Η ψαρίλα είναι αφόρητη μυρωδιά, αλλά όταν έχεις ήδη περιμένει σχεδόν ένα χρόνο για να βρεθείς σε μια εξοχική παραλία, την απολαμβάνεις ευχάριστα.
Στο λιμανάκι του χωριού που τα δίχτυα μένανε καιρό σε στοίβες, αν πλησίαζε κανείς άμαθος του ερχότανε λιποθυμία από τη βρώμα.
Στο χωριό το καΐκι έφερνε πότε πότε και σκυλόψαρα, μεγάλη ατραξιόν για μεγάλους και κυρίως τα παιδιά, που το αντιμετώπιζαν σαν δεινόσαυρο από το διάστημα. Κρεμασμένο σε κοινή θέα, επηρεασμένοι κάποιοι από την κινηματογραφική επιτυχία "τα σαγόνια του καρχαρία", σκέφτονταν χαιρέκακα <<ποιος γελάει τώρα ε;>>
Κάποιοι μεγάλωσαν πλάι στη θάλασσα, είχανε πατέρα ναυτικό και τους έφερνε αστακούς, ή τις πρώτες μπανάνες, αφού μέχρι τα μέσα του '80 δεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Άλλοι γεννήθηκαν μέσα της, όπως η Ariel και η Ursula της Disney, ή ο aquaman των αμερικανικών κόμιξ, που το Hollywood μετέτρεψε σε μια επιτυχημένη ταινία. Ο όρος blockbuster χρησιμοποιούνταν στις ΗΠΑ από το 1940, περιγράφοντας τις πανίσχυρες βόμβες RAF, που μπορούσαν να διαλύσουν ολόκληρες γειτονιές, με κόσμο αρκετό δηλαδή για να γεμίσει και μια αίθουσα cinema.
Όσοι μεγάλωσαν κοντά στη θάλασσα έλκονται από μύθους, όπως εκείνοι της Μέδουσας και της Ατλαντίδας.
Θαυμάζω εκείνους που γνωρίζουν να ξεχωρίζουν εύκολα το καλαμάρι από το θράψαλο, ή το πως να μαζεύουν αχινούς, αντί να προσέχουν πως να αποφύγουν να τους πατήσουν. Οι βρώσιμοι διακρίνονται, λένε, από ανοιχτό μαύρο προς καφετί χρώμα, έχουν κολλημένα πάνω τους μικροσκοπικά οστρακοειδή και πέτρες, που θυμίζουν ζάρια.
Οι πεταλίδες κολλάνε στα βράχια που σκαρφαλώνω, περιμένοντας μια θεία Αμερικάνα, που τα αδέρφια της φωνάζουν χαϊδευτικά "καπετάνιο", να τις ξεκολλήσει με ένα μικρό μαχαίρι, δίνοντας στο ανίψι της λεμόνι για να στύψει από πάνω, πριν προλάβει να τις ρουφήξει ζωντανές.
🛥️
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου