Ξενοδοχείο Παρθένων

Κάθε χρόνο αφήνω πίσω πράγματα, ανεξερεύνητα, για να επιστρέφω πάντα, ξέροντας πως έχω ακόμα κάτι καινούργιο να ανακαλύψω. 

Διασχίζοντας πάνω σε δύο ρόδες τον αμαξωτό, η αίσθηση ελευθερίας μοιάζει πάντα μεγαλύτερη, αν κι αυτό προσφέρεται σε αφθονία εδώ στην Ικαριά. 

Στην άκρη των ματιών μου μαγνητίζονται, αναπάντεχα, εικόνες που δεν είχα ξαναδεί, σημεία που περιμένουν να αποκαλυφθούν.

Μονοπάτια μυστικά που οδηγούν σε άγνωστα ξωκλήσια, χτισμένα σε πλαγιές προστατευμένα από τους πειρατές. 

Στις στροφές παραμονεύουν οι αέρηδες, εκεί που ξεπηδούν τράγοι από το πουθενά, καμαρωτοί κι αγέρωχοι κοιτώντας πάνω από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. 

Οι σκιές από τις ανεμογεννήτριες θυμίζουν δράκους, οι προπέλες τους κοστίζουν ψευδαισθήσεις. Σαν πτεροδάκτυλοι που κάνουν κύκλους στον αέρα, γύρω γύρω πάνω από τα ανυποψίαστα θυράματα. 

Ενα καταπράσινο φαράγγι, ανάμεσα στις κορυφές των βουνών το άπειρο, τυλιγμένο με αιθαλομίχλη.

Σαν να αλείφει ο ουρανός σύννεφα πάνω στη θάλασσα.

🏞️