Κυριολεκτικά Αμπελοφιλοσοφώντας

Η ζωή έμοιαζε υπέροχη εκείνη τη μέρα. Βόλτα εκτός Αθηνών μετά από τόσο καιρό! Το ίδιο βράδυ, σε μια επικίνδυνη στροφή, στο γυρισμό, που λες παρά λίγο, δεν πεθάναμε κιόλας, σχολίασα στον οδηγό, τρομαγμένος, πως όλοι οι άνθρωποι έτσι νομίζουν, πως το κακό δεν θα τους βρει ποτέ. 

Μπαίνουν στα αυτοκίνητά τους κι είναι προγραμματισμένοι να αγνοούν τους κινδύνους που καραδοκούν, που σίγουρα πάντοτε θα βρούν,  θα στοχεύσουν, θα πετύχουν τους άλλους, εμάς ποτέ! 

Την επόμενη μέρα αυτή η κακιά στιγμή, ήρθε να βρει κι εμένα. 

Τη γύρευα βέβαια κι εγώ λιγάκι, από μικρούς μας μάθαιναν πως όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Αλλά μια ανώτερη δύναμη, η θεά Αφροδίτη ίσως, με ξεγέλασε και επέλεξα, κόντρα στο Ικαριώτικο πνεύμα, το γοργόν και χάριν έχει! 

Και βρέθηκα ανάθεμα την ώρα στο έλεος του δημοσίου κράτους, όπως το κατάντησε η Νέα Δημοκρατία, σε ένα νοσοκομείο σε πλήρη αποσάθρωση, για να ταιριάξει ακριβώς με την κατάστασή μου. 

Η νέα μου αυτή κανονικότητα, θα με κρατήσει μακριά από αθλήματα που είχα αρχίσει να αγαπώ, τουλάχιστον για δύο χρόνια, ενώ για ένα μήνα και κάτι, δεν θα φοράω παπούτσια, δεν θα τα χρειάζομαι, μια άλλου είδους καραντίνα άρχισε για μένα. Τόσο αυστηρή που ούτε τα σκουπίδια δεν θα μπορώ να πάω μέχρι τον κάδο. 

🐌