Το καρτοτηλέφωνο στην πλατεία

Η ρουτίνα κάθε καλοκαιριού ήταν ίδια. 

Μετά τη θάλασσα για τους μικρούς είχε καρουζέλ στην ΕΡΤ, μπαρμπούνια τηγανητά, μεσημεριάτικο ύπνο. Για κάποιους ξεκούραση από τα χωράφια, ενώ για άλλους ήταν τάβλι και φραπές, στο καφέ, που ήταν χτισμένο σε ένα πελώριο βράχο πάνω από τη θάλασσα. Το βράδυ σερβίριζε αμερικάνικα, μπέργκερ με πατάτες, μαζί με κέτσαπ που έπρεπε να ζουλήξεις το κόκκινο, κυλινδρικό, σωληνάριο και να το χτυπάς πάνω κάτω για να βγεί. Είχε και πίτσα, αυτή την επαρχιώτικη συνταγή, πάνω στο τσίγκινο ταψί. Τα κοκτέιλ έρχονταν με αυτή τη κινέζικη, ξύλινη, ομπρελίτσα, ενώ τα παγωτά γαρνίρονταν με τη κλασική σαντιγύ και αυτό το απαράδεκτο, γυαλιστερό, κερασάκι.

Οι μεθυσμένοι εκνεύριζαν τη Μαρία, που έφτιαχνε τα τοστ, πάντα σε μακρόστενα αφράτα ψωμάκια, αφού συχνά έπρεπε να επαναλαμβάνει, ακόμα και παραπάνω από τρεις φορές πως δεν είχε τυροσαλάτα! 

"Ωραία" έλεγαν, το σκέφτονταν λίγο, ξύνοντας το μέτωπο κατσουφιασμένοι, <<τότε βάλε μου τυρί, ζαμπόν, ντομάτα, τυροσαλάτα>>, <<Εεε σορυ, τυροκαυτερή είπες έχει;>> 

Στο μοναδικό θάλαμο τηλεφώνου που είχε η πλατεία, κάποιοι έβρισκαν τηλεκάρτες, για τη συλλογή τους, εκείνες που άφηναν οι φαντάροι ή οι μετανάστες από Ανατολικό μπλοκ.