Ανέμελα χρόνια, καλοκαίρια στη παραλιακή και στο νησί. Πλανόδιοι με μαλλί της γριάς και γλειφιτζούρια κόκκινα κοκοράκια.
Εξοχικό στο Ξυλόκαστρο. Club Privelege, +Soda και Umatic, εκεί που βρίσκεται σήμερα το Athens Metro Mall.
Ραντεβού στο luna park, στήσιμο από τους φίλους, που έρχονταν με λεωφορεία από την άλλη άκρη, δίχως κινητά. Φάρσες σε σταθερά.
Στο ραδιόφωνο έγραφες τα νέα σουξέ με τη φωνή του παρουσιαστή να δίνει αφιερώσεις. Αφίσες και στυλό να γυρνάς τη μασημένη κασέτα.
Μπλούζες με στάμπες Ινδιάνων.
Γρανίτες στο σινεμά με διάλειμμα και ποπ κορν δίχως βούτυρο, μόνο αλάτι.
Ποιοτική τηλεόραση με επικούς καυγάδες, πολιτικές ίντριγκες, δίχως γονική συναίνεση.
Φρενίτιδα Rave party, με χάπια έκσταση, που άφησαν κουσούρια. Αγρότες πρώτο τραπέζι πίστα στην Έφη Σαρρή.
Εκπομπές Μαλβίνας και Σεμίνας, στα πάνελ διανοούμενοι όπως ο Βασίλης Ραφαηλίδης, κύκλωμα Σατανιστών. Ταινίες Αγγελόπουλου, με παπάδες σε ροζ σκάνδαλα, να οπλίζουν γριές με κατάρες, ύστερα να βραβεύονται διεθνώς, προκαλώντας εθνική υπερηφάνεια.
Βιβλιοθήκες με βιντεοκασέτες, γραμμένες από τη τηλεόραση, με διαφημίσεις nescafe.
Ατάκες "άλλο Ντοστογιέφσκι κι άλλο Miss Raxevsky". Σήμερα οι συμμετέχοντες, σε φτηνιάρικα shows, πασχίζουν να προφέρουν σωστά το όνομα....
Εν τέλει δεν ζητάω και τίποτα το τρομερό να ζήσω στην Αττική, ένα ανοιχτό σινεμά για αυτοκίνητα, με ένα κουβά pop corn & Coca Cola, να απολαμβάνω μπροστά στο τιμόνι μου και μια καντίνα, μέσα στο πάρκινγκ, να αράζουν φρικιά με δερμάτινα, τρώγοντας hot dogs.
Ένα ωραία διακοσμημένο αμερικάνικο φαστφουντάδικο, με κόκκινους καναπέδες και τιρκουάζ τοίχους, να σερβίρουν φορώντας πατίνια milkshakes & mozzarella sticks και τέντες απέξω με λευκές και κόκκινες ρίγες, αλλά κι έναν Αφροαμερικανό υπεύθυνο με πληθωρικό χαρακτήρα, να μου λέει αστεία, σαν το Λαφαγιέτ από το #TrueBlood.
Ένα μπαράκι βικτωριανού στυλ, με ξεχωριστά είδη από ουίσκι που να συχνάζουν μέσα μυστήριοι τύποι και ντετέκτιβς με τιράντες, καπαρντίνες και σηκωμένα μανίκια, λευκά πουκάμισα λερωμένα, από ντόνατς και ζουμιά που έσταξαν από φτερούγες κοτόπουλου στο μπάρμπεκιου. Θαμώνες να καπνίζουν θεριακλήδικα και να προεξέχει το μήλο στο λαιμό καθώς κατεβάζουν τις γουλιές.
Ύστερα να πηγαίνω σε ένα απομονωμένο Χιτσκοκικό μοτέλ, με πελάτες που έχουν κόκκινα μάτια και ιδιοκτήτες όπως ο Norman Bates κι η άρρωστη μητέρα του, σε μια κουνιστή καρέκλα μέσα από τη ρεσεψιόν να κεντάει σεμεδάκια.
Με φθαρμένες ταπετσαρίες, στο χρώμα της μουστάρδας κι ένα μικρό πορτατίφ για να διαβάζω, ώσπου να με πάρει ο ύπνος, πάνω στο στρώμα που έχουν ξαπλώσει εκατοντάδες φορτηγατζίδες παρέα με παιδιά του δρόμου, εκείνο το βιβλίο που δεν τελειώνει ποτέ.
Αλήθεια ποιος άλλος παρακολουθεί #Riverdale?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου