Βγαίνοντας στον κήπο το πρωί στα ρουθούνια μου εισέβαλε μια περίεργη μυρωδιά διαφορετική. Ήταν έντονη και ξεχώριζε από εκείνη τη συνηθισμένη, όταν καίνε στο ξυλόφουρνο. Δεν έμοιαζε με τη γλυκιά οσμή που συναντάς στο χωριό.
Νιφάδες διαφανείς έπεφταν γύρω μου, ακουμπώντας απαλά στο χώμα, στις γλάστρες, μα στα μαξιλάρια από καραβόπανο άφηναν σημάδια από κάρβουνο, σαν αναποδογυρισμένο τασάκι.
Έφυγα για το λιμάνι, διασχίζοντας με φορτωμένο αμάξι, μια παράξενη ομίχλη.
Περπατούσα παρατηρώντας γύρω μου, ψάχνοντας για λεπτομέρειες, με την απορία για την παράξενη αίσθηση ανησυχίας, που απέπνεε η ατμόσφαιρα. Ένα πούπουλο από φτερό κολλημένο στο καυτό οδόστρωμα.
Η επόμενη μέρα με βρήκε κουρασμένο, από το ολονύκτιο καθάρισμα του εξοχικού, που κάθε χρόνο η ευλογία του συναγωνίζεται κι από μια νέα κατάρα. Ένα σεμεδάκι καλύπτει την ηχορύπανση που παράγει η τηλεόραση, από το σαλόνι.
"Πολιτική προσαρμογή" λέει ένας τίτλος. "Δημοφιλές συμπλήρωμα διατροφής αυξάνει την ανεκτικότητα", βρήκαν οι επιστήμονες.
Το καλοκαίρι έχει γεύση αχλαδιού, δύσκολα να υιοθετηθεί μια πρόταση όπως αυτή που ακούστηκε με τρόμο, για αποδοχή του καπνιστού λέει και στα παραθαλάσσια, εκτός από τα ορεινά, που βεβαίως εκεί ταιριάζουν με τα χιονισμένα.
Η πολιτική είναι σαν τα κουβαδάκια που παίζουν τα μωρά, γεμίζουν άμμο και πηγαινοφέρνουν νερό με τον κουβά, από τη μια άκρη στην άλλη. Κάνουν πως μαγειρεύουν, πιάνοντας ένα βότσαλο που το βαφτίζουν πιπεριά, ένα άλλο μεγαλύτερο το βλέπουν ως ντομάτα, γύρω γύρω το τυρί είναι η άμμος η ψιλότερη, που περεχύνουν στο ανάμεσα και έτσι φτιάχνουν πίτσα.
Στο τέλος ξεχνάνε και τα πλαστικά τους φτυάρια, να τα βρει το επόμενο παιδάκι, που θα πάει να σκάψει λάκκο στην ακρογιαλιά.
🌇
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου