Βόλτα από την παλιά διαδρομή εθνικής οδού Αθηνών-Κορίνθου +phototrip

Στα ταξίδια με το αυτοκίνητο ο προορισμός δεν είναι ποτέ ο στόχος. Σκοπός είναι το ταξίδι. οι μικρές στάσεις από την παλιά εθνική. Περνώντας τα κιόσκια των ψαράδων με τα οστρακοειδή, περπατώντας για λίγο στους Αγίους Θεοδώρους να χαζέψει κανείς τους ντόπιους, ειδικά τους θερινούς μήνες όπου η κίνηση στην παραλία της Κινέτας είναι μεγάλη, όπως και στη Νέα Πέραμο που κυκλοφορούν φαντάροι.
Ύστερα μια φωτογραφία στον ισθμό και ίλιγγος. Πιο κάτω θα συναντήσει κανείς την ταβέρνα του Αγιάννη, στο δρόμο προς Κόρινθο χωρίς διόδια, όπου σταματάς οπωσδήποτε για γουρουνοπούλα, έστω μισό κιλό.

Από το Ξυλόκαστρο, που παραθερίζει η Ζωζώ Σαπουντζάκη μέχρι τη Λυκοποριά η διαδρομή γίνεται ακόμα πιο υπέροχη, από τη μια μεριά η θάλασσα κι από την άλλη τα βουνά που όταν πέφτει ο ήλιος φαίνονται μεγαλοπρεπή και παραμυθένια, όπως και τα μικρά πετρόχτιστα σπίτια κατά μήκος του γραφικού δρόμου. Εκεί παραθέριζε όλο το αφάν γκατέ των 90s, από τον Βλάσση Μπονάτσο μέχρι τον Ασλάνη, εκεί μεταφερόταν τα καλοκαίρια το θρυλικό club Privelege
Φυσικά εκείνη την περίοδο η περιοχή άκμαζε για διάφορους πρακτικούς λόγους, όπως το ότι η περιοχή ήταν εύκολα προσβάσιμη και σε κοντινή απόσταση από την Αθήνα, δεν υπήρχαν μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι, ενώ τα πλοία που μετέφεραν κόσμο στα νησιά έκαναν ατέλειωτες ώρες. Οπότε ο Αθηναίος που προτιμούσε να δραπετεύσει για ένα σαββατοκύριακο θα πήγαινε προς Ξυλόκαστρο, όπως το 1950 που έφευγε από το κέντρο της Αθήνας και τραβούσε με την καρότσα μέχρι το μακρινό, για τα δεδομένα της εποχής, Λαύριο να παραθερίσει για λίγες καλοκαιρινές μέρες.

Από την παλιά εκδρομή μπορεί κανείς να σταματήσει στο Διακοπτό και να πάρει το τελεφερικ για Καλάβρυτα, που κοστίζει βέβαια γύρω στα 20 ευρώ, να ψωνίσει τοπικά χειροποίητα προϊόντα όπως χυλοπίτες από βατόμουρα. Ύστερα υπάρχει και η γνωστή σε κάθε μικροαστό Ακράτα με τη γραφική παραλία της, όπου αν πετύχεις γιορτινές μέρες, όπως το Πάσχα που το κοινό εκκλησιάζεται, θα συναντήσεις πολύ κόσμο και βαβούρα.

Αν σε κόψει η πείνα μέχρι να φτάσεις Αίγιο, θα σταματήσεις σε όποιο σουβλατζίδικο έχει απέξω νεαρούς με μηχανές, αλλά θα κατέβεις να το φας στον παραλιακό δρόμο που βρίσκονται και τα ερειπωμένα εργοστάσια σταφίδας. 

Η διαδρομή μέχρι το Ρίο είναι εξίσου όμορφη, με μέρη να ανακαλύψεις, μικρούς οικισμούς όπως ο Ψαθόπυργος και μυστικές παραλίες που αράζουν οι ντόπιοι, από Κάτω Ροδινή μέχρι Παναγούλα. 

Στο Ριο βρίσκονται τα καλοκαιρινά clubs της Πάτρας που προσελκύουν φοιτητές μέχρι τον Ιούνιο και ύστερα τους ντόπιους. Για να περάσεις τη γέφυρα είναι καλύτερα να πάρεις φέρυ μποτ με 6 ευρώ αντι για 12. Εκεί θα πάρεις φωτογραφίες με γλάρους και τη γέφυρα, ενώ μπορείς να επισκεφτείς και τον αρχαιολογικό χώρο του Βυζαντινού φρουρίου που βρίσκεται εκεί.