Από πού είσαι;

Κάθε φορά που ρωτάω κάποιον "από που είσαι;" και μου απαντάει από Αθήνα, με πιάνει θλίψη και απελπισία. 

Μα είναι δυνατόν, ένα σκέτο Αθήνα; Οι γονείς σου από που κατάγονται; 

Δεν έχετε κάπου να πηγαίνετε το καλοκαίρι, το Πάσχα; Έστω σε μια κηδεία να φάτε φρέσκα παραδοσιακά κόλλυβα;

Παίρνω κάτι απαντήσεις που με κάνουν από τη μια να σκέφτομαι θεέ μου τι τυχερός που είμαι, μα από την άλλη λυπάμαι για όλους αυτούς. 

Γιατί εδώ που είμαι εγώ ποτέ δεν θα αναγκαστούμε να πουλήσουμε το εξοχικό, όπως πολλοί εκείνοι που κάθε καλοκαίρι-τη χρυσή δεκαετία του 2000, παραθέριζαν στη Μύκονο και αλλού. Με τη μεγάλη κρίση την πάτησαν. Εδώ ευτυχώς μας έρχονται μονάχα Αμερικάνοι, κανένας Σαουδάραβας δεν πρόκειται να μας εξαγοράσει!

Όποιος θέλει μπορούμε να μοιραστούμε το δικό μου χωριό, να έρθει και να γίνει κι αυτός από εδώ...κι ας είναι η μάνα του από το Δυρράχιο και ο πατέρας του από τη Μικρασία. 

Να μπερδευτεί λιγάκι και το αίμα βρε παιδί μου, όπως μπερδεύονται οι άνθρωποι χορεύοντας τον Ικαριώτικο. 

⛱️

Φανουρόπιτες

Στο χωριό Μάραθο γιορτάζουν τον άγιο, τη νύχτα πριν το μεγάλο πανηγύρι.
Η κοινότητα μοιράζεται σπιτικές φανουρόπιτες, περιμένοντας τον ιερέα να μνημονεύσει στο τέλος της λειτουργίας τα ονόματα των αγαπημένων τους.
Ένα χωριό μυστηριακό, κρυμμένο στο βουνό, πίσω από χιλιάδες πεύκα, κυπαρίσσια και πλατάνια, που θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει σκηνικό για κάποιο θρίλερ του νετφλιξ.

Δύο χρόνια μετά την πανδημία η απελευθέρωση είναι συγκρατημένη.
"Να πάρε μια μάσκα, καθαρή είναι!"
Κοιτάς τη μάσκα κι έχει πάνω ίχνη από μακιγιάζ.
Ένας μπάρμπας βήχει τα εσώψυχά του, ενώ κι ο ένας παπάς την ώρα της λειτουργίας δεν σταματά να φτερνίζεται.
Οι γριές σταυροκοπιούνται, μαζί τους κι εμείς.

Το θρησκευτικό συναίσθημα πίσω στο χωριό παίρνει άλλο νόημα. Ακολουθείται μια ιδιαίτερη παράδοση σε κάθε μέρος ξεχωριστά, ενώνοντας παρέες που θέλοντας και μη πάνε στο μέρος που πάνε όλοι και κάθε χρόνο ξανασμίγουν, γύρω από τις πλατείες που βρίσκονται οι εκκλησιές.

Τα παιδιά δημιουργούν αναμνήσεις, από το θυμιατό και τον ήχο που προκαλεί το λιβανιστήρι, καθώς πηγαινοέρχεται στην αίθουσα ο παπάς, που δε δίνει την αίσθηση ιεροσύνης, αλλά δημοσίου υπαλλήλου.

Μεγαλώνοντας ανακυκλώνεται και σε εθίζει αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά των κεριών, χωμένα στην άμμο, καθώς λιώνουν και την εικόνα εκείνου που αναλαμβάνει κάθε λίγο να τα καθαρίσει, σβήνοντας μαζί κι εκείνο το κερί που έχεις ανάψει εσύ και σου κακοφαίνεται. Γιατί δεν ξέρεις αν η ευχή σου καταφέρνει να πραγματοποιηθεί.

Αναμνήσεις παιδικών χρόνων γεννούν όμως κι εκείνες οι γριές, που γέρνουν από τη μια μπάντα, έχοντας κρεμασμένες κάτι μεγάλες τσάντες στον ώμο, κουβαλώντας μέσα χάπια, βεντάλιες, σακούλες και ψωμοτύρια που μαζεύουν από τα μνημόσυνα. Εκείνες που στολίζονται φορώντας ανοιχτό παπούτσι-δαντελένιο μπλε, με τα δύο δάχτυλα να εξέχουν και βαμμένο νύχι, να κρύβει τον μύκητα.
Τις Κυριακές τρέχουν να προλάβουν να κοινωνήσουν πρώτες, σχηματίζοντας ουρά πάνω στο κόκκινο χαλί. Μπαίνουν με αριστοτεχνικό τρόπο πάντα μπροστά από τα παιδάκια, που τρομοκρατούνται από τις μασέλες έτοιμες να ξεκολλήσουν. Όλοι περιμένοντας εκείνη τη μπουκιά από το χρυσοποίκιλτο κουτάλι, με ψωμί ποτισμένο σε ζεστό κρασί.

Στην άλλη πλευρά όσοι άντρες δεν χασμουριούνται, σιγοψιθυρίζουν τους βυζαντινούς ύμνους.
Στο τέλος μένει πίσω ο παπάς και κάποια κυρία με ανάστημα, που έχει από καιρό αναλάβει τη θέση γενικού κουμανταδόρου, τόσο στα εκκλησιαστικά, όσο και στα του χωριού.

