Στην παραλία σύχναζε κάθε καρυδιάς καρύδι, που πετούσε τα τσόφλια του στην αμμουδιά, λιπαίνοντας το χώμα που οι χελώνες έφταναν να αφήσουνε τα αυγά τους. Μια γριά είχε στήσει αντίσκηνο λίγο πιο πέρα, κάνοντας μπαμ από μακριά. Ήταν από εκείνες που ψήνονται από τις αρχές του Μάη, σε σημείο που έφτανε το κρέας να ξεκολλάει από το κόκαλο, στα τέλη του Οκτώβρη. Σάπια σαν τα ζαρζαβατικά, εκείνα που μένουν πίσω μετά τη λαϊκή.
Η φωνή ενός μπαμπά ακούστηκε <<του χρόνου θα πάμε όλοι μαζί Ικαρία!>>. Συνεχίζοντας σκηνοθετούσε αστεία για τη παρέα βάζοντας το γιό του να πετάει χαριτωμένα, ερωταπαντήσεις σφαιρικών γνώσεων όπως <<Νικολάκη ποιος είναι ο αγαπημένος σου πολιτικός;>>, βγάζοντας μπουρμπουλίθρες παριστάνοντας το δελφίνι, όπως του είχαν μάθει, <<ο Γκορμπατσόφ!>> απαντούσε όλο καμάρι ο μικρός.
Δύο κυρίες, η μια με κίτρινο σκουφάκι με λουλούδια και η άλλη με καπέλο Ολυμπιακών αγώνων, μισοβυθισμένες έριχναν το θαλασσινό νερό στα κρεμασμένα σα ζελέ μπράτσα τους, προκειμένου να αποφύγουν τη καρδιακή προσβολή, ερχόμενες σε απευθείας επαφή με τα παγωμένα ύδατα. Όσο παραδίπλα δυό ενοχλητικοί ρακετοκρούστες μπαινόβγαιναν στα ρηχά, αναζητώντας το μπαλάκι που τους έλειπε, υποδηλώνοντας τη γενικότερη αστοχία τους στη ζωή.
Από πάνω μια παρέα στρωμένη στο τάβλι, τα ζάρια χόρευαν κλακέτες με τα πούλια. Βρεγμένα στο τασάκι μισοτσίγαρα, γλυκό φραπέ με γάλα, τουαλέτες κατειλημμένες, βρωμούσαν τσίκνα, σαν τις τούρκικες που είχαμε στο δημοτικό.
<<Κυριάκο τη ντομάτα σου!>> φώναζε μια μαμά στο πιτσιρίκι, έτοιμο για ηλίαση, κρατώντας στα χέρια μια κονσέρβα ζαμπόν swan, που είχε μόλις ανοίξει. Εκείνη τη περίοδο η γεύση ήτανε μια που όλοι τρώγαν με μανία.
Τα διακοποδάνεια ήρθανε λίγο αργότερα.
