Φανουρόπιτες

Στο χωριό Μάραθο γιορτάζουν τον άγιο, τη νύχτα πριν το μεγάλο πανηγύρι.
Η κοινότητα μοιράζεται σπιτικές φανουρόπιτες, περιμένοντας τον ιερέα να μνημονεύσει στο τέλος της λειτουργίας τα ονόματα των αγαπημένων τους.
Ένα χωριό μυστηριακό, κρυμμένο στο βουνό, πίσω από χιλιάδες πεύκα, κυπαρίσσια και πλατάνια, που θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει σκηνικό για κάποιο θρίλερ του νετφλιξ.

Δύο χρόνια μετά την πανδημία η απελευθέρωση είναι συγκρατημένη.
"Να πάρε μια μάσκα, καθαρή είναι!"
Κοιτάς τη μάσκα κι έχει πάνω ίχνη από μακιγιάζ.
Ένας μπάρμπας βήχει τα εσώψυχά του, ενώ κι ο ένας παπάς την ώρα της λειτουργίας δεν σταματά να φτερνίζεται.
Οι γριές σταυροκοπιούνται, μαζί τους κι εμείς.

Το θρησκευτικό συναίσθημα πίσω στο χωριό παίρνει άλλο νόημα. Ακολουθείται μια ιδιαίτερη παράδοση σε κάθε μέρος ξεχωριστά, ενώνοντας παρέες που θέλοντας και μη πάνε στο μέρος που πάνε όλοι και κάθε χρόνο ξανασμίγουν, γύρω από τις πλατείες που βρίσκονται οι εκκλησιές.

Τα παιδιά δημιουργούν αναμνήσεις, από το θυμιατό και τον ήχο που προκαλεί το λιβανιστήρι, καθώς πηγαινοέρχεται στην αίθουσα ο παπάς, που δε δίνει την αίσθηση ιεροσύνης, αλλά δημοσίου υπαλλήλου.

Μεγαλώνοντας ανακυκλώνεται και σε εθίζει αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά των κεριών, χωμένα στην άμμο, καθώς λιώνουν και την εικόνα εκείνου που αναλαμβάνει κάθε λίγο να τα καθαρίσει, σβήνοντας μαζί κι εκείνο το κερί που έχεις ανάψει εσύ και σου κακοφαίνεται. Γιατί δεν ξέρεις αν η ευχή σου καταφέρνει να πραγματοποιηθεί.

Αναμνήσεις παιδικών χρόνων γεννούν όμως κι εκείνες οι γριές, που γέρνουν από τη μια μπάντα, έχοντας κρεμασμένες κάτι μεγάλες τσάντες στον ώμο, κουβαλώντας μέσα χάπια, βεντάλιες, σακούλες και ψωμοτύρια που μαζεύουν από τα μνημόσυνα. Εκείνες που στολίζονται φορώντας ανοιχτό παπούτσι-δαντελένιο μπλε, με τα δύο δάχτυλα να εξέχουν και βαμμένο νύχι, να κρύβει τον μύκητα.
Τις Κυριακές τρέχουν να προλάβουν να κοινωνήσουν πρώτες, σχηματίζοντας ουρά πάνω στο κόκκινο χαλί. Μπαίνουν με αριστοτεχνικό τρόπο πάντα μπροστά από τα παιδάκια, που τρομοκρατούνται από τις μασέλες έτοιμες να ξεκολλήσουν. Όλοι περιμένοντας εκείνη τη μπουκιά από το χρυσοποίκιλτο κουτάλι, με ψωμί ποτισμένο σε ζεστό κρασί.

Στην άλλη πλευρά όσοι άντρες δεν χασμουριούνται, σιγοψιθυρίζουν τους βυζαντινούς ύμνους.
Στο τέλος μένει πίσω ο παπάς και κάποια κυρία με ανάστημα, που έχει από καιρό αναλάβει τη θέση γενικού κουμανταδόρου, τόσο στα εκκλησιαστικά, όσο και στα του χωριού.

➕
#mygreece #ikariamag #ikaria