➕
#mygreece #ikariamag #ikaria

Βατόμουρα

 

4,5€ το κεσεδάκι με καμιά δεκαριά βατόμουρα κοστίζει στα ΑΒ ντελικατέσεν-και του πουλιού το γάλα. Μαζί με εκείνα τα τεράστια αυγά στρουθοκάμηλου, που βγάζουν 12 μερίδες το καθένα, το αυγοτάραχο Μποτάργκα, από το Μεσολόγγι το ηρωικό, την εισαγώμενη αγριοαπαπάγια από Νότια Αμερική και τους χουρμάδες από Ισραήλ. 

Στην Ικαρία αυτή η υπερτροφή αποτελεί κυριολεκτικά "φαγητό του δρόμου". Καλύπτει τα κενά στις άκρες κάθε δρόμου, μια πυκνή βλάστηση που από τα παράλια ως τις βουνοκορφές στολίζει μονοπάτια και ανθίζει σε όσα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα κι αφρόντιστα.

Αν πέσεις μέσα στα βάτα την έβαψες. Αφήνουν χρώμα, έχουν αγκάθινες περικοκλάδες που όσο πιο πολύ προσπαθείς να ξεφύγεις προς τα πάνω, τόσο πιο κάτω βυθίζεσαι! 

Απλώνεις το χέρι λοιπόν κι αν δεν είσαι ηλίθια να το καταγδάρεις, μπορείς να ξεχωρίσεις τα άγουρα με τη ξινή γεύση, από εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκιά. 

Αν έχεις όρεξη τα μαζεύεις σε μια βόλτα, δωρεάν, φτιάχνεις ωραιότατη μαρμελάδα ή τα τσιμπολογάς έτσι και αποκτάς διάφορα τα οποία αν θες να μάθεις τι προσφέρουν, ρώτα κάναν επιστήμονα, γιατί εγώ δεν τα θυμάμαι! 

Οι μπακάληδες του χωριού

Κάποτε ήταν τόσος πολύς ο κόσμος στο χωριό, που υπήρχαν τρεις διαφορετικοί παππούδες που κρατούσαν ψιλικατζίδικα, συν δύο ακόμα, πιο καινούργια που υπήρχαν, με περισσότερο εμπόρευμα. Στο ένα από αυτά έμπαινα και ο παππούς συνήθως κοιμόταν στον πάγκο επάνω. Δεν υπήρχε ταμειακή ούτε αποδείξεις βγάζανε. Σε όλα μύριζε μούχλα, κλεισούρα, ή πράσινο σαπούνι και ήταν αφρόντιστα, σαν να περίμεναν να κλείσουνε για πάντα. 

Μικρός συνήθως έμπαινα για να αγοράσω κάποια τσίχλα, με δώρο αυτοκόλλητο ή τατουάζ, με τις υποδιαιρέσεις εκείνου του μοναδικού κατοστάδραχμου, που κατάφερνα κι έπαιρνα για χαρτζιλίκι. 

Ο άλλος παππούς ο Κανάρης χαιρόταν που μας έβλεπε, μας ξεχώριζε μέσα από τις θολές και χοντρές, κοκάλινες, μυωπικές του διόπτρες, ήμασταν οι μικροί του πελάτες!

Ένας άλλος που δεν το θυμάμαι καθόλου, άνοιγε κι έκλεινε κατά την όρεξή του, όμως έδινε την αίσθηση πως είχε παραιτηθεί πλήρως, κι ας κάθονταν απέξω πότε πότε για παρέα, στα σκαλοπάτια, κάποια όμορφη κοπέλα όλο χαμόγελα, που ίσως ήταν εγγονή του. 

Έτσι και τα τρία εκείνα μαγαζιά, σαν να καταράστηκαν, έως σήμερα παραμένουνε κλειστά. 

Μυστικές σοφίτες

Πόσο ρόλο παίζει η φαντασία στον παιδικό ψυχισμό; 

Σήμερα που τα 90s είναι πάλι της μόδας και ο ψυχρός πόλεμος επαναλαμβάνεται, γυρνώντας τον κόσμο ολόκληρο πίσω. 

Για τα παιδιά της δύσης οι αναμνήσεις είναι κυρίως όμορφες. Μπορεί να μην αντέχαμε το βασανιστήριο του σχολείου, αλλά στις διακοπές περνούσαμε σίγουρα ξέγνοιαστα. 

Πάντα περιμένοντας ξεχωριστά δώρα, από τον Άγιο Βασίλη ή τους θείους από την Αμερική. Polly-pocket & Playmobil!

Οι ταινίες της Disney είχαν καθοριστική σημασία στη διαμόρφωση χαρακτήρα. 

Νάνοι και πριγκίπισσες, μαγικές σοφίτες και μυστικές καταπακτές, ζωάκια που μιλούσαν. 

Θέλαμε πολυ να σκαρφαλώνουμε ανθισμένες σκαλωσιές κάθε καλοκαίρι, αλλά δεν υποψιαζόμασταν κάτι πολύ σημαντικό. 

Πως εκεί πάνω στα μωβ και ροζ λουλούδια φωλιάζουν κατσαρίδες και από κάτι τέτοιους κισσούς και μποκαμβίλιες βρίσκουν το μονοπάτι, για να κρυφτούν στα συρτάρια σου, κατι αηδιαστικές, καφετί σαρανταποδαρούσες. Μόνο ένας μάγος θα μπορούσε να εξολοθρεύσει τέτοια πραγματικά τέρατα, ο κύριος με τη στολή των Ghostbusters, που κάθε χρόνο πρέπει να φωνάζεις για απολύμανση. Διαφορετικά παθαίνεις εμμονές και μαζί με τα κουνούπια βρικόλακες, φαντάζεσαι κι άλλα πολλά φρικιαστικά να σε επισκέπτονται τη νύχτα.