δέντρα. Κι έστηνε στη θέση τους ανεμιστήρες. Να μη λερώνουν τα παπούτσια.

Τα φρούτα τα κακομούτσουνα τα πέταγαν πίσω από καφάσια, έπρεπε όλα να είναι λεία, με τέλειο σχήμα, ειδαλλιώς δεν παρουσιάζονταν. Μα λίγοι κατάλαβαν πως τα γευστικότερα, ήταν  τα ζαβά, τα παρεκκλίνοντα, τα καθαρότερα κι ας φαίνονταν σκουλικιασμένα, μισοτρυπημένα από πουλιά, που τώρα πέφτανε σαν αστραπές στη θάλασσα. 

Με ένα ξερό σύκο και μια κουταλιά λάδι, στην Ικαρία επιβίωσαν στην κατοχή, όσοι προλάβαιναν και δεν κατέληγαν να πέφτουν, στο άκυρο, νεκροί μπρος στη πλατεία. 

Αν δεν τα μαζεύεις πέφτουν σάπια στην αυλή και λερώνουν, σαν κολλούν στην γκρίζα πλάκα. 

Στην αγορά πωλούνται ως λιχουδιά πολυτελή. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα απλώνω το χέρι να τα φτάνω.

Πως οι γονείς όταν χάνουν τα παιδιά τους, εκεί που εύχονταν να μην υπήρχαν, γιατί δεν γίναν όπως τα φαντάζονταν, μα δε μπορούσαν να σκεφτούν χωρίς αυτά πως θα 'ναι. 

Όλοι αλλιώς τα λογάριαζαν. 

Οι συκιές είναι αυθάδικες. 

Φυτρώνουν μέχρι και στις τούρκικες τουαλέτες του στρατού. Στις πέτρινες στέγες των σπιτιών.

Καίγονται δίπλα στα χωράφια, μαζί με τα εξοχικά, που ένα λάστιχο στη βεράντα τι να κάνει; Μπορεί να κατάβρεξε κορμιά μεγάλα και μικρά κάθε καλοκαίρι, μετά το μπάνιο, το μεσημεριανό, να δημιούργησε χιλιάδες αναμνήσεις. 

Ο καημός του καθενός μεταφράζεται αλλιώς. 

Η ευλογία κι η κατάρα ζούνε στην ίδια πολυκατοικία. 

🫐

Η ενηλικίωση στην Ηλιακτή

Όσο είναι κανείς νέος γυρνά με ένα σακίδιο, πάνω σε ένα μηχανάκι, να τον ψήνει ο ήλιος και ανέχεται ο πισινός του να πονά από τα τραντάγματα, για όση ώρα οδηγεί σε δρόμους κακοτράχαλους, γεμάτους με λακούβες, καθώς το αδύναμο αμορτισέρ πηγαίνει πάνω κάτω. 

Όταν μεγαλώσει πια, γεμάτος εμπειρίες, επιλέγει πιο σοφά, να ξυπνά με θέα τη θάλασσα, αρνούμενος τον κόσμο. Κακομαθαίνει στη γλυκιά του βαρεμάρα. Ποτίζει τα λουλούδια και τηγανίζει ψάρια.

Ο μπαμπάς του Γιαννάκη, όσο ήτανε μικρός, τον φόρτωνε στη βάρκα, σε ειδικά διαμορφωμένη θέση, μαζί με τον πρώτο και τελευταίο του μεγάλο έρωτα, τη γυναίκα του την Τίνα, το βάζανε για τα ανοιχτά, ρίχνοντας παραγάδι. Ο Γιαννάκης ήταν χαρούμενο μωρό και πονηρό, όταν τύχαινε ένα ψάρι κι αστόχιζε να πέσει κατευθείαν στον κουβά, όπως σπαρτάραγε το γράπωνε ο μικρός και με τα δυό του παχουλά χεράκια, φώναζε με ενθουσιασμό <<μαμ μαμ!>>. Ήταν ικανός να τα φάει ζωντανά, ακριβώς όπως έκανε δηλαδή και με τους ανθρώπους, αργότερα κατά την ενηλικίωση. 

Ο μπάρμπα Σιδερής από την αλλη, έχει γνωρίσει γεύσεις πολύ ιδιαίτερες, όπως οι κάκτοι που από τον καύσωνα έχουνε κι αυτοί ζαρώσει, μα συνεχίζουνε να βγάζουν ζουμερά φραγκόσυκα και να στολίζουνε το δρόμο από το λόφο ως την ακρογιαλιά.  

Νυμφοπάζαρο & Μιξ Γκριλ

Καθήσαμε στην κεντρική πλατεία, λιγοστός φοιτητόκοσμος, μα σίγουρα μακράν καλύτερα από τη μιζέρια, που θα λύγιζε και τον πιο αδιάφορο, που έχει επικρατήσει "κατά κράτος" Σάββατο βράδυ Γκάζι.
Παράγγειλα μερίδα μιξ γκριλ, με λογιών λογιών ανθρώπους να προσπερνούν κι εμείς να σχολιάζουμε <<μα τι της βρήκε-τι του βρήκε;>>. Ύστερα βρεθήκαμε τυχαία με το θίασο της παράστασης που είχαμε  παρακολουθήσει την προηγούμενη, αρχαία κωμωδία ή δράμα, δεν ήμουν σίγουρος, φυσικά και γοητεύτηκα από όλους, από κοντά αποφάσισα τελικά πως είχανε φοβερό ταλέντο!

Φαντάζομαι σε όσους επιστρέφουν από Γκράντε έξοδο βραδυνή, ότι η ανακούφιση κρατάει λίγο. Αμέσως μετά πρέπει να ξεντυθείς, ή ακόμα χειρότερα να πλυθείς κιόλας! Όταν εσύ το μόνο που θες, πέρα από το να είχες ήδη διακτινιστεί, είναι να σκορπίσεις, οτιδήποτε φέρεις, ατάκτως, να βυθιστείς στον καναπέ, δίχως να ξανασηκωθείς ως την επόμενη.
Μικρός έστηνα για ώρες το κάστρο των Playmobil, ύστερα παρίστανα πως ερχόταν κάποια καταστροφή...

Το να κοιτάς το ταβάνι για ώρες, είναι οι πραγματικές διακοπές. Η αποχαύνωση λυτρώνει.

Πως θα βγάλεις το τζιν, που από τον ιδρώτα, τόση ώρα στην κουφόβραση κι έτσι στενά που σε αναγκάζει η μόδα να τα φοράς, δεν ξεκολλάνε από τη γάμπα και τα μπατζάκια απ' τον αστράγαλο;
Είναι φοβερό το πως οι άνθρωποι στολίζονται με ιεροτελεστία, μα όταν επιστρέφουν σπίτι, θυμίζουνε γουρούνια μέσ'τη στάνη.
Έχω αποφασίσει πλέον να βάζω πάντα, όπου κι αν πάω, τα καλά μου, όπως η Μελίνα που δεν δίσταζε να φορέσει τα μαργαριτάρια της και τα ωραία τα ταγέρ της, όταν κατέβαινε υποψήφια Πειραιά, περιδιαβαίνοντας τα Καμίνια και το Κερατσίνι. Θεωρούσε πως δεν ήταν έντιμο να το παίζει ταπεινή, εξηγώντας στο ντοκιμαντέρ"η μηχανή του χρόνου", θυμάμαι κάτι τύπου (σε ελεύθερη απόδοση): <<ξέρουν ποια είμαι, δεν θα το παίξω φτωχοκακομοίρα, αυτή θα ήταν η πραγματική προσβολή απέναντί τους. Εγώ αντίθετα στολίζομαι ακριβώς γιατί τους σέβομαι, για να τους τιμήσω>>.

Εγώ πάλι επειδή γνωρίζω πως πρέπει να ξεχάσουμε τη διασκέδαση όπως τη γνωρίζαμε ως τώρα. Αποχαιρέτα το clubbing που χάνεις.. Ε λοιπόν μωρή τα πλήρωσα και θα τα φοράω τα γαμημένα, με τουαλέτα θα πηγαίνω τουαλέτα, άλλωστε ποτέ δεν έμεινα στη ντουλάπα!
🍸