Πόσα ψωμιά ζυμώθηκαν τα πρωινά, πόσα ψάρια τηγάνησε μια γιαγιά τα αυγουστιάτικα απογεύματα;
Πόσα παιδιά ξεβγάλθηκαν από το αλάτι, στην αυλή, με εκείνο το κλασικό, το πράσινο, το λάστιχο;
Πόσες γειτόνισσες να ήπιανε τούρκικο καφέ, στη βεράντα με τα φερ φορζε;
Ποια οικογένεια να έζησε εδώ; Από που να ήρθαν κι από που να έφυγαν;
Άραγε να πέθαναν όλοι, να ήταν πολύ γέροι; Ποιος μπορεί να έφυγε πρώτος;
Είχα την αίσθηση πως ο τελευταίος ένοικος ήταν άνδρας.
Πόσο κόπο έκανε μέχρι να ολοκληρώσει το σπίτι αυτό, πρέπει να το ξεκίνησε κάπου στο 60, να μην άλλαξε τίποτα ως τα τέλη του 90 που το εγκατέλειψε.
Τα πλακάκια του μπάνιου ήταν όλα ξεχωριστά σχέδια, κάτι από δω, κάτι από κει, ήταν διόροφο, με δύο μπάνια, το ένα εξωτερικό. Έμοιαζε να χτίστηκε τμηματικά, λίγο λίγο όπως οι διακοπές.
Κάθε φορά επιστρέφεις στο εξοχικό, μέχρι να το αφήσεις για πάντα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου