Την πρώτη φορά περπατούσα στους στενούς δρόμους της Κυψέλης, κόσμος στα μπαλκόνια με πιτζάμες, έψαχνε τι κεριά θα κρατήσει. Η φασαρία από τα πυροτεχνήματα του δήμου, τις καμπάνες και τις φωνές, προσπαθούσαν να ξορκίσουν την επιβεβλημένη απομόνωση. Οι ευχές ανταλλάσσονταν για πρώτη φορά ανάμεσα σε ξένους, μέσα από τα διαχωριστικά των μπαλκονιών. Πιο κοντά και πιο μακριά από ποτέ.
Η δεύτερη φορά μας βρήκε συμφιλιωμένα παραδομένους, με την γιορτή ρυθμισμένη και την ανάσταση κομμένη στα "μέτρα" μας. Αγανακτισμένα παραιτημένους.
Αυτή τη φορά όμως έπρεπε να μας βρει στα λιβάδια. Έπρεπε να αποδράσουμε από τα προσωπικά μας καταφύγια.
Αλλά και όσοι δεν το κάναμε έπρεπε να το απολαύσουμε, να έχουμε την επιλογή της αδιαφορίας που είναι εξίσου λυτρωτική.
Να εξαναγκάσουμε τους εαυτούς μας σε άλλου είδους "νέα μέτρα", να συνειδητοποιήσουμε και τα προσωπικά μας "μπλόκα".
Γιατί η ανάσταση αυτή τη φορά μπορεί να έχει μοιραία κατάληξη, η πυρηνική οικογένεια είναι προτιμότερη από μια πυρηνική απειλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου