Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν διάφορα. Δεν ήξερα αν έτρωγα επειδή ήμουν χαρούμενος, ή αν έτρωγα τα συναισθήματά μου ή αν έτσι ασυναίσθητα κατεύναζα τις ορμές μου. Μου πρότειναν να κάνω ψυχανάλυση, μπας και το διαπιστώσω, αλλά κρίνοντας από άλλους γύρω γύρω, που τα σκάνε από καιρό για να τα λένε, σε έναν άκυρο, δεν με πείθουν τα αποτελέσματα!
Επέλεξα κι εγώ να συνεχίσω αυτό που κάνω, πιστεύοντας δηλαδή πως και λιγότερο ζημιογόνο είναι για τσέπη μου και πιο καλά τα λέω και μου τα λένε, κερνώντας μια μπύρα φίλους, κυρίως αυτούς που λατρεύουν να με μισούν!
Όσοι ενοχλούνται που τους θυμίζω τι συμβαίνει στην Αθήνα-όταν φεύγουμε τριήμερο, είναι εκείνοι που τα κρύβουν κάτω απ'το χαλί, τα ανέχονται, τα μαζεύουν και με το καιρό ξεσπούν τοιουτοτρόπως. Αναγνωρίζω βέβαια πως η αναμόχλευση στα ίδια και τα ίδια είναι τοξική, όσο κι η μόχλευση στις διεθνείς χρηματαγορές.
Βέβαια δεν φτάνει ένα τριήμερο για να ξεφύγεις από έναν σύντροφο π.χ. που έχει βρει τη καραμέλα 🍬 να τα σπάει όποτε του τη δώσει, γιατί οι γονείς του ήτανε χωριάτες. Κάποια στιγμή πρέπει και οι ίδιοι να καταστούμε υπεύθυνοι της ενηλικίωσής μας.
Στη Πάτρα το μεγάλο σούπερ μάρκετ δεν είχε έτοιμα ζεστά γεύματα και στην ενοχλητική μάλλον για αυτούς ερώτηση <<μα στην Αθήνα έχει!>> οι υπάλληλοι κοιτούσαν απορημένοι το φίλο μου κι εκείνος απορώντας τους υπαλλήλους...
Τελικά το βρήκαμε αλλού, πλακώθηκα στις σφολιάτες και μέχρι να βραδιάσει έδειχνα σαν έγγυος. Δεν πτοήθηκα όμως, μετά τη παραλία μου είχε ανοίξει η όρεξη, τι να σου κάνουν τα τσιπς με γεύση "τσορίθο" και κάτι μπύρες "μάμος" που φέρνουν κατούρημα. Όταν μάλιστα δίπλα σου γίνεται πανδαιμόνιο. Είχε αδειάσει η παραλία και μια παρέα, που για όποιον δεν έχει πρόβλημα στα μάτια κανένα, θα έβλεπε έκπληκτος πως γυρνούσαν live τσόντα στην αμμουδιά, ζητώντας φαίνεται και θεατές, για να 'χουνε μάλλον να αφηγούνται και αυτοί και εμείς ιστορίες, προκαλώντας τις αναμενόμενες καλοκαιρινές αναμνήσεις και νέες επαναλαμβανόμενες φαντασιώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου