Μια νύχτα στο Τρένο Θεσσαλονίκη-Αθήνα

Ταξιδεύοντας με τρένο Θεσσαλονίκη-Αθήνα, υποστήκαμε πολύωρες καθυστερήσεις. Δεν υπήρχε άνθρωπος να ρωτήσουμε για τις θέσεις μας, ταλαιπωρηθήκαμε ώσπου να βρούμε άκρη. Μόνο όταν έπρεπε να ελεγχθούμε για λαθρεπιβίβαση εμφανίστηκαν κάποιοι, δικαιολογώντας και τις βρόμικες ή εκτός λειτουργίας τουαλέτες, δήθεν πως εμείς ευθυνόμαστε για την κατάστασή τους, ως χαρακτηριστικά ασεβείς επιβάτες. Μάλλον ως Έλληνες, έριξα πυροτεχνήματα στους γέρους και τις οικογένειες γύρω μου, άναψε η κουβέντα, ξεσηκώθηκαν μέχρι και τα τελευταία καθίσματα, από μικρούς φοιτητές που γελούσαν. Μια από τις αφορμές ήταν κι ένας ζητιάνος που παραπονιόταν πως δεν έχει να ταΐσει τα μικρά παιδιά του, με το ένα ανάπηρο. Απόρησα πως διάτανο στην ηλικία του και με την φάτσα που ΄χει κατάφερε όχι μόνο να κάνει τέσσερα παιδιά, αλλά να βρει και γυναίκα βασικά. Όλοι έδειχναν κουρασμένοι και κρυωμένοι. Οι γιαγιάδες με συμπάθησαν, βγήκε το μητρικό τους και με σκέπαζαν, αφού κορόιδεψαν τις φήμες περί επιστροφής του Τέως και το επικείμενο νέο κόμμα του γοητευτικού πρίγκηπα Νικολάου. Όσοι θέλησαν να ξεπιαστούν απ΄το ατέλειωτο ταξίδι στο σκοτάδι, άραξαν στο βαγόνι του κυλικείου. Πριν μεταλλαχθεί σε τεκέ απ΄το ντουμάνι, μιας που το καλό παράδειγμα το είχαν δώσει πρώτοι οι εργαζόμενοι στο κυλικείου, που κάπνιζαν και κουτσομπόλευαν συνεχώς, σερβίροντας τα υπερκοστολογημένα προϊόντα τους. Ανάψαμε κι οι υπόλοιποι να ξεχαρμανιάσουμε, να νιώσουμε πως κάτι κάνουμε μπας και περάσει η ώρα. Εγώ βρήκα μια θέση στο παράθυρο, άρχισα να γράφω και λίγο αργότερα ένας χαρούμενος νεαρός, που φαινόταν κομψός, σοφιστικέ, ντυμένος στα μαύρα, με γένια παπαδίστικα και κομποσκοίνια, κάθισε δίπλα μου βγάζοντας, από μια δικηγορίστηκη τσάντα, ένα μικρό βιβλίο κι ένα τετράδιο, άρχισε να σημειώνει και μάλλον κάτι να μεταφράζει, ίσως κάποια έρευνα θρησκευτικού περιεχομένου. Μόλις άκουσα τη φωνή του σιγουρεύτηκα, ρωτούσε έναν συνομήλικο του αλητόφατσα, μάλλον απ΄την Ξάνθη, εντελώς σκουρόχρωμο αλλά σεξουαλικό τύπο, αν έχει επισκεφτεί την μονή τους κάπου στα βόρεια.

Κατάλαβα καλά μωρέ;

Προσευχές στα γόνατα και κάτω από το πετραχήλι να ευλογείται. Κρίμα τα νιάτα του, γιαυτό φαινότανε καλό παιδί, κάνας καημένος θα είναι, gay σε ημιάρνηση, εξιλεώνοντας την αμαρτία του με την αγάπη του θεού.

"Παναγία μου" σκέφτηκα και πάνω σε αυτή την επιβελημένα συνηθισμένη φράση που μας έρχεται ύστερα από κάθε έκπληξη, οι φωνές ενός ελεγκτή, ξινόγερου που θύμιζε κακέκτυπο του Σκρούτζ, με διέκοψαν. "Εσύ φίλε θα κατέβεις να πας Αθήνα με τα πόδια δεν θα στο ξαναπώ", "ορίστε;" του αποκρίθηκε παραξενεμένα ένας νεαρός τσαντισμένος παραδίπλα μας.  Ο ελεγκτής σήκωσε τους ώμους και είπε θυμωμένα "σε προειδοποίησα μια φορά", ταραγμένοι οι υπόλοιποι επιβάτες ακούσαμε τον νεαρό να απολογείται αρχικά "μα τι μου λέτε τώρα μωρέ, όλοι καπνίζουν εδώ, μόνο εμένα βλέπετε δηλαδή, πότε μου το'πατε αυτό, θα με τρελάνετε;", αλλά ο ελεγκτής συνέχισε "ακούς τι σου λέω;" και ύψωσε το δείκτη του προς το πρόσωπο του "θρασύτατου" επιβάτη, κουνώντας ολόκληρο το χέρι νευρικά, "πέτα το τσιγάρο τώρα, για να μην έχουμε άλλα", είπε με φωνή που διέταζε "μα είναι ένα παράθυρο ανοιχτό" γύρισε να υπερασπιστεί το παπαδοπαίδι δίπλα μου, "δεν ξέρω τι είναι και τι δεν είναι,εδώ απαγορεύεται, θα σε κατεβάσω κάτω, συνεννοηθήκαμε;", "ρε τι με λες τώρα, τρελαθήκαμε να πούμε; όλοι γιαυτό καθόμαστε εδώ για να καπνίζουμε, δεν βλέπεις μπροστά σου; τρέλα πουλάς ή τσαμπουκά στα καλά καθούμενα;" ανταπαντούσε με βόρεια και βαριά χαρακτηριστική προφορά, ο ελεγκτής υψώνει ακόμα περισσότερο τη φωνή και συνεχίζει πιο επιθετικός "ακούς τι σου λέω ή θα 'χουμε άλλα;", κατάφεραν να ανάψουν τα αίματα κι αρχίσανε να φωνάζουν ο ένας στον άλλο νευριασμένα "εμένα φίλε δεν με φοβίζεις, φέρε και μπάτσους φέρε κι όποιον θες, άντε μπράβο", "τις απειλές στον πατέρα σου κωλόπαιδο κατάλαβες;", η κουβέντα ξέφυγε εντελώς και μπήκαν στην μέση οι επιβάτες έτοιμοι να τους χωρίσουν πριν καταλήξουν να πιαστούν στα χέρια, "ρε άντε χάσου από δω πέρα ρε τσιράκι που θα μ΄απηλήσεις κιόλα" ο ελεγκτής αφού αποφάσισε πως δεν βγάζει άκρη κι αφού οι υπόλοιποι στο βαγόνι φάνηκαν να συμφωνούν με τον νεαρό, απομακρύνθηκε υποκρινόμενος πως καλεί στον ασύρματο το περιπολικό να περιμένει στον επόμενο σταθμό. 

