Όταν συναντούσε νεόπλουτους που άραζαν με τα κότερα γελούσε. Πίστευαν πως είναι φοβεροί καπεταναίοι, αλλά το πάθος τους δεν ήταν η θάλασσα, δεν είχαν μεγαλώσει με τη λαγουδέρα. Αντίθετα το πηδάλιο χρησίμευε σε ότι και το πολυτελές τους αυτοκίνητο. Όπως το σκυλάκι που βγαίνει βόλτα κι έρχονται όλοι να το χαϊδέψουν.
Εκείνος θεωρούσε πλούτο να βγαίνει στα ανοιχτά με το ιστιοφόρο του, πιάνοντας ο ίδιος το ψάρι που θα έβαζε στο τραπέζι του.
Λάτρευε τον ήχο που έκαναν τα καλαμάρια, στην ησυχία της νύχτας, καθώς ανασύρονταν από το βάθος, ξεφυσώντας και εκτοξεύοντας νερό, στην προσπάθεια να αμυνθούν, να γλιτώσουν.
Αλλά έτσι κρεμασμένα, πιασμένα από το χοντρό μεταλλικό αγκίστρι ήταν καταδικασμένα.
Λέγεται πως έχουν εξωγήινο κώδικα προέλευσης, όπως και τα χταπόδια, αν κι αυτά δεν ταξιδεύουν σε κοπάδι.
Τόσο έξυπνα φάνηκαν και τα μεγάλα ψάρια κάποτε, αλλά φαγώθηκαν από ακόμα μεγαλύτερα, κάποια γνωστά και ως φόροι, κρίση και χρηματιστήριο. Αλλά έτσι είναι και η στεριά, όπως και ο βυθός, ένα απέραντο σφαγείο.
⛵
