"Πατάτες τηγανητές με αυγουλάκι" από το Καραβόσταμο

Τόπος καταγωγής

Χωριό, διακοπές

Σήμα κατατεθέν. 

Πατάτες τηγανητές και αυγουλάκι απευθείας από το κοτέτσι του παππού, πλέον του θείου. 

Έχετε δοκιμάσει πατάτες που τηγανίζονται κάτω απ'τη φωτιά, με ξύλα μαζεμένα με τα χέρια, από κάτω απ'το χωράφι; Που μάλιστα είναι γεμάτο με ταμπουράδες. Κάτι γλυκές, ξεθωριασμένου πορτοκαλί, κολοκύθες, που δεν μοιάζουν καθόλου με τις Αμερικάνικες, σε υπερμεγέθη σχήματα πράσινου κολοκυθιού. 

Πόσες αναμνήσεις χωράνε σε ενα κεφάλι, που επιμένει να τις αναβιώνει, όχι επειδή αισθάνεται την ανάγκη να ανήκει κάπου, αλλά επειδή υπακούει σε ένα φυσικό κάλεσμα. Ανίκητο όπως οι παραδόσεις. 

Το εξοχικό είναι ευλογία, μα συνδυάζεται και με κατάρα. Όσα θα πλήρωνες για ένα ξενοδοχείο καταλήγεις να τα δίνεις στη συντήρηση, για το μέρος που επισκέπτεσαι μια φορά το χρόνο. Μα αν δεν το κάνεις σου κοστίζει κι αλλιώς. Ψυχολογικά δηλαδή. Ακούς μετά ιστορίες από κείνους που κατάφεραν να πάνε, ζηλεύεις κι ας μην έμαθες τίποτα το ιδιαίτερο. Κι αν έγινε κάτι φοβερό, το έχεις ήδη ξαναζήσει κι εσύ. Όπως για παράδειγμα τα Διονυσιακά πανηγύρια, που όμοιά τους δεν θα βρείς σε κανένα άλλο μέρος στην Ελλάδα. Ένα ηλιοβασίλεμα πολύ πιο μαγικό, από εκείνο που φημίζεται η Σαντορίνη. Τριγύρω πράσινη, άγρια ομορφιά, το μόνο που κατάφερε να τη δαμάσει ήταν πετρόχτιστα σπιτάκια, κρυμμένα από τους πειρατές. 

Πόσο λυπηρό ακούγεται, σε κάποιον σαν εμένα, να απαντούν στην ερώτηση "από που είσαι", το "δεν είμαι από κάπου". Σοκ! Δεν έχεις χωριό; Δεν έχεις σόι; Εγώ στην #ikaria κάθε χρόνο ανακαλύπτω κι από ένα καινούργιο συγγενή. Μια ολόκληρη οροσειρά από ξαδέρφια. 

Ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που ως παιδί της πόλης δυσκολεύεσαι στην επαρχία, γιατί οι κάτοικοι σου φαίνονται ακατανόητοι, οι γείτονες ίσως συχνά ανυπόφοροι. Μα ούτε εσύ είσαι τελικά ντόπιος στην πόλη σου, έχοντας μάλλον υιοθετήσει αυτά τα κακά, που στους άλλους διακρίνεις, αλλά δεν υποπτεύεσαι ο ίδιος πως τα έχεις, οπότε και η πρωτεύουσα με τα ρολόγια της, τα προγράμματά της, σε τυραννά και τυραννιέται. 

Είναι εντελώς διαφορετικό το συναίσθημα του να κάθεσαι, να αράζεις κάπου έξω σε ένα πέτρινο πεζούλι, που το αισθάνεσαι τόσο γνώριμο, τόσο δικό σου, τόσο ασφαλές. 

Ασύγκριτο!

🤎

#ikariagram #villagelife

Σκυλόψαρα, δίχτυα και πεταλίδες

  Η ψαρίλα είναι αφόρητη μυρωδιά, αλλά όταν έχεις ήδη περιμένει σχεδόν ένα χρόνο για να βρεθείς σε μια εξοχική παραλία, την απολαμβάνεις ευχάριστα. 

Στο λιμανάκι του χωριού που τα δίχτυα μένανε καιρό σε στοίβες, αν πλησίαζε κανείς άμαθος του ερχότανε λιποθυμία από τη βρώμα. 

Στο χωριό το καΐκι έφερνε πότε πότε και σκυλόψαρα, μεγάλη ατραξιόν για μεγάλους και κυρίως τα παιδιά, που το αντιμετώπιζαν σαν δεινόσαυρο από το διάστημα. Κρεμασμένο σε κοινή θέα, επηρεασμένοι κάποιοι από την κινηματογραφική επιτυχία "τα σαγόνια του καρχαρία", σκέφτονταν χαιρέκακα <<ποιος γελάει τώρα ε;>>

Κάποιοι μεγάλωσαν πλάι στη θάλασσα, είχανε πατέρα ναυτικό και τους έφερνε αστακούς, ή τις πρώτες μπανάνες, αφού μέχρι τα μέσα του '80 δεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Άλλοι γεννήθηκαν μέσα της, όπως η Ariel και η Ursula της Disney, ή ο aquaman των αμερικανικών κόμιξ, που το Hollywood μετέτρεψε σε μια επιτυχημένη ταινία. Ο όρος blockbuster χρησιμοποιούνταν στις ΗΠΑ από το 1940, περιγράφοντας τις πανίσχυρες βόμβες RAF, που μπορούσαν να διαλύσουν ολόκληρες γειτονιές, με κόσμο αρκετό δηλαδή για να γεμίσει και μια αίθουσα cinema.

Όσοι μεγάλωσαν κοντά στη θάλασσα έλκονται από μύθους, όπως εκείνοι της Μέδουσας και της Ατλαντίδας. 

Θαυμάζω εκείνους που γνωρίζουν να ξεχωρίζουν εύκολα το καλαμάρι από το θράψαλο, ή το πως να μαζεύουν αχινούς, αντί να προσέχουν πως να αποφύγουν να τους πατήσουν. Οι βρώσιμοι διακρίνονται, λένε, από ανοιχτό μαύρο προς καφετί χρώμα, έχουν κολλημένα πάνω τους μικροσκοπικά οστρακοειδή και πέτρες, που θυμίζουν ζάρια. 

Οι πεταλίδες κολλάνε στα βράχια που σκαρφαλώνω, περιμένοντας μια θεία Αμερικάνα, που τα αδέρφια της φωνάζουν χαϊδευτικά "καπετάνιο", να τις ξεκολλήσει με ένα μικρό μαχαίρι, δίνοντας στο ανίψι της λεμόνι για να στύψει από πάνω, πριν προλάβει να τις ρουφήξει ζωντανές. 

🛥️