Εγκαταλελειμμένο σπίτι οδός Ταϋγέτου

Πόσα ψωμιά ζυμώθηκαν τα πρωινά, πόσα ψάρια τηγάνησε μια γιαγιά τα αυγουστιάτικα απογεύματα; 

Πόσα παιδιά ξεβγάλθηκαν από το αλάτι, στην αυλή, με εκείνο το κλασικό, το πράσινο, το λάστιχο;

Πόσες γειτόνισσες να ήπιανε τούρκικο καφέ, στη βεράντα με τα φερ φορζε; 

Ποια οικογένεια να έζησε εδώ; Από που να ήρθαν κι από που να έφυγαν; 

Άραγε να πέθαναν όλοι, να ήταν πολύ γέροι; Ποιος μπορεί να έφυγε πρώτος; 

Είχα την αίσθηση πως ο τελευταίος ένοικος ήταν άνδρας. 

Πόσο κόπο έκανε μέχρι να ολοκληρώσει το σπίτι αυτό, πρέπει να το ξεκίνησε κάπου στο 60, να μην άλλαξε τίποτα ως τα τέλη του 90 που το εγκατέλειψε. 

Τα πλακάκια του μπάνιου ήταν όλα ξεχωριστά σχέδια, κάτι από δω, κάτι από κει, ήταν διόροφο, με δύο μπάνια, το ένα εξωτερικό. Έμοιαζε να χτίστηκε τμηματικά, λίγο λίγο όπως οι διακοπές. 

Κάθε φορά επιστρέφεις στο εξοχικό, μέχρι να το αφήσεις για πάντα..

Τα ερείπια...

 

Τα ερείπια κρύβουν πάντα μια ιστορία 

Τυχαία, μαγική, αδιάφορη αλλά κουβαλάνε μια ιστορία, μικρή ή μεγάλη. 

Κάποιοι έζησαν εκεί, τα φρόντισαν, όπως έκαναν ή δεν έκαναν με τις ψυχές τους, που τώρα βρίσκονται κάπου αλλού, είναι και δεν είναι, σαν μνημεία ταφικά μέσα στην πόλη, περιμένοντας να αναστηθούν, ή παραμένοντας εκεί για κάποια λύση, ή για να ζεσταίνουν μιαν ανάμνηση. 

🏚️

Υποδοχή Σεπτέμβρη στην Αθήνα

 

Ένα κοκτέιλ καρπούζι 🍉 στο χέρι

Μια μακαρονάδα με γαρίδες, στολισμένη με μύδια

Ένα νεοκλασικό σπίτι πίσω από την παραλία, που ο κόσμος αρνείται να αφήσει. Με μια γιαγιά που βλέπει ειδήσεις και ένα συνταξιούχο ναυτικό, να ποτίζει στον κήπο τα λουλούδια. 

Κι ένα φεγγάρι 🌒 λίγο πριν τη γέμιση, να παραλαμβάνει τη σκυτάλη από τον ήλιο, που βυθίζεται, είναι κι αυτό το καλοκαίρι πριν το τέλος του, σε μια Αθήνα που ξανά μας υποδέχεται. 

🌅

Στοιχειωμένο στη δεκαετία του 90

 Τη δεκαετία του '90 στη τηλεόραση κυριαρχούσαν ρεπορτάζ για Σατανισμό σε εγκαταλελειμμένα, για ιστορίες γύρω από το σεξ, εκείνο που οι ευυπόληπτοι πολίτες θεωρούσαν ανώμαλο, για τοξικομανείς και άστεγους που έβρισκαν καταφύγιο σε σημεία, όπως π.χ. κάτω από την πλατεία Ομονοίας, πολύ πριν ξεκινήσουν τα έργα του μετροπόντικα...

Οι αστικοί μύθοι όμως ξεπέρασαν και τα προάστια, αναγκαίοι για να τρέφουν τη φαντασία των θεοσεβούμενων μικροαστών, στους οποίους τα ίδια τους τα παιδιά και ενίοτε η μοίρα έστησαν φάρσες, παίζοντας με τα κρυφά τους πάθη...