Εγώ παρατηρούσα αποσβολωμένος, αισθανόμουν πως έπρεπε να μιλήσω, να πω κάτι, άλλωστε το ΄χω ξανακάνει και στο στρατό ακόμα, όπου οι ελεγκτές πέρα από μια καλή γυναίκα, μας απειλούσαν όσους φαντάρους δεν βγάζαμε εισιτήρια για Αθήνα-Αυλώνα, βλέπεις με την κρίση όλα τα προνόμια κοπήκανε, ακόμα και στους στρατιώτες, μόνο οι υποχρεώσεις μείνανε για τους πολίτες. Κόμπλαρα όμως, δεν είχα καμία όρεξη να τους δω να πλακώνονται, ίσως να έφταιγε που ήμουν άρρωστος. Μετάνιωσα που δεν έβρισα, αφού όταν ζήτησα για δεύτερη φορά χαρτοπετσέτες για τις μύξες μου που τρέχαν ασταμάτητα, ο νεαρός κάγκουρας στο κυλικείο αρνήθηκε ,γεμάτος ειρωνεία, να μου δώσει ένα χαρτί να σκουπιστώ, "μα καλά δεν έχετε ούτε χαρτομάντιλα;" ξαναρώτησα ευγενικά μα απελπισμένος, "αμέ, όσα θες, 50 λεπτά!". Τελικά οι αγενείς μόνο από βρισίδι και τσαμπουκά καταλαβαίνουν, κι αν δεν καταλαβαίνουν και πάλι, μόνο αυτό τους αξίζει, να μην τα κρατήσεις μέσα σου, να στείλεις τις τοξίνες πάνω τους. Να τους κάνεις τη ζωή δύσκολη, μπας και μάθουν να εκτιμούν. Μου φάνηκε τρομερό που αυτός ο τσιγκούνης πήγε να βγάλει από την μύγα ξύγκι, που να΄ξερα πως έχουν χαρτομάντιλα αφού έπρεπε να τα βγάλουν από το συρτάρι για να μου πουλήσουν ένα πακέτο; Αν έδειχναν τέτοιο ζήλο οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα είχε βρει τις ευκαιρίες η Τρόικα να επέμβει. Μα τελικά αν και αρνήθηκε σε έναν εμφανώς άρρωστο μια χαρτοπετσέτα, ήξερε τόσα χρόνια να βγάζει δωρεάν διαδρομές για όλο του το σόι.

Αποφάσισα πως δεν πρόκειται ούτε ροχάλα να χαραμίσω, σε καμία διαδήλωση δεν θα κατέβω, να υποστηρίξω τους απολυμένους δημοσίους υπαλλήλους του κλάδου αυτού, που σε λίγο μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί για χάρη της νεοφιλελεύθερης τρόικας. Ήδη το αγαπημένο πολλών αν και ακριβό Intercity είχε αποσυρθεί. Τώρα μόνο καρβουνιάρης μα το υδροκέφαλο κράτος παραμένει.

Κι αναρωτιέμαι αν ευθύνεται η κυβέρνηση, το σύστημα που ασκεί  βιοεξουσία και στρέφει τον ένα εναντίον του άλλου, ή παράγει απαθείς συμπεριφορές. Ή αν όντως οι άνθρωποι είναι τελικά τόσο μαλάκες, που είναι λογικό κάποιοι να πιστεύουν, έστω και μόνο εμπειρικά, μονάχα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και μοιραία στον ατομισμό, ενώ κάποιοι άλλοι πιο τυχεροί, που ίσως μοιράστηκαν τις προβληματικές εμπειρίες τους, συνεχίζουν να πιστεύουν πως με τα δικά τους μυαλά συγκεντρωμένα και προσπαθώντας να αλλάξουν τα μυαλά των άλλων, θα καταφέρουν να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο για το αύριο. Δυστυχώς εγώ έχω πολλά νεύρα τώρα.