Το λίγο διάστημα που έμεινα στο Τελ Αβίβ και έτυχε να είναι Πάσχα άρχισε να μου λείπει η χριστιανική κανονικότητα. Μπορεί να υπήρχαν οι μαγευτικές εκκλησίες, μαζί με μια σημαντική και ιστορική κοινότητα, αλλά ενώ επισκεπτόμουν τον ασύλληπτης αρχιτεκτονικής Πανάγιο τάφο στην Ιερουσαλήμ, δεν μπορούσα να νιώσω την ίδια φάση.
Η έξοδος των εκδρομέων, τα ψώνια για το γιορτινό τραπέζι, τα βεγγαλικά, η όλη αίσθηση είναι διαφορετική, γιατί είναι ο τρόπος μας εδώ που διαφέρει. Άλλωστε ο ουρανός στο Ισραήλ είναι χρυσός και μυστηριώδης, ενώ στο Αιγαίο παίρνει το χρώμα του Σεφέρη και του Ελύτη.
Το ελληνικό Πάσχα που συνδυάζεται με την άνοιξη, έχοντας μετουσιώσει στοιχεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, όπως με διάφορα άλλα, έχει δημιουργήσει τη δική του ξεχωριστή κουλτούρα. Δεν βαφτίζονται τα παιδιά για λόγους θρησκευτικούς αλλά παράδοσης. Δεν βαφτίστηκαν ούτε ο Γιάννης από την Νιγηρία, ούτε η Ελένη από την Αλβανία για να γίνουν χριστιανοί, αλλά ένα με εμάς.
Άλλο πράγμα ο επιτάφιος στην Κωνσταντινούπολη και άλλο στο χωριό μας, ακόμα κι αν είναι ίδια αυτά που ακούγονται παντού, τα σουξέ της εκκλησίας.
Τι ήταν αλήθεια ο Ιησούς, για ποιο λόγο η Παναγία έπρεπε να τον δει να υποφέρει και να θυσιάζεται, ενώ θα μπορούσε να την έκανε γιαγιά εάν καθόταν ήσυχα με την Μαρία Μαγδαληνή, τόσο Ψωνισμένος ήτανε και ξεροκέφαλος ή τόσο φωτισμένος και ανιδιοτελής;
Το μόνο σίγουρο ήταν η μεταθάνατον ζωή.
Πολλοί νέοι, στην εποχή της αμφισβήτησης, δηλώνοντας άθεοι ή δωδεκαθεϊστές τρώνε σουβλάκια μεγάλη Παρασκευή. Αρνούνται πεισματικά αυτές τις αξίες και τη συμμετοχή στις μεγάλες γιορτές. Πότε διαμαρτυρόμενοι για τα αρνιά, πότε για τη διαφθορά στους θεσμούς ή την υποκρισία από τους επίσημους εκφραστές.
Στην πραγματικότητα δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από τον ίδιο τον Ιησού, καθώς μοιράζονται τις ίδιες επαναστατικές αξίες., φόβους κι ελπίδες, αναζητώντας λύση στα πάθη τους.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούν πως αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν μπορεί κανείς από κανέναν να το πάρει.
Οι αντιδράσεις διαφοροποίησης, στο τέλος, περισσότερο συσφίγγουν τους δεσμούς παρά τους διαρρηγνύουν. Άλλωστε ο πρώτος που το δίδαξε με τα πάθη του είναι ο ίδιος ο Ιησούς.
Προκάλεσε τις αντιδράσεις του κόσμου, θεωρήθηκε βλάσφημος, ασεβής, αναρχικός και ενώ θα μπορούσε να θεωρηθεί άλλος ένας συνηθισμένος μισότρελος, όπως χιλιάδες αυτόκλητοι Μεσσίες που μέχρι σήμερα εμφανίζονται στους Αγίους τόπους, εκείνος βασανίστηκε ανελέητα, όταν οι περισσότεροι θα κάναμε πίσω περνώντας με το μέρος του διαβόλου, βλέποντας πόσο πολύ δεν άξιζε ο υστερικός όχλος τη συγχώρεση, που προτίμησε τον Βαραβά.
Η συγκλονιστική ταινία για τα πάθη του Χριστού του Μελ Γκίμπσον παρουσιάζει τη σαδιστική βαρβαρότητα που βίωσε, σε σημείο που θα έπρεπε να χάσει την εμπιστοσύνη του στο ανθρώπινο είδος, όμως εκείνος μέχρι το τέλος τους συγχωρεί όλους.
Τόσο μεγάλος είναι, ακόμα και ψέμα να είναι η ιστορία, διδάσκει ανωτερότητα σε άλλο επίπεδο. Ακόμα και ο υιός του Θεού να μην είναι, με τέτοια βασανιστήρια έφτασε στη θέωση.
Αποανθρωποποιήθηκε μαρτυρικά, δίχως να αντιδράσει προσηλωμένος στον πιο ευγενή, τον πιο απώτερο υπερβατικό σκοπό που θα μπορούσε να έχει ένας αληθινός ήρωας. Το προσωπικό του δράμα δεν είχε καμία σημασία, όσο εξωπραγματικός κι αν ήταν ο πόνος που ένιωθε, η δύναμη του μυαλού να πετύχει το στόχο του ήταν μεγαλύτερη. Άλλωστε το σώμα του αποτελούσε ένα όχημα, τόση αξία δεν είχε η σάρκα, μα γι'αυτό και στο τέλος τόση αξία της δόθηκε που αναστήθηκε, φτάνοντας να ξαναγίνει ένα με το σύμπαν.
Όλοι θυσιάζουμε από κάτι, θέλουμε δεν θέλουμε, σχεδόν καθημερινά.
