<<Καλέ σύκα!>>
Θα βλέπουμε δέντρο και θα το φωτογραφίζουμε.
Η Ομόνοια είχε τους ανθρώπους της, το καθεστώς τους έδιωχνε κι αυτούς, όπως και τα δέντρα. Κι έστηνε στη θέση τους ανεμιστήρες. Να μη λερώνουν τα παπούτσια.
Τα φρούτα τα κακομούτσουνα τα πέταγαν πίσω από καφάσια, έπρεπε όλα να είναι λεία, με τέλειο σχήμα, ειδαλλιώς δεν παρουσιάζονταν. Μα λίγοι κατάλαβαν πως τα γευστικότερα, ήταν τα ζαβά, τα παρεκκλίνοντα, τα καθαρότερα κι ας φαίνονταν σκουλικιασμένα, μισοτρυπημένα από πουλιά, που τώρα πέφτανε σαν αστραπές στη θάλασσα.
Με ένα ξερό σύκο και μια κουταλιά λάδι, στην Ικαρία επιβίωσαν στην κατοχή, όσοι προλάβαιναν και δεν κατέληγαν να πέφτουν, στο άκυρο, νεκροί μπρος στη πλατεία.
Αν δεν τα μαζεύεις πέφτουν σάπια στην αυλή και λερώνουν, σαν κολλούν στην γκρίζα πλάκα.
Στην αγορά πωλούνται ως λιχουδιά πολυτελή. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα απλώνω το χέρι να τα φτάνω.
Πως οι γονείς όταν χάνουν τα παιδιά τους, εκεί που εύχονταν να μην υπήρχαν, γιατί δεν γίναν όπως τα φαντάζονταν, μα δε μπορούσαν να σκεφτούν χωρίς αυτά πως θα 'ναι.
Όλοι αλλιώς τα λογάριαζαν.
Οι συκιές είναι αυθάδικες.
Φυτρώνουν μέχρι και στις τούρκικες τουαλέτες του στρατού. Στις πέτρινες στέγες των σπιτιών.
Καίγονται δίπλα στα χωράφια, μαζί με τα εξοχικά, που ένα λάστιχο στη βεράντα τι να κάνει; Μπορεί να κατάβρεξε κορμιά μεγάλα και μικρά κάθε καλοκαίρι, μετά το μπάνιο, το μεσημεριανό, να δημιούργησε χιλιάδες αναμνήσεις.
Ο καημός του καθενός μεταφράζεται αλλιώς.
Η ευλογία κι η κατάρα ζούνε στην ίδια πολυκατοικία.
🫐
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου