Στα στενά των κτιρίων ανάμεσα, εκεί που απλώνεται η ελπίδα, μεσοτοιχία η αίτηση με την παραίτηση, ο ακάλυπτος που όλα τα έχει ακούσει, αναμεταδίδει σήματα. Σε όλους όσους ήσυχοι, βρίσκονται κρυμμένοι στις ταράτσες και τα μπαλκόνια, νεκροταφεία ή αποθήκες.
Πιστεύουν πως θα γλιτώσουν από μια νέα απαγόρευση.
Σκυμμένοι με το βλέμμα στην πλατεία. Επιτηρούν το αναπόφευκτο.
Παρακολουθούν ο ένας τον άλλο κι εκείνον τον ξένο, που δεν έχουν ξαναδεί.
Προστατεύουν τα λημέρια τους. Νομίζουν πως μπορούν να υπολογίσουν αυτομάτως τα βήματα περαστικών από τον κάδο ως την πλατεία.
Να ξεχωρίσουν τους ήχους των γειτόνων, τον χτύπο στο οδόστρωμα από τις αρβύλες αναρχικών και μπάτσων.
Ελπίζουν πως όλα θα τα καταφέρουν.
Στις κρυμμένες, από το πράσινο, αυλές τους, θα πηγαινοέρχονται, επικοινωνώντας μυστικά.
Απλώνοντας γέφυρες, με πυρσούς που μόνο οι ίδιοι θα μπορούν να διακρίνουν.
Μέχρι την καθολική ανατροπή της νύχτας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου