Καθώς το καράβι πιάνει λιμάνι, η ίδια καλοκαιρινή ιστορία επαναλαμβάνεται. Όμοια με αυτή της ανθρωπότητας.
Μια εικόνα που κρύβει θλίψη και ταυτόχρονα την ελπίδα.
Όπως δηλαδή ο κύκλος της ζωής, κάποιοι φεύγουν και άλλοι έρχονται. Ένα ελαφρύ πένθος τυλίγει τις αισθήσεις στη θέα μιας εικόνας αποχαιρετισμού, όλων εκείνων που ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το νησί.
Όμως από την άλλη μεριά, προσφέρουν χαρά οι προσδοκίες που δημιουργεί το καινούριο, το άγνωστο, μαζί με εκείνους τους νέους ταξιδιώτες που κατεβαίνουν.
Δεν ζεις καλοκαίρι αν δεν μπεις σε ένα πλοίο. Πως να το κάνουμε δηλαδή; Απλά δεν είναι το ίδιο!
Μια μικρή διαδήλωση ανυπομονεί να ανοίξει η μπουκαπόρτα από τη μια μεριά και να εισβάλλει, λεηλατώντας το κατάστρωμα. Στην άλλη πλευρά μια σαρανταποδαρούσα από αυτοκίνητα περιμένουν στη σειρά, καθώς μια άλλη βαδίζει σημειωτόν προς την έξοδο.
Νέοι χαρακτήρες και παλιοί, αφήνουν και γεμίζουν σημάδια.
Ένα διαρκές καραβάνι, εικόνες διαχρονικές. Ένα αλισβερίσι αναμνήσεων κι εμπειριών, δίνει σχήμα στις διακοπές μας. Το παρατηρώ μέσα από τα ίδια εκείνα ειδικά γυαλιά που φορούσα μικρός για να βλέπω τρισδιάστατα, εκείνους τους δεινόσαυρους από την πρώτη ταινία του Jurassic park, σε μια από τις διάφορες συλλογές της Deagostini, που μαζεύαμε παιδιά και δεν ολοκληρώναμε ποτέ. Ήταν φτιαγμένα από χαρτόνι και ειδική γυαλιστερή διαφάνεια, το ένα μάτι μπλέ και το άλλο κόκκινο, έτσι μπορούσαν να ζωντανεύουν μπροστά σου είδη εξαφανισμένα από χιλιετίες.
Μυθικά πλάσματα όπως τα όνειρα κάθε καλοκαιριού.
Όπως οι επιθυμίες που εκπληρώνονταν και στο τέλος οι φόβοι, όλα μαζί μπλέκονταν άλλοτε με τις ανησυχίες και άλλοτε με ικανοποίηση... Μικρά και μεγάλα τέρατα προετοιμάζονται για το χειμώνα, μέχρι να επιστρέψουν να φωτογραφηθούν ξανά μπροστά σε κάποια λίμνη, γεμάτη νοσταλγία και πόθους. Όπως στις αλλόκοτες ιστορίες που περιγράφονται, στα μυθιστορήματα που διαβάζονται στη θάλασσα.
Μεταξύ της ηρεμίας σε μια απομονωμένη παραλία και της περιπέτειας σε ένα πανηγύρι, η μυθική Ικαρία προσφέρει διαχρονικά μια ανεξάντλητη πηγή για μοναδικές στιγμές, ανάμεσα στο ξεφάντωμα και τη χαλάρωση. Κι ας μην αποτελεί μοναδικό ή αξεπέραστο προορισμό.
