Ένα απόγευμα ανέβηκα στο νεκροταφείο του χωριού, που παρεμπιπτόντως ένας ζωντανός που γειτονεύει, όντας το πρώτο πράγμα που αντικρίζει από τον έξω κόσμο, κάθε πρωί που ξυπνάει, διαμαρτύρεται... Γιατί αφού πήγε κι έχτισε εκεί απέναντι που ήταν φτηνά, τώρα ξεσηκώνεται και απαιτεί λύση να βρεθεί στο τέλειο πρόβλημά του, να μεταφερθεί αλλού το τοπικό νεκροταφείο, να μην το βλέπει δηλαδή και σκιάζεται, ξέροντας μια μέρα σε τι καταδικάζεται!
Μέχρι να κάνω λίγο έτσι λοιπόν, με το λάστιχο να καθαρίσω, να ανάψω το καντήλι ως συνήθως, τι να δω από δίπλα;
Έναν λάκκο που είχαν παρατήσει στις προετοιμασίες για τη νέα υποδοχή... Γνώριμες συνήθειες, με τους αργούς ικαριώτικους ρυθμούς. Άλλωστε ποιος να αγχώνεται τώρα και τι τον νοιάζει πια;
Με έπιασε δέος στη θέα του ξεθαμμένων ανθρώπινων οστών. Μέχρι και του διπλανού του τάφου το λιβάνι άναψα.
Αλλά και που αλλού να έβρισκα έναν σκελετό, τους έχω κάνει έξωση δεκαετίες τώρα από τη ντουλάπα μου.
Ίνες, μέταλλα κι ιχνοστοιχεία γινόμαστε και διαμοιράζονται κύτταρα του dna μας παντού στον κόσμο ξανά και ξανά, σε άλλη μορφή και με άλλη αίσθηση.
☠️
2 σχόλια:
ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΑ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 12 ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟΤΑΦΕΙΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ.
Είσαι ένας από τους δώδεκα πιθήκους και όταν έρθεις επώνυμα θα μάθουν και οι νεκροί από κάτω ποιός θα πρέπει να προσέχει. Αγάμητε φτωχε αμόρφωτε καραγκιόζη,που διάβασες κείμενο στα ελληνικά για πρώτη φορά μετά από χρόνια.
Δημοσίευση σχολίου