Όσο είναι κανείς νέος γυρνά με ένα σακίδιο, πάνω σε ένα μηχανάκι, να τον ψήνει ο ήλιος και ανέχεται ο πισινός του να πονά από τα τραντάγματα, για όση ώρα οδηγεί σε δρόμους κακοτράχαλους, γεμάτους με λακούβες, καθώς το αδύναμο αμορτισέρ πηγαίνει πάνω κάτω.
Όταν μεγαλώσει πια, γεμάτος εμπειρίες, επιλέγει πιο σοφά, να ξυπνά με θέα τη θάλασσα, αρνούμενος τον κόσμο. Κακομαθαίνει στη γλυκιά του βαρεμάρα. Ποτίζει τα λουλούδια και τηγανίζει ψάρια.
Ο μπαμπάς του Γιαννάκη, όσο ήτανε μικρός, τον φόρτωνε στη βάρκα, σε ειδικά διαμορφωμένη θέση, μαζί με τον πρώτο και τελευταίο του μεγάλο έρωτα, τη γυναίκα του την Τίνα, το βάζανε για τα ανοιχτά, ρίχνοντας παραγάδι. Ο Γιαννάκης ήταν χαρούμενο μωρό και πονηρό, όταν τύχαινε ένα ψάρι κι αστόχιζε να πέσει κατευθείαν στον κουβά, όπως σπαρτάραγε το γράπωνε ο μικρός και με τα δυό του παχουλά χεράκια, φώναζε με ενθουσιασμό <<μαμ μαμ!>>. Ήταν ικανός να τα φάει ζωντανά, ακριβώς όπως έκανε δηλαδή και με τους ανθρώπους, αργότερα κατά την ενηλικίωση.
Ο μπάρμπα Σιδερής από την αλλη, έχει γνωρίσει γεύσεις πολύ ιδιαίτερες, όπως οι κάκτοι που από τον καύσωνα έχουνε κι αυτοί ζαρώσει, μα συνεχίζουνε να βγάζουν ζουμερά φραγκόσυκα και να στολίζουνε το δρόμο από το λόφο ως την ακρογιαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου