Αιθαλομίχλη πλανάται πάνω από τον ουρανό της Ευρώπης

Η πόλη άρχισε να μπαίνει σε γιορτινή ατμόσφαιρα. Άρωμα ψημένου καφέ κι ας είναι μόλις έξι, έχει σκοτεινιάσει για τα καλά. Τα ανθοπωλεία στολίζουν τις πρώτες γλάστρες με αλεξανδρινό, ενώ τα μανάβικα έχουν απλώσει καφάσια με καρύδια και κάστανα. Αιθαλομίχλη η καρκινογόνος, προσφέρει σε αντάλλαγμα ζεστασιά και θαλπωρή, τόσο απαραίτητη σε ένα χειμώνα, που καταφτάνει αμείλικτος. 

Πόσο κοστίζει η ηρεμία που αναζητά ο πολίτης, περιμένοντας την ανοιξιάτικη κάλπη να γεννήσει ησυχία; 

Δεν είναι φάρσα η απειλή πυρηνικού ολέθρου που πλανάται, ξέγνοιαστη σαν έλκηθρο, όχι μόνο πάνω από την Ευρώπη. Η μυρωδιά απ'τις καμινάδες, μας καθοδηγεί σε καταφύγια, πίσω από βαριές μεταλλικές πόρτες που οδηγούν σε γεύσεις νέες, ασιατικές. Στο εσωτερικό τους, πάνω στα ψυχρά πράσινα γυαλιστερά πλακάκια, έχουν κρεμασμένες, εκτός από τη λέξη "ελπίδα" σε επιγραφή με neon, κάδρα με αφίσες, διάσημων ταινιών, από εκείνη τη δεκαετία που έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου.

Ανάμεσα σε μια καθημερινότητα Pulp Fiction και μια δυστοπία στην έρημο του Mad Max, ποιο μέλλον μας ανήκει;

Ηλιοβασίλεμα στο Αιγαίο

Ο ουρανός μοιάζει να κρατά πίσω από τους ώμους τη σημαία υπερηφάνειας, μα δίχως πια την κούραση του Άτλα. Έξι κύριες αποχρώσεις στη σωστή σειρά, με τέλειες ευθείες, με τα χρωματικά τους στρωμένα ξεκάθαρα, τόσο αρμονικά η μια πίσω από την άλλη. 

Μοιάζει με σκηνικό ταινίας που τρύπησε τυχαία στα γυρίσματα, σαν πορτοκαλί ρουφήχτρα που καταπίνει τον γαλαξία.

Παρατηρώ μια μια τις αποχρώσεις, τόσο έντονες και ξεχωριστές, γύρω από τον ήλιο που βυθίζεται αργά, σαν φωσφοριζέ μπισκότο σε μια γκριζογάλαζη θάλασσα, ήρεμη σχεδόν, δεύτερη μέρα απ'την πανσέληνο. 

Υπνωτίζομαι κοιτώντας τόσο μακριά, μέσα από το μισάνοιχτο μπλε παραθυρόφυλλο, ξεφλουδισμένο από την αλμύρα. Τρίζει από τα χρόνια καθώς μισοκρατιέται από τους φαγωμένους μεντεσέδες, που έχουνε σκουριάσει χτυπημένοι από τόσες χειμωνιάτικες καταιγίδες. 

Από το μπαλκόνι του τόπου μας το ηλιοβασίλεμα είναι πάντοτε διαφορετικό, πάντοτε όμορφο όπως οι αναμνήσεις των καλοκαιριών που πέρασαν. Όσες δυστυχίες κι αν έφεραν όμως, αυτό που μένει πίσω είναι η ίδια αυτή γαλήνια εικόνα σε ένα γαλάζιο ορίζοντα.

Καθημερινά βασιλεύει, ισότιμα με τους αστερισμούς, μοιράζεται τη θέση του με τους αιώνιους κρατήρες στο πρόσωπο του κρυστάλλινου δορυφόρου μας, καθώς σκεπάζεται δειλά από τα φτερά μιας νυχτερίδας, που φέρνει το σκοτάδι. 

Όποιος στερείται το Αιγαίο, τον ήλιο τον ηλεκτρικό αναζητά παντού, φτιάχνοντας το δικό του πέλαγος.

Παρακολουθώ αυτόν τον ήλιο, που ενέπνευσε τον Ελύτη, με ανυπομονησία για την έκπληξη, κάθε φορά αλλάζει σχήματα απίθανα, καθώς επαναλαμβάνεται η ιστορία, πότε σαν κολοκύθα που σκάει, πότε σαν ποτήρι, πότε σαν αντίο.

🌞