Πυροτεχνοϊός
Γλυκό συκαλάκι
Θα σας πω για μια κυρία
Που τη λέγανε Μιράντα
Και καθόταν στη βεράντα
Να αγναντεύει καλοκαίρια
Της πλατείας τα χαμπέρια
Που λαλούν τα αηδονάκια
Τι μασούν τα ποντικάκια
Μαζευόντουσαν οι φίλες
Κι εκτοξεύονταν κακίες
Πότε η μια για την άλλη
Ραντεβού όμως αύριο πάλι
Έπαιζαν λίγο χαρτάκι
Κι ολο έσταζαν φαρμάκι
Γούνα και μαργαριτάρι
Όλο νάζι κι όλο χάρη
Δαντέλες σεμεδάκια
Χειροποίητα κουλουράκια
Κρυστάλλινα πιατάκια
Ασημένια κουταλάκια
Του γλυκού και του τσαγιού
ώρες του κουτσομπολιού
Πείτε μου να σας κεράσω
Συκαλάκι να σας βάλω
Από αγριοσυκιές που τις μάζευα προχθές.
Το Κοπάδι που κατέληξε βιτρίνα
Τι κοιτάς με ανοιχτό το στόμα;
Τι σε εκπλήσσει;
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ακολουθείς την μάζα, άκριτα, αναντίρρητα, δίχως να επιβεβαιώνεις τίποτα, απλώς για να αρέσεις, γιατί φοβάσαι τον ωκεανό, γιατί έχεις ανάγκη το κοπάδι.
Σε αφήνει δηλαδή το ένα ρέμα και σε παίρνει τ'άλλο...
Πάσχα στο χωριό '22
Την πρώτη φορά περπατούσα στους στενούς δρόμους της Κυψέλης, κόσμος στα μπαλκόνια με πιτζάμες, έψαχνε τι κεριά θα κρατήσει. Η φασαρία από τα πυροτεχνήματα του δήμου, τις καμπάνες και τις φωνές, προσπαθούσαν να ξορκίσουν την επιβεβλημένη απομόνωση. Οι ευχές ανταλλάσσονταν για πρώτη φορά ανάμεσα σε ξένους, μέσα από τα διαχωριστικά των μπαλκονιών. Πιο κοντά και πιο μακριά από ποτέ.
Η δεύτερη φορά μας βρήκε συμφιλιωμένα παραδομένους, με την γιορτή ρυθμισμένη και την ανάσταση κομμένη στα "μέτρα" μας. Αγανακτισμένα παραιτημένους.
Αυτή τη φορά όμως έπρεπε να μας βρει στα λιβάδια. Έπρεπε να αποδράσουμε από τα προσωπικά μας καταφύγια.
Αλλά και όσοι δεν το κάναμε έπρεπε να το απολαύσουμε, να έχουμε την επιλογή της αδιαφορίας που είναι εξίσου λυτρωτική.
Να εξαναγκάσουμε τους εαυτούς μας σε άλλου είδους "νέα μέτρα", να συνειδητοποιήσουμε και τα προσωπικά μας "μπλόκα".
Γιατί η ανάσταση αυτή τη φορά μπορεί να έχει μοιραία κατάληξη, η πυρηνική οικογένεια είναι προτιμότερη από μια πυρηνική απειλή.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)