Στο μονοπάτι της ματαιότητας

Ηττημένος από τα όνειρα, τις ανάγκες, βουτηγμένος στα χρώματα. Η ύπαρξη σαν έκθεμα σαν πρώτη φορά να τοποθετείται στης ζωής το μουσείο, έξω από την αίθουσα κόσμος,

Κατακλυσμός από ασυνάρτητες δονήσεις αποκαρδίωσης, συναισθηματικές αλλεργίες, ασκήσεις στο χώμα. 

Το μονοπάτι της ματαιότητας είναι το μόνο που ξεχωρίζει από μακρυά, είναι πάντα εκεί, οι φωτεινές δάδες στοιχισμένες, φέγγουν για όποιον διασχίζει το μονοπάτι της οικοδόμησης, μην τυχόν και παρεκκλίνει από τον εκτροχιασμό. 

Στα έντονα χρωματικά στρώματα, από προβλήματα κι εμπειρίες, τα μάτια δειλιάζουν, θαμπώνουν. Κοιτάζουν προς την άλλη πλευρά, πιάνονται από κάτι γυαλιστερό. 

Φωτοβολίζονται κόσμοι ολόκληροι, από παράλληλα σύμπαντα, σε κάθε εισπνοή, απλώνοντας αποικίες παραμυθιών, μέσα από συννεφάκια καπνού, να γεμίζουν δωμάτια με ψυχές, διαταραγμένες, ισότιμα στο χάος μοιρασμένες, αποσυναρμολογημένες, αλλά σε όμορφα κουτιά λουστραρισμένες.

Μεταμορφώνομαι σε αδιέξοδο

Για να κουμπώνω στις γωνίες της απελπισίας. 

Εισπνέω το άρωμα της ματαιότητας προκαλώντας παράδοξα, του χαμένου μου προσωπικού μικρόκοσμου, των κυττάρων μου τη παλιγγενεσία. 

Η οικοδόμηση του μέλλοντος είναι μια πράξη αυτοθυσίας, μπροστά σε ένα πόλεμο που όλοι ξέρουν πως σκοτώνει. 

Κι όταν κρύβονται για να σωθούν στα χαρακώματα, είναι αυτό που μάλλον τους ενώνει