Κρατώντας μερικά μπουκάλια μπύρες σε μια σακούλα, μη βιοδιασπώμενη, που κάποιοι μάλιστα τις άνοιγαν με τα δόντια, γκάζοναν στις ανηφόρες, μέχρι να βρεθούν σε εκείνο το σημείο που η θέα ήταν καλύτερη. Μαζεύονταν γύρω από την εκκλησία, πίσω της ένα ξέφωτο που όποιοι το περπατούσανε παρέα, καρφώνονταν στους υπόλοιπους. Έτσι διαδίδονταν τα νέα της εβδομάδας. Ο Μήτσος κι η Μαίρη που-ποιος-πως. Οι παπάδες βρίζαν τα κωλόπαιδα γιατί κανένα τους δεν μάζευε αποφάγια. Τα πρωινά της Κυριακής οι συγγενείς των νυχτερινών επισκεπτών, συναντούσαν τα απομεινάρια στα οποία χαλούσαν τα παιδιά το χαρτζιλίκι τους. Ήθελαν και οι μικρότεροι να βγαίνουν, να μένουν ως αργά τη νύχτα στην πλατεία, ταΐζοντας με δραχμές εκείνες τις αμερικάνικες μηχανές ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Έριχναν τα κέρματα, το ένα μετά το άλλο, εκείνα τα χρυσά κατοστάρικα με τη μορφή του Μεγαλέξανδρου πίσω, συνεχώς τσακώνονταν, θύμιζε πρωτάθλημα το ποιό παιδί θα καταφέρει να σπάσει το ρεκόρ του προηγούμενου, ώστε να εμφανιστεί το δικό του όνομα γραμμένο στην οθόνη, με πιξελαρισμένα γράμματα. Τα πρώτα γκρικλις.
Έπιαναν τόσο χώρο, προκαλώντας τέτοια ηχορύπανση σε συνδυασμό με τις φωνές, που οι γειτόνισσες έφτασαν σε σημείο να πάθουν επιληψία οι ίδιες, ακόμα κι αν βρίσκονταν μέσα στο σπίτι τους.
<<Απαγορεύεται να βγεις το βράδυ, κυκλοφορούν βουρβούλακες>>, ενώ μια άλλη προσπάθεια αποτροπής να επισκεφτούν οι μικρότεροι τα φλιπεράκια ήταν το <<ας πάει στο διάτανο αν σου φανιστεί να πας κι εσύ σε αυτά τα πράγματα, εκεί συχνάζουν μόνο κάτι αλήτες, με την ακτινοβολία που έχει θα σταματήσει να μεγαλώνει το πουλάκι σου!>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου